تحریم‌های فراسرزمینی و چشمان نگران

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، روح الله حاتمی؛ چند هفته ای بود که انتخابات جنجال برانگیز آمریکا بحث داغ رسانه ها و به تبع آن افکار عمومی مردم شده بود. در کمال تعجب و ناباوری در آمار اطلاعات سرویس ترند جستجوگر‌ گوگل مردم ایران رتبه ی سوم جهان در جستجوی انتخابات آمریکا راداشتند؛ درحالی که خود آمریکا از این حیث رتبه نهم را دارا بود.

 

چشم نگرانی و یا چشم امید به نتایج انتخابات امریکا به هیج وجه صحیح و سازنده ی مشکلات کشور نیست. علاج همه مشکلات کشور، اصلا توافق با آمریکا بعنوان قدرت اول اقتصادی جهان نیست. سیاست های کلی هر کشوری اصولا سیاست های ثابتی هستند که با تغییر ریاست جمهور و واگذاری قدرت از جناحی به جناح دیگر تفاوت آنچنانی نمی کند. برای مثال تحریم های علیه ایران با نگاه طولانی مدت وضع می شوند و نه گذرا و موقتی یکی دوساله. سیاست های خصمانه ایالات متحده ی آمریکا علیه ایران هم به تجربه در دهه های گذشته به کرات ثابت شده است. تفاوت در رویکردهاست و نه سیاستهای کلی.

 

جمهوری خواهان امریکا بیشتر طرفدار برخوردهای سخت و نظامی و دموکرات ها بیشتر طرفدار پیشبرد اهداف درقالب دیپلماسی و گفتگو هستند. در سالیان گذشته پی ریزی بنیان و شالوده تحریم های ظالمانه آمریکا علیه ایران در دوران رییس جمهور دموکرات آمریکا، اوباما انجام شده بود که درصنایع مختلف کشتی سازی و کشتی رانی، شرکت های بیمه، بانکها و صنایع نفت و پتروشیمی ایران، گاز، تحریم افراد حقیقی و حقوقی و بسیاری از تحریم های دیگر که ترامپ جمهوری خواه، تمدید کننده آنها بود.

 

درحقیقت تحریم های ترامپ جمهوری خواه، میوه درخت تحریم کاشته شده در دوران اوبامای دموکرات بود. ناگفته نماند تحریم های وضع شده دوران اوباما با کاربرد ابزاری خود سعی در فشار حداکثری بر ایران برای امتیاز‌گیری از ایران در روند مذاکرات بود.

 

تحریم هایی که مادر تحریم ها خوانده می شدند و از وضع تحریم بصورت هدفمند به تحریم جامع علیه ایران تغییر پیدا کرد. این بار نهاد های حاکمیتی تحریم نمی شدند؛ بلکه تحریمهای جامعی بود که هدف آن فشار حداکثری بر مردم و ایجاد نارضایتی و درنهایت بی ثباتی نظام بود.

 

تحریم های سرزمینی به تحریمهای فراسرزمینی تبدیل شدند. تحریم هایی که هر شرکت و دستگاه و نهاد سومی که با ایران وارد معامله میشد را تحریم میکرد . بایدن دموکرات با ترامپ جمهوری خواه اساسا تفاوتی ندارد یکی شمشیر را از رو می کشد و دیگری مشت آهنینی در دستکش مخملی دارد.

 

بر دانشجویان نخبه وصاحبان رسانه و قلم ضروری است که در ارتباطی تنگاتنگ با جامعه این مسائل را با ادبیاتی صحیح وبه دور از هرگونه شعارگرایی محض، نه با ادبیات بعضی اصولگرایان و نه بعضا با ادبیات رادیکال گونه  بعضی اطلاح طلبان، کاملا علمی و با رقم و عدد در چهارچوب عقلانیت انقلابی و عدالتخواهی ساختارمند به بطن جامعه تفهیم و تبیین و تزریق کنند که همانا دانشجو، موذن جامعه است.

 

در دولت قبل با همه ی نقدهای بسیار و به حقی که بر آن وارد است اما در بسیاری از حوزه ها طرح های داخلی را پیش‌می برد. طرحهای کلان داخلی چون سهام عدالت، مسکن مهر، نوسازی خودروهای فرسوده، هدفمندسازی یارانه ها، صندوق های قرض الحسنه، سهمیه کردن سوخت، و اصلاح بیمه و مواردی ازین دست اجرایی شد؛ اما دولت یازدهم و دوازدهم عملا طرح بزرگ داخلی و ایده های محوری داخلی کلان برای کشور نداشت و همه چیز را به اجرایی شدن سند برجام منوط کرده بود که شکست آن، شکست دولت را رقم زد.

 

دلیل این حجم بی سابقه از پرداختن رسانه ها و مردم به انتخابات امریکا را باید در همین عملکرد دولتمردان و کارگزاران مردم جست.عملکردی که میان تمام جناح های سیاسی ،نخبگان و صاحبان فکر و اندیشه، اختلافی بر سر شکست آن نیست بلکه بر سر میزان این شکست است که طبیعتا ازبین رفتن حمایت توده اجتماعی مردم و پشیبانی احزاب و شخصیتهای سیاسی ازین عملکرد تنها یکی از دستاوردهای آن بود.

 

در توجه به مسائل داخلی، اصلاح نظام بانکی و حجم نقدینگی منجر به تورم، نظام مالیاتی، ساختار بودجه و مواردی ازین دست به حل بسیاری از مشکلات اقتصادی مردم می انجامد .مشکلات ساختاری که حل آن در درون کشور است. در بحبوحه های انتخابات ریاست جمهوری ایران ، دولتی که رقیبان خودرا به رفتارهای امنیتی و قضایی متهم میکرد، خود دچار شدیدترین بحرانهای امنیتی شده بود. همانطور که در نشانه رفتن یک انگشت اتهام به فردی ، همزمان سه انگشت اتهام نیز به سمت خودمان است، هرفرد و یا جناح سیاسی در جامعه پیش از انتقاد و اتهام به دیگری ، بر اصلاح عیب خود سزاوار ترست تا اصلاح دیگران.

 

مطابق مطالعه ی کارشناسی شده بانک جهانی در آماری آورده شده است که ایران به لحاظ عدم بهره مندی از سرمایه های انسانی و منابع سرزمینی رتبه ی اول جهان را داراست . دواصل درون زا و برون گرایی، بعنوان راهبرد اقتصادی کشور است که اصل اول آن متاسفانه مغفول مانده است.

 

اقتصاد کشور بدون توجه به درون زایی و تکیه بر ظرفیتها و پتانسیل های داخلی و حل مشکلات ساختاری اقتصادی تنها با قدرت گرفتن نامزد دموکراتی، پیشرفتی نخواهد کرد و علاج شرایط کنونی را باید ابتدای به ساکن حل مشکلات داخلی کشور دانست. یقینا میتوان با توکل بر خدا با توجه به ظرفیتها و پتانسیل های بالقوه کشور در چهارچوب مدیریت شایسته و ساماندهی مطلوب و تدبیر مناسب به جایگاه شایسته ای رسید.

 

روح الله حاتمی - علوم آزمایشگاهی و دبیر انجمن اسلامی‌مستقل دانشگاه علوم پزشکی یزد

انتشار یادداشت‌های دانشجویی به معنای تأیید تمامی محتوای آن توسط «خبرگزاری دانشجو» نیست و صرفاً منعکس کننده نظرات گروه‌ها و فعالین دانشجویی است.