از ویروس کرونا تا جنگ و ترک خانه در قره‌باغ

به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا، بنیاد عکس مطبوعات جهان (world press photo) با شعار صحت، تنوع و شفافیت؛ فعالیت‌های خود در حوزه چندرسانه‌ای را با رویکرد ایجاد رشد و توسعه در روزنامه‌نگاری بصری از سال ۱۹۵۵دنبال می‌کند و هرساله از خبرنگاران سراسر جهان برای شرکت در این رویداد دعوت می کند.

این رویداد از سال ۲۰۱۸ به بعد ۶ عکس را به عنوان نامزدهای عکس سال جهان معرفی می کند تا در نهایت یک عکس موفق شود عنوان مهمترین عکس خبری سال جهان را بگیرد. تا پیش از سال ۲۰۱۸ عکس سال جهان به صورت مستقیم با معرفی یک فریم عکس مشخص می شد. از سال ۲۰۲۰ برای نخستین بار یک مجموعه عکس نیز از میان نامزدهای این بخش به عنوان مجموعه عکس سال جهان معرفی می شود.

بنیاد عکس سال جهان نامزدهای بهترین عکس های خبری سال جهان را معرفی کرد تا از میان تک عکس های مَدس نیسن/ Mads Nissen عکاس دانمارکی آژانس پانوس، ایولین هاکستین/ Evelyn Hockstein عکاس آمریکایی روزنامه واشنگتن پست، والری ملنیکوف/ Valery Melnikov عکاس روس خبرگزاری اسپوتنیک، اولگ پونومارف/ Oleg Ponomarev  عکاس آزاد روس، لوئیس تاتو/ Luis Tato عکاس اسپانیایی واشنگتن پست و لورنزو توگنولی/ Lorenzo Tugnoli عکاس ایتالیایی واشنگتن پست در نهایت یک تک‌عکس به عنوان عکس سال جهان انتخاب می شود. همچنین از میان مجموعه‌عکس های کریس دوناوان/ Chris Donovan عکاس آزاد کانادایی، آنتونیو فاسیلونگو/ Antonio Faccilongo عکاس ایتالیایی گیتی رپورتاژ و والری ملنیکوف عکاس روس خبرگزاری اسپوتنیک یک مجموعه منتخب شود.

نایان کاکشاپاتی NayanTara Gurung Kakshapati اهل نپال رییس هیات داوران به همراه ۲۷ داور دیگر در۷ بخش مسائل معاصر، ورزشی، خبری، محیط پیرامون، پرتره، طبیعت و پروژه‌های بلندمدت عکس های ارسالی را داوری و در هر بخش ۳ تک‌عکس و ۳ مجموعه‌عکس را به عنوان برگزیده انتخاب کردند تا از این میان ۹ عکاس برای رقابت تک‌عکس و مجموعه سال نامزد شوند.

نامزدهای تک‌عکس 

اولین آغوش از  مَدس نیسن

روزا لوزیا لوناردی ۸۵ ساله توسط پرستار خود در خانه سالمندان سائوپائولو برزیل در آغوش گرفته  شده است

در توضیح این عکس که توسط نیسن پانویس شد، آمده: این اولین آغوشی بود که «روزا» طی ۵ ماه فشرده است. چون خانه های سالمندان به دلیل جلوگیری از شیوع ویروس کرونا، درهای خود را به روی همه بازدیدکنندگان بسته بودند و میلیون ها برزیلی نتوانستند با بستگان مسن خود دیدار کنند. به پرستاران خانه سالمندان دستور داده شد تماس فیزیکی با افراد آسیب پذیر را به حداقل برسانند. یک اختراع ساده با عنوان پرده آغوش به مردم اجازه داد تا یک بار دیگر یکدیگر را در آغوش بگیرند.

ویروس کرونا  اواخر سال ۲۰۱۹ در ووهان چین ظاهر شد و در ژانویه ۲۰۲۰ شروع به گسترش در سراسر جهان کرد. سازمان بهداشت جهانی شیوع ویروس کرونا در ماه مارس (اسفند ۱۳۹۸) آن را یک بیماری همه گیر اعلام کرد. این بیماری که عمدتاً از طریق تماس نزدیک و قطرات تنفسی منتقل می شود می تواند کشنده باشد و افراد بالای ۷۰ سال از گروه های آسیب‌پذیر نسبت به این بیماری بودند. رئیس جمهور برزیل با رد ادعاهای مربوط به شدت بیماری همه گیر و خطر ناشی از ویروس، اقدامات قرنطینه ای را تضعیف و برزیلی ها را به ادامه کار برای حفظ وضعیت اقتصادی تشویق کرد. برزیل با حدود ۷ میلیون مورد گزارش مبتلا و۱۹۵ هزار مرگ سال ۲۰۲۰ را به پایان رساند.  نیسن، در سال ۲۰۱۵ نیز موفق به دریافت جایزه عکس سال جهان شده است.

«مباحثه برداشتن یادبود رهایی» ازایولین هاکستین

یک زن و مرد در مورد برداشته شدن بنای یادبود آزادی در پارک آبراهام لینکلن در  واشنگتن دی سی آمریکا اختلاف نظر دارند. آبراهام لینکلن شانزدهمین رئیس جمهور آمریکا است که موفق به الغای برده داری شد. حدود ۱۰۰ نفر در این بنای یادبود جمع شدند و در مورد معنای آن بحث کردند.لایحه ای در کنگره آمریکا برای برداشتن این مجسمه و انتقال آن به موزه ارائه شده است.

در این بنای یادبود که لینکلن اعلامیه رهایی را در یک دست گرفته است، دست دیگرش را بالای سر یک مرد سیاه پوست قرار داده که در مقابل پاهای لینکن زانو زده است. منتقدان استدلال می کنند در این مجسمه تصویر سیاه پوستان آمریکایی تحقیرآمیز است و نقشی را که سیاه پوستان در آزادی خود ایفا کردند منتقل نمی کند. کسانی که مخالف برکناری هستند، می گویند این تصویری مثبت از آزاد شدن مردم از قید بردگی است و حذف چنین بناهای تاریخی می تواند به معنای پاک شدن تاریخ باشد.

تلاش برای برداشتن مجسمه در حالی صورت گرفت که آمریکا صحنه موجی از اعتراض ها برای سرنگونی بناهای یادبود ژنرال های کنفدراسیون بود. اقدامی که عمدتاً مورد استقبال فعالان جنبش حقوق سیاهان قرار گرفت. قتل جورج فلوید سیاهپوست آمریکایی (۲۵ مه ۲۰۲۰، خرداد ۱۳۹۹) توسط پلیس این کشور اعتراض‌های گسترده خیابانی را در سراسر آمریکا به دنبال داشت.

این عکاس در حال حاضر رئیس بنیاد روزنامه نگاران زن واشنگتن است و در بیش از ۷۰ کشور که به موضوعاتی همچون جنگ داخلی، ناآرامی های سیاسی، بحران های بشر دوستانه و بلایای طبیعی پرداخته است.

مرد مجروح پس از انفجار بندر در بیروت از لورنزو توگنولی

یک مرد زخمی در نزدیکی محل انفجار مهیبی که در بندر بیروت لبنان رخ داد، ایستاده است. آتش نشانان برای خاموش کردن آتش سوزی انبارها پس از انفجار تلاش می کنند.

یک لرزش مهیب ناشی از انفجار حدود ۳ تن نیترات آمونیوم با چگالی بالا، بیروت، پایتخت لبنان را لرزاند. این ماده منفجره در یک انبار در بندر ذخیره می شد. حدود یکصد هزار نفر در یک کیلومتری این انبار زندگی می کردند و  باعث خسارت یا تخریب حدود ۶ هزار ساختمان، کشته شدن حداقل ۱۹۰ نفر و زخمی شدن ۶ هزار نفر شد. این نیترات آمونیوم از سال ۲۰۱۲ به دلیل عدم پرداخت هزینه های گمرک توقیف و ظاهرا توسط صاحب آن رها شده بود. در پی انفجار دولت لبنان به مدت دو هفته وضعیت اضطراری اعلام کرد. متعاقباً، اعتراضات گسترده مردمی در خصوص بی کفایتی دولت در جلوگیری از این حادثه بروز کرد و در نتیجه این فشار، دولت لبنان و کمی پس از آن نخست‌وزیر نیز استعفا داد.

مبارزه با حمله ملخ‌ها در آفریقای شرقی از لوئیس تاتو 

هنری لنایاسا Henry Lenayasa در کنیا تلاش می کند تعداد زیادی ملخ را که منطقه چرا را ویران می کنند بترساند. همانطور که شیوع ویروس کرونا باعث ایجاد اختلال در امرار معاش شد ، انبوه ملخ مناطق زیادی را ویران کرد.

کنیا اوایل سال ۲۰۲۰، بدترین هجوم ملخ های کویری طی ۷۰ سال گذشته را تجربه کرد. تعداد زیادی ملخ از شبه جزیره عربستان در تابستان ۲۰۱۹ به اتیوپی و سومالی مهاجرت کرده بودند. ادامه تولید مثل موفقیت آمیز، همراه با باران های شدید پاییزی و یک طوفان نادر در اواخر فصل تعداد آنها را افزایش داد. ملخ ها دنبال غذا وارد کنیا شدند و در سایر کشورهای شرق آفریقا افزایش یافتند و به مناطق جدید حمله کردند. ملخ های صحرا بسیار مخرب هستند؛ زیرا دسته های آنها می توانند در مسافت های طولانی با سرعت پرواز و ۱۵۰ کیلومتر در روز را طی کنند. یک دسته انفرادی می تواند بین ۴۰ تا ۸۰ میلیون ملخ در هر کیلومتر مربع داشته باشد. هر ملخ می تواند هر روز به اندازه وزن خود گیاهان بخورد. این ملخ‌ها می توانند در یک روز به اندازه نیمی از جمعیت فرانسه غذا بخورد. حتی قبل از شیوع ویروس کرونا، نزدیک به ۲۰ میلیون نفر با سطح بالایی از ناامنی غذایی در سراسر منطقه آفریقای شرقی روبرو بودند که در معرض خشکسالی های دوره ای و سیل است. محدودیت های که ویروس کرونا به همراه داشته است باعث تأمین سموم دفع آفات شده است.

ترک خانه در قره‌باغ از والری ملنیکوف

تصاویر آزات گورکیان/ Azat Gevorkyan و همسرش آنایک/ Anaik لحظاتی قبل از ترک خانه خود در قره باغ به تصویر کشیده شده است. درگیری بین آذربایجان و ارمنستان سر منطقه مورد مناقشه قره باغ در سال ۲۰۲۰ پس از ۳۰ سال وقفه از سر گرفته شد. 

جنگ میان این دو کشور در سال ۱۹۹۱ شدت گرفت و تا آتش‌بس در سال ۱۹۹۴ ادامه یافت. بیش از ۲۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند و یک میلیون نفر اعم از ارمنی و آذربایجانی مجبور به ترک خانه های خود شدند. در طی ۳۰ سال جنگ ، برای حل وضعیت قره باغ کوهستانی کار کمی انجام شده است. درگیری مرزی در ژوئیه ۲۰۲۰ باعث اعتراضات گسترده ای در آذربایجان شد و هزاران نفر از تظاهرکنندگان خواستار جنگ این کشور با ارمنستان شدند. درگیری‌های مجدد  که هر یک از طرفین دیگری را عامل اصلی آن  می دانند، از ۲۷ سپتامبر (اواسط مهر 1399) در جنگ معروف به قره باغ قره باغ آغاز شد و تا ۹ نوامبر (آخر آبان 1399) ادامه داشت. اگرچه جنگ پایان یافته است زندگی برای ارمنیانی که احساس می کنند سرزمین خود را از دست داده و آواره شده اند و برای آذربایجانی هایی که به منطقه ویران شد باز می گردند دشوار خواهد بود.

وی در سال ۲۰۱۷ با مجموعه روزهای سیاه اوکراین برنده جایزه اول پروژه های بلند مدت را از بنیاد جهانی عکس ورلد پرس فوتو شد. کارهای ملنیکوف روی مستندسازی زندگی سیاسی و اجتماعی جوامع درگیر متمرکز است که شامل جنگ چچن، درگیری گرجستان و اوستیای جنوبی، جنگ ۲۰۰۶ لبنان، قیام جمهوری مالی و جنگ داخلی سوریه می شود.

نامزدهای مجموعه‌عکس

عشق من از آنتونیو فاسیلونگو

حبیبی، که به زبان عربی عشق من است مربوط به داستان های عاشقانه ای در پس  طولانی ترین و پیچیده ترین درگیری های تاریخ معاصر است. هدف این عکاس نشان دادن تأثیر درگیری بر خانواده های فلسطینی و دشواری های آنها در حفظ حقوق تولیدمثل و کرامت انسانی است.

در این مجموعه عکاس تصمیم می گیرد به جنگ، اقدامات نظامی و سلاح نپردازد، بلکه به امتناع مردم از تسلیم شدن در زندان و شجاعت و استقامت آنها برای زنده ماندن در یک منطقه پرآشوب توجه کند.

در متن این گزارش نوشته شده بر اساس گزارش فوریه ۲۰۲۱ سازمان حقوق بشر، تقریباً ۴ هزار ۲۰۰ زندانی امنیتی فلسطینی در زندان‌های رژیم صهیونیستی محبوس هستند. برخی از آنها به مجازات ۲۰ سال حبس محکوم شدند. بازدید کنندگان برای ملاقات با یک زندانی فلسطینی در زندان باید از محدودیت های مختلف ناشی از قوانین مرزی، مقررات زندان و محدودیت های تعیین شده توسط نیروهای رژیم صهیونیستی امنیتی عبور کنند.

زندانیان طولانی مدت فلسطینی از طریق لقاح مصنوعی صاحب فرزند می‌شوند. آنها از راه های مختلف این فرایند پزشکی را به بیرون از زندان منتقل می‌کنند. بنا بر گزارش ها تا پایان سال ۲۰۲۰، ۹۶ کودک فلسطینی با استفاده از همین روش متولد شدند.

بازدیدکنندگان معمولاً مجاز به دیدن زندانیان فقط از طریق یک شیشه شفاف هستند و از طریق گیرنده تلفن با آنها صحبت می کنند. تماس بدنی ممنوع است، به جز کودکان زیر ۱۰ سال که در پایان هر ملاقات ۱۰ دقیقه وقت دارند تا پدران خود را در آغوش بگیرند. 

کت و شلوار نائل البرغوثی در اتاق خواب خود در کوبار در نزدیکی رام الله، فلسطین آویزان شده است

ایمان نفی، همسر البرغوتی، تمام لباس ها و وسایل همسرش را در جای خود در خانه‌اش نگه می دارد. البرغوثی در سال ۱۹۷۸ پس از یک عملیات دستگیر شد. وی در سال ۲۰۱۱ آزاد شد و با ایمان نفی ازدواج کرد، اما در سال ۲۰۱۴ دوباره دستگیر و به حبس ابد محکوم شد. وی بیش از ۴۰ سال را در زندان گذرانده است و طولانی ترین زندانی فلسطینی در زندان های رژیم صهیونیستی است.

این مجموعه عکس ۳۰ فریمی از بخش برگزیدگان پروژه های بلند مدت کاندیدای جایزه سال شده است.  مجموعه عشق من جایزه FotoEvidence book را در سال گذشته به دست آورد و توسط این انتشاراتی به چاپ رسیدتونیو  عکاس مستند ایتالیایی آژانس گتی ایمیج ریپورتاژ است که 

 در حال حاضر به عنوان استاد عکاسی در دانشگاه هنرهای زیبا و دانشگاه آمریکایی رم ایتالیا تدریس می کند. وی پس از فارغ التحصیلی از علوم ارتباطات و اخذ مدرک کارشناسی ارشد در عکاسی خبری بر روی مسائل اجتماعی، سیاسی و فرهنگی در آسیا و خاورمیانه به ویژه فلسطین متمرکز است.

ترک خانه در قره باغ از والری ملنیکوف

این مجموعه ۱۰ فریمی روایتی از ارمنیان ساکن منطقه قره باغ است که به دلیل جنگ میان این کشور آذربایجان و ارمنستان مجبور به ترک خانه های خود شدند. یک فریم از این مجموعه عکس نیز در بخش تک عکس نامزد دریافت جایزه بهترین عکس سال شده است.

ارمنیان این منطقه از روی خشم، خانه خود را پس از ترک، به آتش می کشیدند تا ساکنین جدید نتوانند درون آن زندگی کنند

جنگ میان این دو کشور در سال ۱۹۹۱ شدت گرفت و تا آتش بس در سال ۱۹۹۴ ادامه یافت. بیش از ۲۰ هزار نفر جان خود را از دست دادند و یک میلیون نفر اعم از ارمنی و آذربایجانی مجبور به ترک خانه های خود شدند. در طی ۳۰ سال جنگ ، برای حل وضعیت قره باغ کوهستانی کار کمی انجام شده است. درگیری مرزی در ژوئیه ۲۰۲۰ باعث اعتراضات گسترده ای در آذربایجان شد و هزاران نفر از تظاهرکنندگان خواستار جنگ این کشور با ارمنستان شدند.

کسانی که می مانند قهرمان می شوند از کریس دوناوان

در متن توضیح این مجموعه عکس ۱۰ فریمی آمده است: فلینت زادگاه شرکت معروف خودروسازی جنرال موتورز شهری در ایالت میشیگان آمریکاست که در سال های اخیر به دلیل کاهش چشمگیر صنعت خودروسازی، آلودگی آب این شهر به سرب و بحران های بهداشتی با افزایش مهاجرت به  شهرهای دیگر روبرو است.

بسکتبال بخشی جدایی ناپذیر از فرهنگ این شهر است و تیم بسکتبال فلینت جگوارز/ Flint Jaguars به مولفه‌ای برای ثبات، تشویق و تقویت روحیه مردم در این شهر بدل شده است که برای بقا تلاش می کند.

چهار تیم بکستبال در این شهر طی چند دهه، به عنوان رقبای سر سخت با یکدیگر مسابقه می دادند. اکنون فقط یک دبیرستان در شهر وجود دارد. فلینت جگوارز Flint Jaguars در سال ۲۰۱۷ تاسیس شد و در سال ۲۰۲۰ که تقریباً بدون پیروزی بود توانست با شکستن رکوردهای مختلف به فینال پلی آف برسد که به دلیل شیوع ویروس کرونا مسابقات لغو شد. دانشجویان ورزشکار طعم موفقیت جمعی را چشیدند.

روند داوری مسابقه عکس مطبوعات جهان ۲۰۲۱ به دلیل همه گیری ویروس کرونا آنلاین انجام شد. هیات داوران در ۱۶ نوبت از ۲۳ ژانویه تا ۲۳ فوریه ۲۰۲۱ در چند دوره آثار را داوری کردند. برندگان این مسابقه در تاریخ ۱۵ آوریل (۲۶ فروردین) طی یک مراسم برخط اعلام می شوند. 

بنیاد عکس مطبوعات جهان یک بنیاد غیر انتفاعی است که در سال ۱۹۵۵ با شعار صحت، تنوع و شفافیت راه‌اندازی شد و با تمرکز بر عکس خبری و چندرسانه ای به‌ دنبال گسترش توسعه در روزنامه‌نگاری بصری است.

این رویداد برای تمام عکاسان و خبرنگاران حرفه‌ای در سراسر جهان آزاد و رایگان است و هنگام ثبت نام ارائه سند از وضعیت حرفه عکاسی، معرفی نامه خبرگزاری، رسانه یا نشریه الزامی است.
اولین دوره این مسابقه در سال ۱۹۵۵ برگزار شد و عکسی از موگنس فن هیون/ Mogens von Haven عکاس دانمارکی که از مسابقه موتورسواری گرفته بود به ‌عنوان عکس سال نخستین دوره مسابقه برگزیده شد.