[۱۵] غزالۀ علیزاده، سال ۱۳٧۴

تبلیغ بازرگانی

غزالۀ علیزاده، بگفتۀ خود، رمان نویسی را در کودکی و پیش از خواندن و نوشتن با آفرینش انسان‌ها و حال و هواهای خیالی در پندار خود آغاز کرد تا این چنین تنهائی خویش را به جهان بیرون پیوند زند. او که داستان سرائی آرمان‌گرا و آزاداندیش بود، در برابر دنیای ناسازگار پیرامون، خود را سرگردان یافت و در رویاروئی با آن به انزواگزینی روی آورد.

نخستین داستان غزالۀ علیزاده هنگامی که او تنها ۱۴ سال داشت در یکی از نشریات ادبی انتشار یافت. نخستین کتاب او، «بعد از تابستان»، در سال ۱۳۵۵ به چاپ رسید و پس از آن پنج اثر دیگر نیز از وی منتشر شد که «خانۀ ادریسی‌ها» در دو جلد شناخته شده ترین آنهاست.

غزالۀ علیزاده در رشتۀ حقوق و مطالعات سیاسی آموزش دیده بود و در داستان‌های خود با نگاهی باریک بین و خرده گیر به پهنۀ سیاست و فرهنگ می‌نگریست.

او که بگفتۀ خود واژه‌های مقدس دوران جوانی خود، «آزادی، وطن، عدالت، فرهنگ، زیبائی و تجلی»، را با دنیای پیرامون بیگانه ‌دید، در اردیبهشت ۱۳٧۵ به زندگی خود پایان داد. نوشته بود «تنها و خسته‌ام، برای همین می‌روم».

غزالۀ علیزاده، هشت ماه پیش از این رویداد در گفتگوئی که از این رادیو پخش شد، به حال و روزگار نویسندگان زن و اثرات انقلاب و جنگ بر آنها والبته بر همۀ زنان ایران اشاره داشت و بر نگرانی‌های خود در برابر «این گرداب» تاکید کرد.

گفتگو با ار.اف.ای در ۱۶ شهریورماه ۱۳٧۴ انجام گرفته است.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

اخبار جهان را با بارگیری اَپ ار.اف.ای دنبال کنید