سخنی با موافقان و مخالفان رأی‌دادن، حسن یوسفی اشکوری - Gooya News

از سال ۷۶ به بعد در هر انتخاباتی در جمهوری اسلامی، این بحث در می‌گیرد که چه باید کرد، باید رأی داد یا نه. البته در این میان، تکلیف دو دسته از پیش روشن است: معتقدان و حامیان جدی و وفادار جمهوری اسلامی و مخالفان جدی و قسم‌خورده و در هرحال مخالف آن. این دو گروه، که در مجموع در اقلیت‌اند، از پیش تصمیم خود را گرفته‌اند و غالبا با هیچ استدلالی نیز تغییر عقیده نمی‌دهند. می‌ماند اکثریت نسبی بیش از پنجاه درصدی که پس از دوم خرداد ۷۶، به هر دلیل، به تغییرات مثبت و تدریجی در همین ساختار حقوقی و حقیقی موجود امید بسته‌اند.

پس از تغییرات غیر منتظره‌ای که پس از دوم خرداد و ریاست‌جمهوری آقای خاتمی رخ داد و فضای سیاسی و فرهنگی فسرده و نومیدکننده پیشین دچار تغییر و تحول اساسی و مثبت شد، اکثریتی که تا آن زمان غالبا یا به طور کلی خاموش و بی‌تفاوت بوده و یا حتی از ناچاری به همان گزینه‌های از پیش تعیین‌شده برای مجلس و به ویژه برای اشغال کرسی ریاست‌جمهوری رأی می‌داده‌اند، فعال شده و در هر انتخاباتی به نامزدهایی که در میان صالحان شورای نگهبان کمتر مورد تأیید بوده و در واقع اصلح دانسته نشده بودند، رأی می‌داده‌اند تا در وجه سلبی اعتراض خود را به افکار و اعمال حاکمیت به نحوی نشان داده باشند و در وجه ایجابی نیز اندک تغیرات مثبت به سود مردم و تحقق تدریجی آزادی و عدالت و بهبود حاصل شود.

در طول این بیش از دو دهه هر زمان امید به تغییر کم و بیش وجود داشته، کنش‌گری این اکثریت مورد اشاره نیز فعال بوده است. با این تفاوت هر زمان که امید بیشتر بوده حضور مردم نیز پر رنگ‌تر شده و در نتیجه این حضور حداقل به لحاظ صوری و حقوقی به پیروزی اکثریت منتقد و مخالف وضع موجود منتهی می‌شده‌است.