امیر کبیر

مـرد مردی تو ای امیــــرکبیـر             بر امـور وطن خبـــیر و بصیــــر

رادمردی ز هــزاوه شهر اراک           نــام او بود تقی به تقـــوا پیــــر

کی وطـــن مثل تو کجــا زاید            گر چـه دارد وطن فــراوان شیــر

یـحتمــــل بوده است سلیمانی          از تبـــــار تو ای دلیـــر دلیــــر

 قـدر تو شاه دون کجا دانست         او که بود بر هوس اسیـــر اسیـــر

در سه ســــــال زمامداری تو             کی، کجا یافت شد بدیل و نظیــــر

حـیف کشتـــت نامــرادی کـو             حق و بــاطل برش نبـــُد  توفیــر

 روس با انگلـــــیس توطئـه گر          همدست با داخلیِ پستِ حقیــر

خائنـــانی که حاضرند بدهنـد           هموطن ­هـــای خود دمِ شمشــــیر

تاکه چنـــدی به قدرتی برسند           نیک دانندکه بهر دشمن اند اجیـر 

وعده ­های کمک به شاه قجــر          ز انگلیسی و روس، ببنـد و بگیـــر

خـارجی­هــا همیشه می­خواهند            تا که کشـــور بُوَد فقیـــر فقیـــر

چون که کشور بودجه می­خواهد         زان که بی­مایه خمیر شود فطیــــر

لیـک بودجه را دهنـــــد دربار              تا که خرج­ه وس­کند کبیر و صغـیر

 دست مردم شود کم و کوتـاه            سهم­شان بر بیتِ مال پشیز و قصیـر

باغ فیــن تا ابد عـــزاخانه است          زان که­ حمامش مقتل است به­ امیــر

دشمن مــــرد­ها چه نامــــردند             نشوند از متـــاع دنیــــا سیـــــر

 کی براشــــان وطن بود خـــانه            کی بــُـوَند اهل فـــکر یا تدبیــر

 حیف، حیــف بر تو مردم ایران          که کنی پهــــلوان خود نخجیر

گرچه کشت دشمنت تو را ناحق        لیک به عالم شدی عزیز و شهیـر

همــه بر عزم و همتــــت دارند            احتـــرام و ستــایش و توقیــــــر

ای«رضا» غم بسی فراوان است       غصه ها زین اَلَم کثیـــر کثـیــــر