مادلین آلبرایت، مهاجر اهل چک که اولین زنی بود که در آمریکا وزیر خارجه شد، در سن ۸۴ سالگی درگذشته است.

او که سابقه درازی در سیاست خارجی داشت در سال ۱۹۹۷ در دولت بیل کلینتون وزیر خارجه شد.

آلبرات که اغلب از او به عنوان "پرچم‌دار دمکراسی" یاد می شود نقش مهمی در پایان دادن به پاکسازی قومی در کوزوو داشت.

خانواده اش در بیانیه ای مرگ او در اثر سرطان را تایید کرد.

جو بایدن رئیس جمهور آمریکا و همچنین روسای جمهور سابق آمریکا بیل کلینتون، جورج بوش و باراک اوباما به او ادای احترام کرده اند.

در بیانیه بیل و هیلاری کلینتون - که بعد از خانم آلبرات وزیر خارجه شد - آمده است: "کمتر پیش می آید که خصوصیات رهبری یک فرد این اندازه با نیازهای زمانه سازگار باشد. چون او بنا به تجربه شخصی می دانست که سیاست های آمریکا چقدر می تواند بر زندگی مردم در اطراف جهان تاثیر بگذارد. او پست وزارت خارجه را یک وظیفه و یک فرصت می دانست."

ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو گفت که آلبرایت یک "نیروی پیش برنده برای آزادی" و "پرچم‌دار صریح اللهجه ناتو" بود.

جورج بوش رئیس جمهور سابق آمریکا گفت که خانم آلبرات "به شخصه اهمیت جوامع آزاد برای صلح در جهان را درک می کرد."

لیز تراس، وزیر خارجه بریتانیا، در توییتی نوشت که جهان "باید بیش از هر زمان از ارزش های آلبرایت دفاع کند."

او در سال ۱۹۳۷ با نام یانا کوربلووا در پراگ متولد شد که در آن زمان در کشور چک اسلواکی بود. پدر او یک دیپلمات بود که بعد از اشغال توسط آلمان نازی در سال ۱۹۳۹ مجبور به ترک کشورش شد.

او در سال ۱۹۴۸ به آمریکا آمد. پدرش همان سال در آمریکا درخواست پناهندگی کرد چون می گفت نمی تواند به عنوان مخالف نظام کمونیستی به کشورش برگردد.

خانم آلبرایت در سال ۱۹۵۷ شهروند آمریکا شد.

او در دوران ریاست جمهوری جیمی کارتر در کاخ سفید مشغول به کار شد و بعدا مشاور سیاست خارجی چند نامزد ریاست جمهوری و معاونت ریاست جمهوری شد.

آلبرایت به فاصله کوتاهی بعد از آنکه بیل کلینتون رئیس جمهور شد، به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل انتخاب شد که اولین پست دیپلماتیک او بود.

او در سال ۱۹۹۷ وزیر خارجه شد.

خانم آلبرایت بیش از هر چیز به خاطر تلاش هایش برای واداشتن دولت کلینتون به مداخله برای جلوگیری از پاکسازی قومی در کوزوو به دست رژیم اسلوبودان میلوسویچ مشهور شد.

برخی از منتقدان عملیات بمباران ناتو در آن دوران را "جنگ آلبرایت" می خواندند.

او در آن زمان گفت: "من مسئولیت کامل (این سیاست) را به عهده می گیریم... مسئولیت کامل این باور که برای ما حیاتی بود دست روی دست نگذاریم و شاهد باشیم میلوسویچ نقشه هایش را عملی می کند. ما نمی توانیم تماشاگر جنایت علیه بشریت باشیم."

کوزوو در نهایت در سال ۲۰۰۸ یعنی ۹ سال بعد از مداخله ناتو از صربستان اعلام استقلال کرد.

ویوسا عثمانی، رئیس جمهور کوزوو، روز چهارشنبه گفت که کشورش یک "دوست بی‌همتا" را از دست داده و "خدمات او به آزادی و دمکراسی ما هرگز فراموش نخواهد شد."

او در سال ۲۰۱۲ به خاطر تلاش هایش در بالکان مدال آزادی - مهم ترین نشان افتخار غیرنظامی - را از باراک وباما دریافت کرد.

او یک ماه قبل از مرگش در سرمقاله ای در نیویورک تایمز ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه را هدف انتقاد قرار داد.

او نوشت: "اوکراین مستحق حاکمیت ملی است، حالا همسایه اش هر که می خواهد باشد. در عصر نوین، کشورهای بزرگ این موضوع را می پذیرند، و آقای پوتین هم باید چنین کند."

مادلین آلبرایت، مهاجر اهل چک که اولین زنی بود که در آمریکا وزیر خارجه شد، در سن ۸۴ سالگی درگذشته است.

او که سابقه درازی در سیاست خارجی داشت در سال ۱۹۹۷ در دولت بیل کلینتون وزیر خارجه شد.

آلبرات که اغلب از او به عنوان "پرچم‌دار دمکراسی" یاد می شود نقش مهمی در پایان دادن به پاکسازی قومی در کوزوو داشت.

خانواده اش در بیانیه ای مرگ او در اثر سرطان را تایید کرد.

جو بایدن رئیس جمهور آمریکا و همچنین روسای جمهور سابق آمریکا بیل کلینتون، جورج بوش و باراک اوباما به او ادای احترام کرده اند.

در بیانیه بیل و هیلاری کلینتون - که بعد از خانم آلبرات وزیر خارجه شد - آمده است: "کمتر پیش می آید که خصوصیات رهبری یک فرد این اندازه با نیازهای زمانه سازگار باشد. چون او بنا به تجربه شخصی می دانست که سیاست های آمریکا چقدر می تواند بر زندگی مردم در اطراف جهان تاثیر بگذارد. او پست وزارت خارجه را یک وظیفه و یک فرصت می دانست."

ینس استولتنبرگ دبیرکل ناتو گفت که آلبرایت یک "نیروی پیش برنده برای آزادی" و "پرچم‌دار صریح اللهجه ناتو" بود.

جورج بوش رئیس جمهور سابق آمریکا گفت که خانم آلبرات "به شخصه اهمیت جوامع آزاد برای صلح در جهان را درک می کرد."

لیز تراس، وزیر خارجه بریتانیا، در توییتی نوشت که جهان "باید بیش از هر زمان از ارزش های آلبرایت دفاع کند."

او در سال ۱۹۳۷ با نام یانا کوربلووا در پراگ متولد شد که در آن زمان در کشور چک اسلواکی بود. پدر او یک دیپلمات بود که بعد از اشغال توسط آلمان نازی در سال ۱۹۳۹ مجبور به ترک کشورش شد.

او در سال ۱۹۴۸ به آمریکا آمد. پدرش همان سال در آمریکا درخواست پناهندگی کرد چون می گفت نمی تواند به عنوان مخالف نظام کمونیستی به کشورش برگردد.

خانم آلبرایت در سال ۱۹۵۷ شهروند آمریکا شد.

او در دوران ریاست جمهوری جیمی کارتر در کاخ سفید مشغول به کار شد و بعدا مشاور سیاست خارجی چند نامزد ریاست جمهوری و معاونت ریاست جمهوری شد.

آلبرایت به فاصله کوتاهی بعد از آنکه بیل کلینتون رئیس جمهور شد، به عنوان سفیر آمریکا در سازمان ملل انتخاب شد که اولین پست دیپلماتیک او بود.

او در سال ۱۹۹۷ وزیر خارجه شد.

خانم آلبرایت بیش از هر چیز به خاطر تلاش هایش برای واداشتن دولت کلینتون به مداخله برای جلوگیری از پاکسازی قومی در کوزوو به دست رژیم اسلوبودان میلوسویچ مشهور شد.

برخی از منتقدان عملیات بمباران ناتو در آن دوران را "جنگ آلبرایت" می خواندند.

او در آن زمان گفت: "من مسئولیت کامل (این سیاست) را به عهده می گیریم... مسئولیت کامل این باور که برای ما حیاتی بود دست روی دست نگذاریم و شاهد باشیم میلوسویچ نقشه هایش را عملی می کند. ما نمی توانیم تماشاگر جنایت علیه بشریت باشیم."

کوزوو در نهایت در سال ۲۰۰۸ یعنی ۹ سال بعد از مداخله ناتو از صربستان اعلام استقلال کرد.

ویوسا عثمانی، رئیس جمهور کوزوو، روز چهارشنبه گفت که کشورش یک "دوست بی‌همتا" را از دست داده و "خدمات او به آزادی و دمکراسی ما هرگز فراموش نخواهد شد."

او در سال ۲۰۱۲ به خاطر تلاش هایش در بالکان مدال آزادی - مهم ترین نشان افتخار غیرنظامی - را از باراک وباما دریافت کرد.

او یک ماه قبل از مرگش در سرمقاله ای در نیویورک تایمز ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه را هدف انتقاد قرار داد.

او نوشت: "اوکراین مستحق حاکمیت ملی است، حالا همسایه اش هر که می خواهد باشد. در عصر نوین، کشورهای بزرگ این موضوع را می پذیرند، و آقای پوتین هم باید چنین کند."