انگشتانم را می لیسد! رو به رویم می ایستد، کَلِّه اش را می چرخاند و چشم می دوزد در چشمانم

 انگشتانم را می لیسد!
رو به رویم می ایستد،
کَلِّه اش را می چرخاند و چشم می دوزد در چشمانم.

دهانم را می بندم،
و هرچه نگفته را؛
آه می کشم.

چشمم را می گشایم،
و هرچه دیده را؛
می بارم.

ابر و آه را می شناسد
و حرفِ نگفته را می شنود.

سرش را می گذارد رویِ دستِ راستم،
چشمانش را می بندد.
چه گُربه ی بی تکلفی ست شعر!

اسن – زمستان ۱٣۹۴
 

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: