های ! تو کیستی که نوکِ پنجه هات                         آشیانِ هزار قناری ‌ست، که ز خونیِ منقارِ هر یک رودی ز اندهانِ زمان جاری ‌ست .

 
 
های !

تو کیستی که نوکِ پنجه هات

 آشیانِ هزار قناری ‌ست،

که ز خونیِ منقارِ هر یک

رودی ز اندهانِ زمان جاری ‌ست .

*

کیست این خنیاگرِ خسته

که درپرده‌ی درد

 از گلوی سازِ تو می‌‌موید ؛

که سخن ز مردمِ دشنه در آستین نهفته می‌‌گوید ؟

*

هلا،

 طراوتِ ترنم باران در تموزِ صحاری عطشان،

 تو کیستی ؟

خورشیدی از فرِّ هنر در مشت،

در شبانه‌ی غربت به جستجوی چیستی ؟

*

کیستی به راستی‌ تو،‌های !

کولی وشِ بی‌ مدعا نشسته ز دیر باز

  در تجردِ خاموشی

تا رسالتِ سازت را

 در ابتزالِ بزم‌های بی‌ مقدار

  به مفت نفروشی ؟

****

شرما،

  که سرودِ ارج تو در سکوتِ بسترِ نسیان ناسروده ماند ؛

و کسی‌ بزرگی‌ِ نامت را ز بلندایِ گلدسته‌ها نخواند ....

*

روزی خواهد آمد ، اما

که طنینِ نغمه‌ی سازت از فرازِ قله‌های اساطیر

جاودانگی را مفهومی‌ دیگر گونه فریاد کند،

و دفترِ تاریخ

نامت را با عزّ و افتخار

  یاد کند .

 *********

جهانگیر صداقت فر

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: