اعترافات خطرناک یک ذهن بی‌خطر!

سرویس فرهنگی فردا - سید سعید هاشم‌زاده

، در سینمای این روزهای جهان و شاید بیش از پیش در سینمای «تارانتینو»، ارجاع دادن به آثار دیگر، کاملاً عادی به‌ نظر می‌رسد. وضعیتی که چند کارکرد دارد؛ نخست این‌که تارانتینو با تسلط خود بر موسیقی و درام‌های مطرح تاریخ سینما خودنمایی کرده وخود را به‌طور کامل به مخاطبان سینما می‌شناساند و دیگری -که می‌تواند به این تسلط و شناخت عیاری هم بدهد- استفاده و بهره‌برداری درست و به‌جای فیلم‌ساز از موسیقی و سکانس‌هایی ارجاعی از دیگر فیلم‌هاست؛ تا حدی که این استفاده‌ی درست در بیل را بکش می‌تواند تماشاگر نخبه را اغنا کرده و او وادار کند تا از فیلم لذت ببرد.