فرسنگ تا فرسنگ رهکوره‌های تنگِ خاک را                          در کسوفِ مستولی                                           در نوردیدم؛

 
 
مجابم کن -

مجابم کن

  که در ظلماتِ فراگیر

 چه گونه تو را می‌‌توان یافت ؟

***

فرسنگ تا فرسنگ

رهکوره‌های تنگِ خاک را

  در کسوفِ مستولی

 در نوردیدم؛

از شهری به دیگر شهر

جغرافیای زمین را

 به دنبال تو

  گشتم ؛

از جنگل‌های سوخته گذشتم

و در امتداد جویبارانی شفق گون

داغدارانِ قرون را دیدم

  که گریبان دریده خون می‌‌گریستند .

دریا به دریا

تعفّنِ امواجِ آکنده به مردار را

 تاب آوردم ؛

ساحل ،

  کران تا به کران،

کفن پوشِ کفی از گلبوته‌های سرخ بود

و سفر،

  باری،

دراز بود و تباهیِ آرزومندی .

***

اکنون -

در برهوتِ ایستگاهِ زمان ،

در ناکجای جهان ایستاده ام

و از روزنِ حافظه

 منظرِ تاریخ را نظار می‌‌کنم :

نه -

تو در هیچ کجای این محبسِ بی‌ حصار نیستی‌ -

هرگز نبوده‌یی ؛

گیرم امیدِ گم شده‌یی تو

 در غباریِ پرده‌ی خلقت.

نفرین به تو

 فرتوت واژه‌ی ژاژ زاد،

ای کلامِ دروغین :

  آزادی !

 ********

جهانگیر صداقت فر

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: