امام حسن مجتبی (ع)، سید نجیبان و نقطه پرگار درماندگان

امام حسن مجتبی (ع)، سید نجیبان و نقطه پرگار درماندگان استان تهران- دماوند- ای کریم اهل البیت(ع) تو را نوبهار حسن می نامم چرا که به راستی نقطه پرگار درماندگان و نیازمندان هستی.

در خنده های صبحدم نیمه رمضان، یک میلاد نهفته است، میلاد فرزند فاطمه (س) به عنوان دریای پیوسته به رسالت و علی (ع)، مسندنشین امامت.

وقتی این دو دریا به هم پیوست، غواص آفرینش از تلاقی این دو دریا گوهر حسن، به دست آورد و لولو سبز این دو دریا حسن بن علی نام گرفت.

با میلادت از خانه فاطمه (س) و علی (ع) پنجره ای روبه سوی حسن ازلی گشوده شد.

سلام بر مولود نیمه رمضان، که در آستانه شبهای قدر، برکتی مضاعف بر سفره افطار و سحر روزه داران بخشید.

"امام حسن مجتبی (ع)، سید نجیبان و نقطه پرگار درماندگان استان تهران- دماوند- ای کریم اهل البیت(ع) تو را نوبهار حسن می نامم چرا که به راستی نقطه پرگار درماندگان و نیازمندان هستی"

رمضان معطر شده است از عطر خوش ‌بوی یاسمن اهل بیتت، از حسن احسانت که گام بر گستره زمین نهاده و جهانی را منور ساخته است.

دومین امام نور، نامش مجتبی(ع)، سید نجیبان است که میلادش مهر امیدی بر پیشانی شب زده و راه روشن برای رسیدن به صراط المستقیم است.

روی ماه منظر تو، نوبهار حسن خال و خط تو مرکز لطف و مدار حسن! یا مُحسنُ بحَقِّ الْحَسن! تفسیر اللّه‏ُ جَمیلٌ و هُوَ یُحِبُ الجَمالْ!

اَلْسلامُ عَلیکَ یَا اَبا مُحمّد یا حَسنَ بنَ عَلی، اَیُّها الْمُجْتبی!

مولاجان، ابا محمد، حسن بن علی علیه‏السلام ، ولادتت مبارک! به راستی که با ولادتت ستاره‏ها تکثیر شدند و آفتاب، در شب‏های تاریک رخنه کرد.

همه پیراهن‏ها، بوی یوسف گرفت و کبوتران از سقف خانه‏ها لبریز شدند. آسمان، آن‏قدر آبی شد که آب‏ها از یاد رفتند.

زندگی از لبخند تو آغاز شد و باران‏ها ستاره بارید، با آمدنت، غروب‏ها کوتاه و کوتاه‏تر شدند و آفتاب، بلندتر از همیشه، بر پنجره‏های ما پدیدار شد.

تو که آمدی، گریبان‏های غریب، بغض شدند و اشک‏ها، باران‏های بهاری و در این میان بهار بود که در حاشیه سبز نام تو جان گرفت.

تو که آمدی؛ غربت از تنهایی درآمد و عشق، در سینه‏های کوچک ما جوانه زد.

با آمدنت، بوی علی در کوچه‏های غم‏زده کوفه جاری شد و صدای گریه‏های کودکانه‏ات، در صدای بال فرشتگان پیچید تا شب‏ها، با لالایی آرام تو، کائنات به خواب بروند.

پانزده روز ریاضت را در این ماه طاعت، یک نفس دویده‏ایم تا در بشارت ولادت تو، مژده عشق بشنویم و مژدگانی مهر بگیریم.

"در خنده های صبحدم نیمه رمضان، یک میلاد نهفته است، میلاد فرزند فاطمه (س) به عنوان دریای پیوسته به رسالت و علی (ع)، مسندنشین امامت"

آن صفت کریمانه را که در اسما و صفات ذات الهی شنیده‏ای، در ظهور وجود مبارک تو دیدنی است!

اگر امام مجتبی (ع) را کریم اهل‏بیت می‏خوانند، بدان جهت نیست که دیگر امامان معصوم (ع) از این صفت برخوردار نیستند، بلکه از آن است که این صفت در وی به تمامیت و کمال رسیده است و امام حسن (ع) در ظهور و بروز کرامت، پیشی گرفته است.

یا کریم اهل بیت! تو آن آیه‌ای که از سوره کوثر نازل می‌شوی تا منجی روز محشر باشی، تو آمدی و پرده‌های شب را کنار زدی تا در زلالی سینه‌ات، پرنده ‌ایمان، دوباره اوج بگیرد.

به حق شادی میلادت، قفل بسته چشمان ما را با عنایت و کرمت بگشای تا طعم سفره مهربانی تو را بچشیم؛ که هیچ زخمی از بارش کرامت بارانی‌ات بی‌مرهم نمی‌ماند؛ یا کریم اهل البیت!

امام‌ حسن‌ (ع‌)، فرزند امیر مومنان‌ علی‌ بن‌ ابیطالب‌ و مادرش‌ فاطمه دختر پیامبر خدا (ص‌) است‌. این امام بزرگوار در شب‌ نیمه‌ ماه‌ رمضان‌ سال‌ سوم‌ هجرت‌ در مدینه‌ چشم به جهان گشود‌.

وی‌ نخستین‌ پسری‌ بود که‌ خداوند متعال‌ به‌ خانواده‌ علی‌ و فاطمه‌ عنایت‌ کرد.

لقب‌ های‌ او سبط، سید، زکی‌، مجتبی‌ است‌ که‌ از همه‌ معروفتر آن 'مجتبی‌' می‌باشد.

پیامبر اکرم‌ (ص‌) به‌ حسن‌ و برادرش‌ حسین‌ علاقه‌ خاصی‌ داشت‌ و بارها می‌فرمود که‌ حسن‌ و حسین‌ فرزندان‌ منند و به‌ پاس‌ همین‌ سخن‌ علی‌ به‌ سایر فرزندان‌ خود می‌فرمود : 'شما فرزندان‌ من‌ هستید و حسن‌ و حسین‌ فرزندان‌ پیغمبر خدایند'.

به نقل از روایات آمده است: امام حسن‌ (ع‌) در زمان‌ خود‌ عابدترین‌ و بی‌ اعتناترین‌ مردم‌ در دنیا بود، در سرشت‌ و طینت‌ امام‌ حسن‌ (ع‌) برترین‌ نشانه‌های‌ انسانیت‌ وجود داشت‌ و هر که‌ او را می‌دید به‌ دیده‌اش‌ بزرگ‌ می‌آمد و هر دوست‌ یا دشمنی‌ که‌ سخن‌ یا خطبه‌ او را می‌شنید، به‌ آسانی‌ درنگ‌ می‌کرد تا او سخن‌ خود را تمام‌ کند و خطبه‌اش‌ را به‌ پایان‌ رساند.

باری‌، روش‌ زندگی‌ امام‌ حسن‌ (ع‌) در دوران‌ اقامتش‌ در کوفه‌ او را قبله‌ نظر و محبوب‌ دلها و مایه‌ امید کسان‌ ساخته‌ بود.

مولاجان، ابا محمد، حسن بن علی علیه‏السلام ، ولادتت مبارک!

تهرام/۷۲۴۶/۱۴۹۷/۱۲۷۵