بیانیۀ جمعی از فعالان جنبش زنان در داخل کشور به مناسبت "روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان"، مدرسه فمینیستی

یا شاهدیم که برخی از مسئولان، به جای ارائۀ راه­ حل­های بنیادی در جهت رفع مبانی خشونت­ها و مشکلات گستردۀ اقتصادی و اجتماعی علیه زنان، با برخوردی سطحی و شکلی «لباس زنان» را به معضل و دستاویزی برای اعمال خشونت­های بیشتر علیه زنان تبدیل کرده­ اند.

متأسفانه این روش­ها و سیاست­های نادرست نه تنها خشونت علیه زنان را به پنهان­ترین زوایای زندگی فردی و اجتماعی زنان گسترش داده که سایۀ شومش را بر زندگی کودکان بی­گناه و بی­پناه که آسیب­ پذیرترین گروه­های جامعه هستند نیز گسترانیده و پیشاپیش نسل آینده را نیز در معرض سقوط و اضمحلال قرار داده است. شعله­ های سوزان این خشونت­ها که قلب سرزمین ما را در آتش خود می­سوزاند از یک­سو در تفکیک جنسیتی، نابرابری و جدایی قهرآمیز زنان و مردان در دانشگاه­ها و عرصه­ های عمومی زبانه می­کشد، و از سوی دیگر در تفکیک و جدایی قهرآمیز فرهنگ و سرزمین­مان از جامعۀ جهانی خود را به رخ جهانیان می­کشد . گویی رجحان سیاست «جدایی و تفکیک»-- که قهر و خشونت را در درون خود بازتولید می­کند-- بر سیاست «تعامل و گفتگو» --که در بطن خود مدارا و مسالمت را حمل می کند-- بیش از پیش برنظام اندیشه و تصمیم­ سازی­های «سیاست-مردان» ما جا خوش کرده است. آنان زنان را از مردان جدا می­سازند به نیّت اینکه به «گناه» آلوده نشوند، فارغ از اینکه در تعامل و ارتباطی شفاف و برابر میان انسان­هاست که روابط انسانی و اخلاقی دست­ یافتنی و شکوفا می­شود. از سوی دیگر، مردمان ساکن سرزمین ایران را از جهانیان مجزا می­کنند به نیّت اینکه به «فرهنگ جهانی» آلوده نشوند، فارغ از اینکه در سایۀ مدارا، تعامل و ارتباط با «دیگری» است که فرهنگ «خودی» بالنده و پویا می­گردد.

"آنان زنان را از مردان جدا می­سازند به نیّت اینکه به «گناه» آلوده نشوند، فارغ از اینکه در تعامل و ارتباطی شفاف و برابر میان انسان­هاست که روابط انسانی و اخلاقی دست­ یافتنی و شکوفا می­شود"اما امروزه قطبی شدن هرچه بیشتر گفتمان­های سیاسی داخلی و جهانی و دامن زدن برخی دولتمردان ایرانی به چنین فضای تنش زایی، نه تنها مسائل و مشکلات زنان ایران را بیش از پیش به حاشیه می­راند، بلکه ابعاد خشونت بر زنان و کودکان را نیز گسترده ­تر می­کند.

در مواجهه با چنین وضعیتی است که ما، جمعی از کنشگران جنبش زنان در ایران، بیش از هر زمان دیگر دل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نگران افزایش اِعمالِ انواع و اقسام خشونت بر زنان و کودکان هستیم، چرا که به نظر می­رسد فضای دوقطبی و خصمانۀ ناشی از بن­ بست سیاست­های تنش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آفرین و خشونت ­زای دولت-مردان در سطح ملی و جهانی، خطر برخوردهای قهرآمیز و، به تبع آن، گسترش خشونت علیه زنان و کودکان را تا عمیق­ترین لایه­ های اجتماعی و سیاسی و خانوادگی امروز و فردای ایران زمین دامن می­زند.

به گمان ما، در فضای کنونی، سه نیروی عمده و استراتژیک قادرند به تعدیل این فضای خصمانه و دوقطبی یاری رسانند: گروه­ های گوناگون مردم در ایران، دولت حاکم بر ایران و جامعۀ جهانی. در این سه نیروی موجود و تاثیرگذار در آیندۀ ایران، هم پتانسیل خشونت و هم ظرفیت «مذاکره و گفتگو» توأمان وجود دارد. از این روست که ما زنان، به مناسبت فرا رسیدن «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان»، از همۀ «مردانِ سیاست» می­خواهیم که به ندا و هشدارهای ما زنان نیز گوش فرادهند و به جای گسترش قطب­ بندی­های تخاصمی و خشونت­آمیز، بر تقویت ابزار و پتانسیل­های گفتگو و مذاکره در هر سۀ این نیروها تکیه کنند. بی­ شک برای این کار لازم است که از گفتمان­های دوقطبی و متکی بر «حقانیت / عدم حقانیت» و یا ارزش­های دوبُنی (جبهۀ حق و باطل) فاصله بگیریم و بر گفتمان «آشتی و مذاکره و گفتگو در سطح ملی و نیز در سطح جهانی» پای فشاریم. و از همین­رو امیدواریم گره کور بحران پیچیدۀ کنونی از طریق شناسایی و بهره بردن از امکانات مذاکره و گفتگوی متقابل بین این سه نیرو گشوده شود.

چرا که ما باور داریم راه­ حل نهایی مشکلات و بن­ بست­های موجود پرهیز از دامن زدن به فضای خصمانه و خشونت­آمیز، احترام به حقوق شهروندان به­ ویژه زنان و کودکان، پذیرش گفتگو و مذاکره میان مسئولان حکومتی با جامعۀ جهانی در پیشگاه افکار عمومی، پذیرش هنجارها و قواعد بین­ المللی (که حاصل تجربۀ بشری است) و، همراه با آن، گفتگو و مذاکرۀ شفاف با نمایندگان و رهبران

جنبش­های اجتماعی و سیاسی موجود و نیز ایجاد فضای امن از طریق رفع حصر از رهبران جنبش مدنی، آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی به­ ویژه زنان و مادران زندانی و فراهم آوردن امنیت لازم برای فعالیت­های آزادانۀ مدنی و گشایش فضای جامعۀ مدنی کشور است.

بی­ شک فراهم آوردن زندگی شایستۀ انسانی در فضای غیرخشونت­ آمیز برای زنان و مردان و کودکان و نسل­های حال و آیندۀ کشورمان نه تنها در گرو «اهدافی مصلحانه» که نیازمند روش­هایی غیرخصمانه و مداراجویانه در سطح بین­ المللی و در سطح ملی است و چنین زیست و زندگی آرزوی ماست.

امضاء کنندگان به ترتیب حروف الفبا:

آمنه کرمی
اعظم اکبر زاده
اکرم مصباح
الهه مجردی
بحجت رضایی
بنفشه حجازی
پروین ضرابی
ثریا یوسفی
جمیله محمدی
خدیجه باباییان
دخی دوشا
رخشان بنی اعتماد
روبان تبریزی
زهرا حیدرزاده
زهرا زینالی پور
زهرا میرزایی
ژیلا بنی یعقوب
سارا محمدی
سودابه کمالی
سوسن شعبانی
سونیا ترکمن
شهربانو امانی
شهلا فروزانفر
شهلا لاهیجی
شهین خاک نگار
شهین علوی
صادقه شیردل
صدیقه صیادی
طاهره طالقانی
طلعت تقی نیا
عالیه مطلب زاده
فاطمه گوارایی
فخرالسادات محتشمی پور
فخری شادفر
فخری نامی
فرحناز مینایی پور
فرخنده جبارزادگان
فرزانه طاهری
فرزانه محجوب
فرشته جمشیدی
فریده غایب
فریده فرازکوه
فریده ماشینی
فیروزه صابر
گوهر شمیرانی
لیلا ایپکچی
مریم جان پناه
مریم قدس
مژگان تقی نیا
معصومه دهقان
منصوره حمصیان
منصوره خسرو شاهی
منصوره مسعودی
مینو مرتاضی لنگرودی
ناهید توسلی
نرگس حمیدیی
نرگس محمدی
نسرین ملکی
نوشین احمدی خراسانی
نیلوفر کشمیری
وجیهه خوش بین

اسامی جدید امضاء کنندگان بیانیه:

بنفشه جمالی
پرستو اله یاری
پروین سلطانی دولتخانی
جلوه جواهری
سمانه عابدینی
مریم رحمانی
مریم کاویانی
نازنین سام
ناهید کشاورز
نیکزاد زنگنه