کمبود غذا و پناهگاه «آوارگان روهینگیا» را تهدید می‌کند/ اثرگذارترین عکس از میانمار
خبرگزاری فارس
کمبود غذا و پناهگاه «آوارگان روهینگیا» را تهدید می‌کند/ اثرگذارترین عکس از میانمار
«نور عالم» عکاس بنگلادشی که از آوارگان روهینگیایی در مرز کشورش با میانمار عکاسی کرده، معتقد است: بحران کمبود غذا و پناهگاه و نبودن امکانات پزشکی، آوارگان مسلمانان میانمار را تهدید می‌کند.
به گزارش خبرنگار تجسمی خبرگزاری فارس، میانمار (برمه سابق) دومین کشور بزرگ جنوب شرق آسیاست. در این کشور بیش از ۱۴۰ قوم وجود دارد که بر اساس قانون تصویب شده در سال ۱۹۸۳ میلادی در پارلمان این کشور، ۹ قوم از جمله قوم «روهینگیا» از دریافت حق شهروندی (از جمله حق تحصیل، حق ساخت مدرسه و مسجد، داشتن بیش از ۲ فرزند، استخدام در ادارات دولتی و سفر به استان‌های دیگر) محروم هستند.
آمار دقیقی از تعداد مسلمانان روهینگیا در دست نیست اما جمعیت آن‌ها را بین یک تا چهار میلیون نفر تخمین می‌زنند و بزرگترین جمعیت اقلیتی در این کشور ۵۵ میلیون نفری به حساب میآیند. آن‌ها در شمال ایالت راخین در غرب میانمار زندگی می‌کنند و از زمانی که با حمله بودایی‌ها و ارتش مواجه شده‌اند، برای نجات جان خود مجبور به خرج از میانمار هستند، به همین دلیل نزدیک‌ترین کشور همسایه یعنی بنگلادش را انتخاب می‌کنند. طبق آمار دفتر هماهنگ‌کننده امور بشردوستانه سازمان ملل متحد، تعداد کسانی که از آغاز خشونت‌ها در میانمار در ۲۵ آگوست از ایالت راخین گریخته و خود را به بنگلادش رسانده‌اند، از نیم میلیون نفر گذشته است!
«نور عالم» عکاس آزاد بنگلادشی طی سه سفری که به مرز این کشور با میانمار داشته، در مجموع ۱۰ روز عکاسی کرده و موفق شده است گوشه‌ای از ظلم و ستمی را که به مسلمانان روهینگیایی روا می‌شود، در قاب عکس ماندگار کند. به بهانه حضورش در ایران و برپایی نمایشگاه «مرز تنهایی» در گالری خانه عکاسان حوزه هنری، با وی گفت‌وگو کردیم.
"به بهانه حضورش در ایران و برپایی نمایشگاه «مرز تنهایی» در گالری خانه عکاسان حوزه هنری، با وی گفت‌وگو کردیم"این نمایشگاه تا ۱۷ آبان برپاست.
* چند سال است که عکاسی می‌کنید؟
ـ من حدود ۱۰ سال است که به عکاسی روی آورده‌ام و با خبرگزاری‌های داخلی بنگلادش و خبرگزاری‌های خارجی کار می‌کنم. قبل از آن برای مجلات و روزنامه‌ها مطلب می‌نوشتم اما دیدم عکاسی مهم‌تر و تأثیرگذارتر است.
* شغل اصلی‌تان هم عکاسی است؟
ـ بله، من عکاس آزاد هستم.
* عکاسی را تجربی فرا گرفتید یا در دانشگاه عکاسی خواندید؟
ـ دوره ۳ ساله عکاسی را در موسسه پادشالا از مؤسسات معتبر در جنوب شرق آسیا گذراندم.
* از کی به عکاسی از آوارگان میانماری روی آوردید؟
ـ سال‌هاست که این درگیری‌ها میان بودایی‌ها و مسلمانان وجود دارد، اما آخرین بار یعنی در دسامبر ۲۰۱۶ که بار دیگر شدت گرفت، من به مرز میانمار رفتم. اقدامات خشونت‌آمیز دولت میانمار علیه مسلمان‌ها در سپتامبر و ۲۵ آگوست امسال هم شدت گرفت و موج جدیدی از مهاجرت روهینگیایی‌ها به سمت بنگلادش آغاز شد. بنابراین من در دوم سپتامبر (۱۱ شهریور) برای بار دوم شروع به عکاسی از آوارگان میانماری کردم.
طی دو ماه گذشته در مجموع سه بار (مجموعاً ۱۰ روز) به مرز بنگلادش و میانمار رفتم و عکاسی کردم. تلاش می‌کردم هر چیزی را که می‌دیدم مستند کنم.
آن‌ها دنبال پناهگاه بودند، بحران کمبود غذا و امکانات پزشکی آنجا وجود دارد و سعی کردم این فاجعه بزرگ را مستند کنم. یعنی هدفم آگاه کردن مردم جهان از این فاجعه انسانی است.
* مجموعاً چند عکس ثبت کردید؟
ـ دقیق نمی‌دانم، چون عکس‌ها را می‌گرفتم و انتخاب می‌کردم و به آژانس‌ها می‌دادم. مثلاً ۲۲ عکس به گاردین دادم، تعدادی به زوماپرس دادم و چندین عکس هم به اکشنِیت (NGO ویژه آوارگان میانمار) تحویل دادم.
* این عکس‌هایی که در ایران به نمایش آمده، همگی دست اول هستند یا برخی از آن‌ها قبلاً جای دیگری عرضه شده است؟
ـ اکثراً دست اول هستند، مثلاً از ۳۴ پرتره‌ای که در نمایشگاه هست، فقط دو تا قبلاً در گاردین منتشر شده است.
* عکس‌ها سیاه و سفید هستند یا برای ارائه در نمایشگاه به این شکل در آمدهاند؟
ـ عکس‌ها رنگی ثبت شده‌اند (ببینید) اما مسئولان نمایشگاه تصمیم گرفتند برای انتقال بهتر پیام و مفهوم، رنگ را حذف کنند.
* کدامیک از عکس‌های این نمایشگاه برای شما تلخ‌تر است؟
ـ هر کدام از این عکس‌ها برای خود داستانی دارند، اما برای من تأثیرگذارترین عکس، عکسی است که از یک جوان ثبت کردم. او کیلومترها پدر و مادر پیر خود را به کمک سبد حمل کرده و به مرز بنگلادش آورده بود تا آن‌ها را نجات دهد.
* چند عکاس ایرانی هم برای عکاسی از آوارگان میانماری به منطقه شما آمدهاند.
"این نمایشگاه تا ۱۷ آبان برپاست.* چند سال است که عکاسی می‌کنید؟ـ من حدود ۱۰ سال است که به عکاسی روی آورده‌ام و با خبرگزاری‌های داخلی بنگلادش و خبرگزاری‌های خارجی کار می‌کنم"برخوردی با آن‌ها داشتید یا احیاناً عکس‌هایشان را دیده‌اید؟
ـ بله، اتفاقاً با یکی از آن‌ها (سیدمحمود حسینی) آشنا شدم، با هم عکاسی می‌کردیم و عکس‌های خیلی خوبی گرفته است. فکر می‌کنم هنوز هم برای عکاسی آنجاست.
* پس خیلی خوش‌شانس بودید که علیرغم حضور عکاسان ایرانی در مرز میانمار و بنگلادش، برپایی نمایشگاه عکس‌های آوارگان قسمت شما شده است...
ـ بله، بدیهی است و این اقدام را تحسین می‌کنم و خوشحالم که عکاسان دیگری هم به منطقه ما میآیند، چون واقعه مهمی است و باید پوشش داده شود.
* با توجه به تجربه‌ای که در عکاسی از آوارگان روهینگیا دارید، برای عکاسانی که قصد حضور در آن منطقه را دارند، چه رهنمودهایی دارید؟
ـ آنجا معمولا هوا بارانی است ـ به ویژه در این فصل ـ بنابراین عکاسان علاوه بر کفش مناسب (ترجیحاً بوت) نیاز به استفاده از چتر و پوشش ضدآب دوربین دارند. نکته دیگر اینکه لنزهای بزرگ با خود همراه نداشته باشند، چون نیاز به پیاده‌روی‌های طولانی دارند و همراه داشتن این لنزها خسته‌کننده است.
همچنین می‌توانند از راهنماهای محلی و آشنا به منطقه استفاده کنند، چرا که اگر حتی به صورت سهوی به مرز میانمار نزدیک شوند، مورد هدف و شلیک گلوله قرار می‌گیرند!
انتهای پیام/
اخبار مرتبط
دیگر اخبار این روز
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران
