سال‌های اولیه‌ی دهه‌ی ۱۹۹۰ در مصر، دوران اوج موسیقی هوی متال به شمار می‌رفت، تا اینکه جنجال و داستان‌پردازی رسانه‌ها ‌بهانه‌ی خوبی به دولت داد تا آنها را شیطان‌‌پرست معرفی کند و ذهن مردم را از مشکلات اصلی منحرف کند.

  Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: پوستر یکی از کنسرت‌های موسیقی متال در شهر قاهره سال‌های اولیه‌ی دهه‌ی ۱۹۹۰ در مصر، دوران اوج موسیقی هوی متال به شمار می‌رفت، تا اینکه جنجال و داستان‌پردازی رسانه‌ها ‌بهانه‌ی خوبی به دولت داد تا آنها را شیطان‌‌پرست معرفی کند و ذهن مردم را از مشکلات اصلی منحرف کند. روبروی سن گروهی از جوانان ایستاده‌اند که میانگین سنی‌اشان به زحمت به ۲۰ سال می‌رسد. ظاهر همگی‌شان تا حدی یک دست است و موهایشان از دو حالت خارج نیست؛ یا کوتاه شده‌اند و یا برعکس تا سرشانه‌هایشان می‌رسند. خالکوبی‌های روی بازو‌، گردن‌بندهایی با آویز ستاره‌ی پنج‌پر و تی‌شرت‌ها‌ی مشکی رنگی که روی آنها اسم گروه‌های مشهور سبک هوی متال نقش بسته، ویژگی‌های دیگری است که آنها را به هم شبیه‌تر می‌کند.   همگی این جوانان جزو طرفداران موسیقی هوی متال هستند که برای تماشای کنسرت‌های فستیوال موسیقی " Third Metal Night" در شهر اسکندریه در مصر جمع شده‌اند.

" روبروی سن گروهی از جوانان ایستاده‌اند که میانگین سنی‌اشان به زحمت به ۲۰ سال می‌رسد"  Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  کنسرت‌های سبک هوی متال بیشتر طرفداران خود را از میان نوجوانان دارد تصور برگزاری فستیوال موسیقی هوی متال در یک کشور اسلامی همانند مصر با جامعه‌ای که به شدت محافظه‌کار است، چندان ساده نیست. تب هوی متال در این کشور از سال ۲۰۰۲ بالا گرفت و در این میان تخمین زده می‌شود که در حدود ۶۰ تا ۷۰ گروه هوی متال در شهرهای اسکندریه و قاهره وجود داشته باشند و این تب متالیک همچنان روندی افزایشی را نیز طی می‌کند.   حسام الحملاوی‌یکی از وبلاگ‌نویسان مصری که در سال‌های اولیه‌ی دهه‌ی ۹۰ میلادی جزو فعالان عرصه‌ی موسیقی راک به شمار می‌آمد، می‌‌گوید: «آن زمانی که من تازه به شنیدن موسیقی متال روی آورده بودم، یک جامعه‌ی بزرگ هوی متال وجود داشت که مقامات امنیتی در سال ۱۹۹۷ آنها را شناسایی کردند و به این ترتیب این گروه‌ها از هم متلاشی شدند. ماجرا هم از آن جایی شروع شد که روزنامه‌های نزدیک به دولت از موسیقی متال‌یک جنجال بزرگ درست کردند و حرف‌های بی‌اساسی را درباره‌ی آن زدند. مثلا این که همه‌ی نوازندگان و خوانندگان متال شیطان‌پرستند.

برای همین هم نیروهای امنیتی خانه‌های طرفداران موسیقی متال را تفتیش کردند و همه‌ی سی‌دی‌ها و حتی تی‌شرت‌های مشکی را که پیدا می‌کردند، ضبط کردند. یک تی‌شرت مشکی در آن زمان به تنهایی برای اتهام شیطان‌پرست بودن کفایت می‌کرد.»   شیطان‌پرستی بهانه‌ای برای دولت   سال ۱۹۹۷ در حدود ۱۰۰ نفر از طرفداران موسیقی متال در مصر دستگیر شدند که بسیاری از آنها زیر ۱۳ سال سن داشتند. نه تنها رسانه‌های رژیم حسنی مبارک، بلکه روحانیون مسلمان و مسیحی، سردمداران آن زمان موسیقی متال را "طرفداران شیطان" نامیدند. در نهایت هم آنها مجبور شدند، در برابر مفتی الازهر (مرکز آموزش اهل سنت) قسم بخورند که از عقاید شیطان‌پرستانه‌اشان دست می‌کشند.   یکی از اعضای گروه متال "دیواین" آن زمان را به خوبی به یاد می‌آورد: «چه شیطان‌پرستی! آنها همه دوستان ما بودند؛ آد‌م‌های قابل احترام.

"ظاهر همگی‌شان تا حدی یک دست است و موهایشان از دو حالت خارج نیست؛ یا کوتاه شده‌اند و یا برعکس تا سرشانه‌هایشان می‌رسند"رسانه‌ها اظهارات عجیب و غریبی را از خودشان سرهم کردند، اما دست‌آخر هم هیچ‌وقت به طور رسمی شکایتی از آنها نشد.»   Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:  نمایی از قصر بارون اعضای گروه دیواین همچنین حسرت روزهایی را می‌خورند که هنوز اینترنت معنایی نداشت و وقتی که یک سی‌دی اوریژینال از خارج می‌آمد، چشمان همه‌اشان برق می‌زد. سازمان‌‌های امنیتی در آن زمان برای دستگیری طرفداران موسیقی متال کار راحتی داشتند زیرا محل تجمع این افراد یک قصر قدیمی و متروکه به نام "قصر بارون" در قاهره بود که از قرن ۱۹ میلادی به جا مانده بود.   حسام می‌گوید: «ما هیچ‌وقت یواشکی وارد این قصر نمی‌شدیم، بلکه هر دفعه به نگهبانان رشوه می‌دادیم. همه‌چیز همانطور باقی مانده بود، تختخواب‌های بزرگی که همه خاک گرفته بودند. اینکه ما آن جا جمع می‌شدیم تا مثلا مراسم مذهبی به جا بیاوریم یا مثلا گربه قربانی کنیم، حرف چرندی است.

همه این‌ها را رسانه‌ها از خودشان درآوردند و بهانه‌ی خوبی هم برای دولت شد، زیرا آن سال‌ها وضعیت اقتصادی در مصر بسیار بد بود و افراط‌یون مسلمان هم همچنان شورش می‌کردند. ما این احساس را داشتیم که دولت به دنبال بهانه‌ای است که توجه مردم را از مشکلات واقعی منحرف کند.»   موسیقی متال این روزهای مصر مسیر آرام‌تر و محتاطانه‌تری را نسبت به آن روزها طی می‌کند، بدون هیچ کنسرت غیرقانونی، استعمال مواد مخدر، درگیری یا حتی جمع شدن در مکان‌هایی مثل "قصر بارون". اما تفاوت اصلی این روزها با آن روزها بیشتر از آنکه در این موارد خلاصه شود، به آوای موسیقی متال امروزی بر می‌گردد. اگر در اوایل دهه‌ی نود میلادی آهنگ‌های گروه‌های غربی همچون متالیکا، اسلیر یا آیرون میدن نواخته می‌شدند، گروه‌های مصری حالا راه خودشان را می‌روند و ژانر موسیقی متال میهنی خلق کرده‌اند؛ مثل "متال سیاه شرقی"!   SN/SA