«با شلاق و زندان نمیتوان مردم را بچهدار کرد؟»
روزنامه «خراسان» با اشاره به ساختهشدن لطیفههای متعدد درباره طرح مجازات وازکتومی و توبکتومی در فضای مجازی٬ این سوال را مطرح کرده که آیا میتوان به زور زندان و شلاق «مردم را بچهدار» کرد؟
متن کامل این یادداشت با عنوان «این طرح فرزند نمیآورد»: «ثبتنام تورهای سه روزه وازکتومی در سواحل آنتالیا شروع شد، وازکتومی کنید اقامت رایگان بگیرید! و ...»
این لطیفهها از روز گذشته در محیطهای مجازی و شبکههای اجتماعی به سرعت در حال انتشار است. لطیفههای تلخی که در صورت تصویب نهایی طرح افزایش نرخ باروری با مفاد فعلی، بعید نیست شاهد عملی شدن مسائلی شبیه آن باشیم.
اهمیت داشتن فرزند از دو منظر «خانواده» و «جامعه» قابل بررسی است. «خانواده» اولین نهادی است که از نداشتن فرزند آسیب جدی خواهد دید. تعداد اندک فرزندان علقه انسانی را بین اعضای خانواده کاهش می دهد و اگر روند تک فرزندی رواج و گسترش یابد بعضی از منسوبان مانند خاله، عمو، عمه، دایی و حتی برادر و خواهر را تنها باید در قصه ها و تاریخ بیابیم.
همچنین در خانوادههای کم فرزند ارتباطات اجتماعی، روابط عاطفی، تقسیم کار و... ضعیف میشود و والدین نیز به خصوص در دوران کهنسالی با مشکلات زیادی رو به رو خواهند شد که مراجعه به آسایشگاه سالمندان و شنیدن شرح حال زندگی ساکنان این خانههای تنهایی، بیشتر این موضوع را برایمان نمایان میکند.
اما از سوی دیگر پیر شدن جمعیت پیامدهای منفی اقتصادی، فرهنگی و سیاسی زیادی برای «جامعه» به دنبال دارد.
"تحت پوشش قرار گرفتن خدمات و درمان ناباروری و بررسی و حذف مشکلاتی که به این بیماری دامن میزند از دیگر راهکارهاست"با پیر شدن جامعه تعداد نیروی کار کاهش می یابد و در نتیجه تعداد مصرف کنندگان جامعه نسبت به نیروی کار و فعال زیادتر می شود.
این مسئله می تواند کشور را از نظر قدرت ملی دچار مشکل کند؛ چرا که بزرگ ترین قدرت یک کشور نیروی انسانی آن است.
عدهای تصور میکنند با افزایش جمعیت، امکانات و منابع مصرفی کشور کاهش مییابد در واقع این افراد به هر فرد اضافه شده تنها به چشم یک عامل مصرف نگاه میکنند٬ غافل از این که هر فرد به غیر از دهان دارای ۲ دست و البته فکر و اندیشه است و میتواند کشور را از نظر یافتن منابع جدید انرژی و استفاده بهینه از آن یاری کند.
بر اساس آنچه مسئولان وزارت بهداشت می گویند بیشترین نرخ رشد جمعیتی را از سال ۱۳۵۵ تا ۱۳۶۵ شاهد بودیم و پس از آن نرخ رشد، سیر نزولی پیدا کرد و در سال ۹۰ این رقم به ۱.۲۹ درصد رسید.
این در حالی است که از نظر سازمان بهداشت جهانی به عنوان مهمترین نهاد بینالمللی اگر نرخ باروری در کشوری به زیر ۲ برسد، تهدید سلامتی محسوب می شود، بد نیست بدانیم هم اکنون نرخ باروری در کشور ایران به ۱.۸ درصد رسیده است و بعید نیست با ادامه روند فعلی، در سالهای پیش رو رشد جمعیت به صفر نیز کاهش پیدا کند.
با این توضیحات بر کسی پوشیده نیست که امروز نرخ باروری ایرانیان به مرز تهدید رسیده و حتما باید سیاستهای افزایش نرخ جمعیت در دستور کار قرار بگیرد.
طرح جنجالی و چند نکته روز سهشنبه پس از گذشت چند روز از قرار گرفتن طرح افزایش نرخ باروری و پیشگیری از کاهش جمعیت در دستور کار مجلس، کلیاتی از این طرح به تصویب نمایندگان رسید که اما و اگرهای زیادی را برانگیخت.
هر چند انتقادهای برخی نمایندگان از اشکالات طرح باعث شد طرح دوباره برای اصلاح به کمیسیون برود اما بیان اشکالات این طرح که در افکار عمومی نگرانیهایی را ایجاد کرده است ضروری به نظر میرسد.
در یکی از مواد این طرح برای استفاده از عملهای وازکتومی و توبکتومی به منظور پیشگیری از بارداری، مجازات ۲ تا ۵ سال حبس پیشبینی شده است.
به عقیده کارشناسان زیر زمینی شدن اقدامات جلوگیری، افزایش سقط جنین های غیرقانونی، از دست دادن بخشی از نیروی کار به خاطر به زندان افتادن برخی مردم و ... از جمله اشکالات اساسی این طرح است.
اما جدای از این قضیه در شرایط فعلی که انجام این عمل های جراحی منع قانونی ندارد، چند درصد از مردم از این روش به منظور جلوگیری از بارداری استفاده کرده اند؟! آیا قانون گذار به بار روانی ناشی از طرح و تصویب این قانون در مجامع و محافل عمومی اندیشیده است؟
آن هم در شرایطی که بر اساس آمار وزارت بهداشت از مجموع ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار نفری که در سال ۹۱ خدمات پیشگیری از بارداری را دریافت کردهاند تنها ۳ درصد این عملهای جراحی را انجام دادهاند!
نکته دیگر این که آیا در این طرح شرایط زوجینی که به علت داشتن بیماری صعب العلاج و... باید از بچهدار شدن جلوگیری کنند، لحاظ شده است؟!
موانعی که باید برداشته شود به نظر نمیرسد تحقیق و بررسی درباره دلایل کاهش رشد جمعیت و شناخت موانع پیش رو کار بسیار دشواری باشد، تنها کافیست پاسخ این سوال را که «چرا برخی از جوانان تمایلی به ازدواج و بعضی از والدین تمایلی به فرزندآوری ندارند» به دست بیاوریم.
هر چند قدم گذاشتن در این مسیر و پیدا کردن این پاسخ مستلزم برداشتن موانع بزرگی چون مشکلات ازدواج، مسکن و اشتغال است که بی شک زمان بر، دارای هزینه و بسیار سختتر است٬ اما توجه به این مسائل نه تنها به افزایش نرخ جمعیت کمک اساسی میکند بلکه به کیفیت جمعیت اضافه شده نیز توجه دارد.
حتی اگر اکنون سرعت بخشیدن به اجرای سیاستهای جمعیتی در دستور کار مجلس است، باز هم تنها برداشتن موانع جوابگو خواهد بود. اصلاح قانون تنظیم خانواده و جمعیت که در سال ۷۲ به تصویب رسید، یکی از مواردی است که باید در دستور کار مجلسیها قرار گیرد.
در نظر نگرفتن مرخصی زایمان، حق اولاد و بیمه برای فرزندان چهارم به بعد از جمله مواد این قانون است که باید بازبینی و اصلاح شود. تحت پوشش قرار گرفتن خدمات و درمان ناباروری و بررسی و حذف مشکلاتی که به این بیماری دامن میزند از دیگر راهکارهاست.
خلاصه این که به نظر میرسد در تصویب جزئیات طرح باید اصلاحات لازم در آن صورت گیرد.
به جای این که مباحث حاشیهای مثل به بهشت بردن یا نبردن مردم درست کنیم، بهتر است وقت و انرژی خود را به این مسئله معطوف کنیم که آیا میشود مردم را به زور شلاق و زندان بچهدار کرد؟
اخبار مرتبط
دیگر اخبار این روز
حق کپی © ۲۰۰۱-۲۰۲۴ - Sarkhat.com - درباره سرخط - آرشیو اخبار - جدول لیگ برتر ایران