تهران در سیستم جهانی شهرسازی، شهر سیاهچاله نام گرفته است

طرح جامع شهر تهران در سال ۱۳۷۱، طرحی تراژدیک و طرح جامع مصوب سال ۱۳۸۶، نوعی هرزه نگاری بود. تهران در سیستم جهانی شهرسازی، شهر سیاهچاله نام دارد، یعنی شهری که بالای ۴ میلیون جمعیت دارد اما خصوصیات یک شهر پیشرفته را ندارد و در حال حاضر تهران فقط به تک محصول نفت وابسته است. شهر سئول، سالانه ۲۴ میلیارد دلار صادرات کالاهای پیشرفته دارد ولی شهر تهران به هیچ عنوان صادرکننده نیست. تهران یک شهر بین المللی است و به هیچ عنوان شهر جهانی نیست، جهانی شدن یعنی همزمان شدن و همسان شدنِ تولید کالا در جهان و تقسیم کار به صورت تقریبا مساوی با کشورهای صنعتی دنیا. متاسفانه در حال حاضر کار به جایی رسیده است که کالای ویتنامی و تایلندی، گوی سبقت را در اقتصاد شهر ربوده است.

"طرح جامع شهر تهران در سال ۱۳۷۱، طرحی تراژدیک و طرح جامع مصوب سال ۱۳۸۶، نوعی هرزه نگاری بود"سالانه بین ۱۵ تا ۳۰ میلیارد دلار فرار مغزها از ایران وجود دارد و یکی از عوامل تاثیرگذار در این موضوع، اقتصاد شهری در ایران است در تمامی دوره ها، اقتصاد برای کارشناسان و مسئولین و مدیران، صاحب اهمیت بوده است، اما با سبک و سیاقی برابر با میل خودشان،. این سبک و سیاق این بوده است که همیشه تقابلی با سرمایه داری دارد و این تقابل مانع رشد شهر و کلانشهری مانند تهران می شود. در حال حاضر نیز در ادامه سیاست های گذشته اقدامی متضاد ولیکن مخرب، رایج شده است و آن اینست که اقتصاد شهر در کوچه و بازار به مزایده گذاشته می شود و این برخودها نوعی افراط و تفریط در مواجهه با موضوع کلان اقتصاد است. در نهایت می توان گفت که: کج فهمی از علم اقتصاد به کج کارکردی می انجامد و این باعث کج اندامی در شهر می شود و این کج اندامی باعث کج کارکردی مجدد در مدیریت و سیاستگذاری های کلان می شود