گفت و گوی مفصل ایلنا با حامد حدادی آسمانخراش ایرانی حاضر در NBA

گفت و گوی مفصل ایلنا با حامد حدادی آسمانخراش ایرانی حاضر در NBA » نسخه قابل چاپ » ارسال به بالاترین » ارسال به فیس بوک ملی‌پوش بسکتبال کشورمان با یادآوری دوران سخت شروع ورزش حرفه‌ای‌اش در این رشته ورزشی گفت:‌ اگر امروز توانسته‌ام در بالاترین سطح بسکتبال حرفه‌ای جهان به میدان بروم به دلیل آن است که سختی‌های بسیاری را متحمل شده ام و روزهای طاقت‌فرسایی را نیز پشت سر گذاشته‌ام. به گزارش ایلنا، حامد حدادی با اشاره به روزهای ابتدایی شروع ورزش‌اش گفت: همانند دیگر بچه‌های خوزستان از کودکی علاقه‌ خاصی به فوتبال داشتم اما به صورت بسیار اتفاقی و به دعوت یکی از دوستانم به ورزش بسکتبال روی آوردم و پس از ماه‌ها سختی و تمرین موفق شدم همراه باتیم خوزستان در مسابقاتی که در کرمان برگزار شد حضور پیدا کنم که این اولین فعالیت آماتور من در ورزش بسکتبال بود. تبليغات خبرنامه گويا advertisement@gooya.com  --------------------------------- وی افزود:‌ در ۱۳ سالگی در حدود ۲ متر قد داشتم و توسط مربی تیم ملی امید مورد آزمون و تست‌های مختلف قرار گرفتم و دو هفته بعد و تنها پس از شش ماه ازآغاز ورزش بسکتبال به اردوی تیم ملی امید دعوت شدم. در آن زمان فتحی مربی نوجوانان بود و من پس از تمرینات تیم امید در سالن می‌ماندم و وی صبح و عصر با من به صورت اختصاصی کار می‌کرد. ملی‌پوش بسکتبال کشورمان گفت: در ابتدای شروع فعالیتم در بسکتبال پایم را کج می‌گذاشتم و چند ماه طول کشید تا بتوانم در زمین بسکتبال درست راه بروم.

"در آن زمان فتحی مربی نوجوانان بود و من پس از تمرینات تیم امید در سالن می‌ماندم و وی صبح و عصر با من به صورت اختصاصی کار می‌کرد"بعد از این تمرینات اختصاصی به بازی‌های نوجوانان غرب آسیا رفتم و موفق شدم همراه با تیم ایران اولین مدال آسیایی خود را کسب کنم. پس از این موفقیت همواره در مسابقات مختلف بین سه تیم اول بودم اما برای خودم جالب است که در رده باشگاهی با هیچ تیمی موفق به کسب مقام نشده‌ام اما در رده ملی در نوجوانان، جوانان و بزرگسالان مدال‌های آسیایی را کسب کرده‌ام. حدادی گفت: آنهایی که من را می‌شناسند خوب می‌دانند بازی‌های فینال نیاز به قدرت و انگیزه فراوانی داردکه این مورد برای خودم نیز جالب است که من در بازی فینال همواره عملکرد خوبی دارم. البته جا دارد از آقایان ایزدپناه،‌حاتمی، بوسنیاک، فتحی و شاهین‌طبع، نیز تشکر کنم که زحمات بسیاری را برای من کشیده و در موفقیت‌های من سهم بسزایی دارند. وی با اشاره به مسابقات المپیک پکن گفت:‌ اولین پیشنهاد خارجی پس از بازی‌های آسیایی مطرح شد اما چون سهمیه المپیک را کسب کرده‌ بودیم به این پیشنهادات پاسخ رد دادم تا با تمرکز کافی و دقت عمل بالا در این میدان بزرگ حاضر شوم تا بتوانم برای خود و تیم ملی کشورم اثرگذار باشم.

در المپیک و در مقابل ۱۱ تیم برتر جهان به میدان رفتیم و در هر بازی ۳۸ تا ۴۰ دقیقه فرصت بازی پیدا کردم و توانستم عملکرد قابل قبولی را از خود به نمایش بگذارم. حدادی در خصوص نحوه حضورش در NBA گفت: در بازی‌های" دایمون بال" و بعد از المپیک در محل هتل در حال استراحت بودم که مربی تیم ملی آمد و گفت: از تیم ممفیس قراردادی آمده و آنها خواستار حضور تو در این تیم شده‌اند با توجه به آن‌که ۳۰ روز فرصت داشتم تا به این قرارداد پاسخ دهم از این فرصت استفاده کردم تا بیش از پیش توانایی‌های خود را در تورنمنت دایمون‌بال به نمایش بگذارم. البته در آن زمان قراردادهایی نیز از باشگاه‌های میامی ، هیستون، آتلانتا، دو باشگاه از لیتوانی و یک پیشنهاد نیز از روسیه داشتم که به همه آنها پاسخ منفی دادم تا بتوانم در آرامش تصمیم نهایی خود را بگیرم. ملی‌پوش بسکتبال کشورمان با توجه به حضورش در باشگاه ممفیس افزود: قرارداد من به گونه‌ای تنظیم شده که سه سال حضورم را در NBA تضمین می‌کند البته در بدو ورودم به آمریکا با توجه به عدم تجربه‌ای که داشتم خیلی بد شروع کردم، پس از المپیک ،سفری به اهواز و شمال داشتم که در این مدت دست به توپ هم نزدم و بعد به دبی رفتم برای دریافت ویزای آمریکا که ۱۰ روز هم آنجا بدون تمرین بودم. وقتی به آمریکا رسیدم دو روز با تیم ممفیس تمرینات سخت و فشرده‌ای داشتم که من به همان دلایلی که گفتم کم آوردم و آن اعتمادی که بود در این مرحله از بین رفت و شرایط سخت شد.در همان موقع به تیم دیگری رفتم که این یکی از تیم های زیر توسعه و گسترش ممفیس بود و بازیکنان ممفیس را آماده می‌کرد.

"ملی‌پوش بسکتبال کشورمان گفت: در ابتدای شروع فعالیتم در بسکتبال پایم را کج می‌گذاشتم و چند ماه طول کشید تا بتوانم در زمین بسکتبال درست راه بروم"۲۵ روز آنجا بودم و البته شرایط خوبی بود. در زبان هم مشکل داشتم. یک ایرانی هم نبود که مرا کمک کند بنابراین مجبور شدم حرف بزنم و زبانم بهتر شد. بعد از آن مرحله به تیم ممفیس اصلی بازگشتم ، در ابتدا تنها سه تا چهار دقیقه بازی می‌کردم تا این که مربی عوض شد. ناامید شده بودم.

دوباره به تیم دیلی رفتم. در همین تیم هم وقت بازی کمی به من می‌رسید و بازیکن سالاری آنجا حاکم بود. در همین بین بود که یکی از بازیکنان ممفیس در پست من مصدوم شد. در هتل استراحت می‌کردم که گفتند ساعت چهار پرواز دارم و باید خودم را به ممفیس برسانم. احساس کردم شرایط عوض شده و از من انتظار داشتند.

"بعد از این تمرینات اختصاصی به بازی‌های نوجوانان غرب آسیا رفتم و موفق شدم همراه با تیم ایران اولین مدال آسیایی خود را کسب کنم"باخودم گفتم یکبار دیگر شانس در خانه من را زده است، مقابل دنور به زمین رفتم که در دقایق اولیه بازی مربی من را به بازی فرستاد. در پنج دقیقه هفت امتیاز و پنج ریباند داشتم که فوق‌العاده بود ۱۸ دقیقه بازی کردم وهمه چیز عوض شد. من به بیلیارد و پنگ‌پونگ علاقه دارم و رشته مورد علاقه من فوتبال است. طرفدار استقلال هستم، در فوتبال عابدزاده را خیلی دوست داشتم علی کریمی، جواد زرینچه، علی دایی هم بازیکنان بیاد ماندنی من هستند. ‌رنگ: اول آبی و بعد قرمز را خیلی دوست دارم.

غذا: قورمه‌سبزی. خیلی خوش‌غذا هستم، غذای چینی و ژاپنی را فقط نمی‌خورم. صبحانه خیلی کم یا اصلا نمی‌خورم ساعت دو و ساعت ۹ دو وعده غذا می‌خورم. اولین و بهترین جا ایران است اما از استرالیا خوشم آمده و آب و هوای میامی بسیار عالی است. با ممفیس قرارداد سه ساله دارم و باید دو سال دیگر در این تیم باشم.

"حدادی گفت: آنهایی که من را می‌شناسند خوب می‌دانند بازی‌های فینال نیاز به قدرت و انگیزه فراوانی داردکه این مورد برای خودم نیز جالب است که من در بازی فینال همواره عملکرد خوبی دارم"خوشبختانه در این اواخر خیلی خوب بودم. یک چمدان برنامه به من داده‌اند که باید در تابستان آنها را انجام بدهم. حتی گفتند مربی بدنسازت با ما در تماس باشد تا او را تفهیم کنیم. امسال خیلی تمرین کردم و می‌خواهم آماده باشم . پنج هفته قبل از بازی‌ها به آمریکا می روم تا خودم را آماده کنم.

بازی مقابل ستاره‌هایی که در تلویزیون می‌دیدم گیج‌کننده بود. برایم جالب بود چرا که از تماشای NBA به حضور در این بازی‌ها رسیدم. علت موفقیت: در ابتدا بسکتبال را جدی نمی‌گرفتم و همیشه آقای محشون ناراحت بودند که از همین جا معذرت می‌خواهم یک سال به علت آسیب‌دیدگی در بازی صبا و پیکان آسیب دیدم و هنوز هم کامل خوب نشده است. بعد از آن اتفاق فهمیدم خیلی‌ها دور من را خالی کردند و مجبور شدم خودم دست خودم را بگیرم و بلند شوم بدون دعوت به تمرینات تیم امید رفتم و گفتم می‌خواهم تمرین کنم. از آن زمان به بسکتبال حرفه‌ای نگاه کردم و تمرینات خودم را بیشتر کردم.

"البته جا دارد از آقایان ایزدپناه،‌حاتمی، بوسنیاک، فتحی و شاهین‌طبع، نیز تشکر کنم که زحمات بسیاری را برای من کشیده و در موفقیت‌های من سهم بسزایی دارند"به المپیک که رسیدم تصمیم گرفتم سنگ تمام بگذارم. عامل موفقیت: پشتکار، تلاش، امید به آینده