کناره گیری هنرمندانی که فقط برای پول در جشنواره حضور دارند

يكي از كارگردانان فعال تئاترخواستار کنار گذاشته شدن هنرمندانی از این جشنواره شد که به این موضوعات اعتقادی ندارند و تنها برای استفاده از امکانات جشنواره نظیر پول یا اعتبار، اثری ارائه می‌کنند. ايلنا : جشنواره بین‌المللی تئاتر رضوی در آستانه برگزاری هفتمین دوره خود قرار دارد. این جشنواره که با وجود نوپا بودن به جریانی تاثیرگذار در تئاتر کشور تبدیل شده است، بنابر اعلام دبیر آن، بعد از جشنواره تئاتر فجر، بزرگترین جشنواره تئاتری کشور محسوب می‌شود. هنرمندان تئاتر معتقدند که این جشنواره ، سال‌های آزمون و خطا را طی کرده است و اکنون موضوعیت، برنامه‌ریزی، عملکرد و چشم‌انداز آن برای مخاطبان و هنرمندان مشخص شده و لذا با اطمینان خاطر بیشتری می‌توان با آن مواجه شد. اما آنچه که اکثر هنرمندان تئاتر بدان اشاره می‌کنند، ضرورت تحقیق و پژوهش برای خلق اثر و استفاده از هنرمندان حرفه‌ای تئاتر برای افزایش سطح کیفی جشنواره است. تئاتر رضوی و افزایش شمار مخاطبان تئاتر کشور عده‌ای از هنرمندان تئاتر معتقدند که جشنواره تئاتر رضوی با توجه به مضمون و محتوای خود می‌تواند مردمی را که مخاطب تئاتر نبوده‌اند، به نمایش پیوند زند.همچنانکه داوود رشیدی مضمون جشنواره را مرتبط با مذهب و سنت ایرانیان می‌داند و مخاطبان آن را بیشتر از سایر جشنواره‌ها توصیف می‌کند. کوروش زارعی نیز خاستگاه جشنواره تئاتر رضوی را همان چیزی می‌داند که در دل مردم وجود دارد، دغدغه آنهاست و با زندگی آنها عجین شده است و می‌گوید : یکی از راهکارهای مهم برای نجات تئاتر کشور، تولید آثاری است که متعلق به مردم باشد و به عبارتی مردم بتوانند موضوعات مورد علاقه خود را در آن ببینند و خوشبختانه جشنواره تئاتر رضوی توانسته است چنین کاری را انجام دهد. سعید شاپوری، تئاتر رضوی را برای برخی از مردم که با تئاتر ارتباط نداشته‌اند، به مانند دریچه‌ای توصیف می‌کند که مردم به وسیله آن با تئاتر ارتباط برقرار می‌کنند و این تصور که تئاتر دور از آنها و متعلق به خواص است ، در ذهن‌شان از بین می‌رود. مهدی متوسلی دراین‌باره می‌گوید: اگر هنرمندان بتوانند هنرمندانه سخن خود را به مخاطب منتقل و قالب‌های کار را انتخاب کنند، مخاطب نیز به راحتی با چنین کاری ارتباط برقرار می‌کند. فرشید ابراهیمیان با اشاره به نقش تعزیه در جامعه گذشته ایران و ارتباط مخاطب با آن، می‌گوید: جشنواره تئاتر رضوی در ناخودآگاه خود هدفی به مثابه تعزیه را پیگیری می‌کرد تا بتواند با نام امام رضا(ع) هم مسائلی را که مربوط به عمیق‌ترین اعتقادات مردم است، پیگیری کند و هم تئاتر را در سطح جامعه گسترش دهد و به توسعه کیفی تئاتر دست پیدا کند. شهرام گیل آبادی نیز به تجربه حضور خود در یکی از دوره‌های جشنواره تئاتر رضوی اشاره می‌کند و می‌گوید: بی‌‌شک تئاتر رضوی با توجه به مضمون خود توانسته قشر زیادی از مخاطب عام را با تئاتر آشنا کند که این ارتباط تنها بخشی از پتانسیل جدی تئاتر در کشور است و اگر تئاتر جذابیت‌ها، فضای حرفه‌ای و شأن خود را رعایت کند، مردم آن را می‌فهمند و با آن ارتباط برقرار می‌کنند. بهروز غریب‌پور نیز با تایید این مطلب تاکید می‌کند جشنواره تئاتر رضوی در دوره‌های ابتدایی با ارائه رایگان توانست جایگاه خود را برای مخاطب تعریف کند و حال باید بر گیشه تمرکز داشته باشد. زیرا مادامی‌که این نوع نمایش‌ها نتواند بر مخاطب به گونه‌ای تاثیر بگذارند که آنها مشتاق باشند برای این کار، از وقت و پول خود هزینه کنند، جشنواره نمی‌تواند موفق باشد. اما میلاد اکبرنژاد ضمن تایید پیوند مخاطب با تئاتر از طریق مضمون جشنواره تئاتر رضوی تاکید می‌کند: باید مراقبت کرد این دسته از مخاطبان به کل تئاتر متصل شوند نه به تئاترهایی با موضوع خاص. نباید باعث شویم که مخاطبان صرف وجود چند نام خاص در یک اثر نمایشی، مخاطب آن شوند و با دیگر انواع تئاتر بیگانه باشند زیرا اساسا تئاتر، معنویت محور است. این هنرمندان نگاه نو، جدید و متفاوت به امام رضا(ع) و مفاهیم و موضوعات مرتبط با ایشان و نیز ورود چنین مقولاتی به زندگی روزمره را در نمایش‌های جشنواره تئاتر رضوی ضروری می‌دانند. محمدرضا کوهستانی علاقه‌مند شدن مخاطب عام به تئاتر در جشنواره تئاتر رضوی را وابسته به کار هنرمندان توصیف می‌کند و معتقد است خلاقیت همه عوامل یک نمایش در کنار استفاده از شیوه‌ اجرایی جدید و قصه‌های تازه باعث می‌شود تماشاگر بکر را به تئاتر پیوند زد. وی موضوع جشنواره تئاتر رضوی را دارای پتانسیل لازم برای جلب مخاطب عنوان و عدم پژوهش و تحقیق از جانب هنرمندان تئاتر را دلیل وجود کارهای کلیشه‌ای در این حوزه اعلام می‌کند. هادی مرزبان نیز جذب تماشاگر را در اختیار هنرمندان می‌داند و معتقد است اگر امکانات لازم و مناسب، به درستی در اختیار هنرمند قرار بگیرد، هنرمندان قادر خواهند بود مخاطبان را به سالن‌های تئاتر بکشانند و البته در خصوص نمایش‌های جشنواره تئاتر رضوی، معتقد است هنرمندان حرفه‌ای می‌توانند با اثر خود تماشاگران غیرمذهبی را هم به تماشای تئاترهایی با این مضامین و مفاهیم ترغیب کنند. وی البته از هنرمندان خواست با دقت و مراقبت عمل کنند زیرا مخاطبان خاص چنین موضوعاتی، حساسیت بیشتری بر روی چگونگی نمایش آنها دارند و اینجا دیگر صرفا بحث هنری مطرح نیست بلکه چون مسئله اعتقاد، دین و ایمان است، هنرمندان باید با دقت و وسواس بیشتری حرکت کنند. مریم معترف که یکی از اعضای انتخاب بخش صحنه‌ای جشنواره هفتم بود، می‌گوید: چند سالی است که نمایش‌هایی که بر روی موضوعات دینی و مذهبی کار می‌کنند، از کلیشه‌های معمول خارج شده‌اند و می‌توانند با فرم جدید و فکر نویی که دارند، مخاطبان بیشتری را به کلیت تئاتر کشور پیوند بزنند. البته بهروز بقایی معتقد است اگر حرف نمایش­های جشنواره تئاتر رضوی از جنس مردم و بر اساس مشکلات روزمره آنها باشد، می‌تواند ارتباط وسیع­تری با اقشار مختلف مردم برقرار کند. کیومرث مرادی نیز به تجربه خود در برخورد مردم با نمایش‌های این جشنواره اشاره می‌کند و می‌گوید استقبال مردم از این جشنواره به مدیران و مسئولین فرهنگی کشور نشان می‌دهد در صورت سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی مناسب در این بخش، مخاطب عظیمی به تئاتر و نمایش پیوند خواهد خورد. پیام فروتن درخصوص ارتباط دادن مخاطبان بیشتری به تئاتر به واسطه مضمون جشنواره تئاتر رضوی می‌گوید: در صورتی می‌توان انتظار مخاطب آفرینی از جشنواره‌ها داشت که جریان‌های مستمر و پیگیر در عرصه تئاتر ایجاد کند. محاسن جشنواره تئاتر رضوی انوشیروان ارجمند برگزاری جشنواره تئاتر رضوی را ضمن گرامیداشت شخصیت امام هشتم، به منظور تشویق و ترغیب جوانان برای انجام کار پرفایده می‌خواند و پیام فروتن نیز حسن بزرگ جشنواره تئاتر رضوی، ایجاد پل بین دین و هنر دانست و خواستار آن شد تا در جشنواره، از منظرهای متفاوت و با رویکردهای جدید به دین نگریسته شود و سلایق هنرمندان مختلف امکان حضور در جشنواره را داشته باشد. حمیدرضا افشار یکی از نقاط قوت این جشنواره را فراگیر شدن آن در میان هنرمندان تئاتر توصیف می‌کند و پیشنهاد می‌دهد دبیرخانه تئاتر رضوی به صورت دائمی درآید و در طول سال فعال باشد تا نقاط ضعفی که در برخی از آثار وجود دارد، در اجرای نهایی در جشنواره برطرف شود. اسماعیل خلج جشنواره تئاتر رضوی را موجد خلق تعداد قابل توجهی نمایشنامه با موضوع امام رضا(ع) دانست که باعث شده است کسانی که استعداد و خلاقیتی در زمینه نوشتن دارند، ایده‌هایی را که به ذهن‌شان می‌رسد، مکتوب کنند. البته امیر دژاکام حرکت جشنواره در معرفی منابع معتبر و متقن و خالی از خرافه و اشکال به هنرمندان را در این امر موثر توصیف می‌کند و از مسوولین جشنواره می‌خواهد با فراهم کردن تسهیلات لازم برای هنرمندان، شرایطی را فراهم کنند تا هنرمندان حرفه‌ای نیز علاقه‌مند به حضور در این جشنواره شوند. سیروس همتی نیز توفیق اصلی جشنواره تئاتر رضوی را در بخش تولید متون و غیر کلیشه‌ای بودن محتوا و نوآوری در تکنیک نوشتاری مي‌داند. وی چاپ نمایشنامه‌های برگزیده در این جشنواره را اتفاق بسیار خوبی می‌داند که از نتایج مبرز آن، بیان اشارات و موضوعات مناسب در نمایشنامه، غیر کلیشه‌ای بودن محتوا و نوآوری در تکنیک نوشتاری است. شهرام گیل‌آبادی جشنواره تئاتر رضوی را دارای ویژگی‌های درونی و ماهوی بسیاری برمی‌شمرد که برای ارتباط با هنرمندان، به خصوص در تئاتر که بن‌مایه‌های دینی دارد، شرایط خوبی فراهم می‌کند. وی همچنین اعتقاد مسئولین به برگزاری جشنواره تئاتر رضوی و برجسته شدن فضا برای ارائه اثر، اهمیت دادن به جشنواره تئاتر رضوی به عنوان یک حرکت فرهنگی جدی توسط مسئولان تئاتر و نیز تلاش جدی برگزارکنندگان جشنواره را ازجمله عواملی برشمرد که در این جشنواره بارز و برجسته شده است. مریم معترف با اشاره به سطح کیفی آثار حاضر در بخش مسابقه جشنواره تئاتر رضوی می‌افزاید: در آثار این دوره فکرها و ایده‌های خوبی دیده شد و هنرمندان با ظرافت از کلیشه‌های همیشگی که در اطراف چنین موضوعاتی بود، خارج شده بودند تا جاییکه برخی نمایش‌ها به دلیل محدودیت جشنواره در تعداد آثار حاضر در این بخش، کنار گذاشته شد و ما در شرایطی بسیار نزدیک به هم، مجبور به انتخاب شدیم. وی زمان مناسب بین انتخاب آثار تا تصحیح کاستی های مورد نظر هیئت انتخاب را یکی از حسن‌های جشنواره تئاتر رضوی اعلام کرد. ‌ ضرورت تحقیق و پژوهش در نمایشنامه‌های جشنواره تئاتر رضوی امیر دژاکام یک نمایشنامه را زمانی پخته و قوی می‌داند که هم از منظر دینی و هم از منظر تاریخی، مبتنی بر تحقیق و پژوهش باشد تا ضمن قابل توجه بودن، کشش ارتباط با مخاطب عام در اجرای عمومی را نیز داشته باشد. وی اضافه می‌کند: نمایشنامه‌نویسانی که موضوع اثر خود را از داستان‌هایی که شنیده‌اند یا بر اساس معجزه‌ای انتخاب می‌کنند، اثری در سطح ارائه می‌دهند که پس از اجرا در جشنواره، پرونده آن بسته خواهد شد. سعید شاپوری نیز که در دوره‌های گذشته این جشنواره به عنوان داور و شرکت کننده حضور داشته است به رشد سطح نمایشنامه‌ها اشاره می‌کند و اینکه موضوع نمایشنامه‌ها دیگر شفا پیدا کردن و معجزه نیست و نویسندگان تنها به شنیده‌های خود در ارتباط با امام رضا(ع) بسنده نکردند و برای خلق اثر هنری به کتاب‌ها و تحقیقات موجود در این زمینه نیز مراجعه کنند. رضا صابری هم به ضرورت تحقیق و پژوهش در همه ابعاد زندگی امام رضا(ع) اشاره می‌کند و اظهار می‌کند: وقتی نگاه هنرمند به موضوع سطحی باشد، نمی‌توان از مخاطب انتظار داشت به تماشای چنین کاری بنشیند و به آن علاقمند هم بشود. وی هنرمندان را موظف به استفاده از مکتوباتی که پیرامون زندگی امام هشتم وجود دارد می‌کند و می‌گوید هنرمند یک کاشف و یک عالم است و باید جنبه‌هایی از هر چیزی را مکشوف کند که تاکنون مورد بی‌توجهی و غفلت قرار گرفته است. عادل بزدوده نیز معتقد است هنرمندان باید برای ارتقای جشنواره تئاتر رضوی، به تحقیق و پژوهش روی بیاورند و از افراد مطلع استفاده کنند تا بتوانند حرف و سخنی که درباره امام رضا(ع) وجود دارد را به خوبی و هنرمندانه پیاده کنند. وی می‌افزاید: هنرمندان در صورتی‌که از اطلاعات مکتوب و مستند استفاده کنند، می‌توانند به ارائه کارهایی تاثیرگذار و جریان‌ساز در تئاتر کشور بپردازند. عباس جانفدا به نگاه کلیشه­ای هنرمندان به امام رضا را در سال­های گذشته اشاره می‌کند: متاسفانه هنرمندان تنها از یک زاویه و آن هم از بعد شفا دادن به امام رضا(ع) نگاه می­کردند و ایشان را در سایر ارکان زندگی نمی­دیدند درحالیکه می­توان به راحتی امام رضا(ع) را بهانه کرد و حرف­های زندگی روزمره را در خلال آن آورد. حسین فدایی حسین با بیان اینکه در دوره‌های ابتدایی کسی نمی‌دانست که سیاست‌های جشنواره تئاتر رضوی چیست و چه موضوعاتی قرار است در آن به اجرا درآید، ادامه می‌دهد: این جشنواره به لحاظ مضمون در سال‌های اخیر توانسته است گرایش‌های نویی با موضوع امام رضا(ع) -هرچند به صورت محدود- به وجود آورد و نویسندگان از پرداخت به مسائل ظاهری و تاریخی گذشته‌اند. وی تصریح می‌کند: درصورتیکه موضوع جشنواره بسط پیدا کند، شاهد آثار بهتر و متنوع‌تری در این زمینه خواهیم بود. فرشید ابراهیمیان نیز راه فرار از تکراری شدن جشنواره را تقویت ویژگی‌های پژوهشی آثار شرکت کننده در آن برشمرد و بحث پژوهشی در تئاتر را نیازمند پشتوانه‌های مالی می‌داند. مهدی مکاری نیز به ضرورت دعوت از نمایشنامه‌نویسان صاحب قلم در بخش نگارش در جشنواره تئاتر رضوی اشاره می‌کند و تاثیر آن را در ارتقای سطح کیفی جشنواره مهم ارزیابی می‌کند. وی از هنرمندان تئاتر می‌خواهد برای انتخاب موضوع، نگارش، فعالیت و خلق اثر درباره امام رضا(ع) ظرافت به خرج دهند زیرا چنین موضوعی به دلیل حساسیت‌‌‌هایی که همراه خود دارد، نیازمند اندیشه خوب و مناسب است و لازم است آثار با کیفیت و هنرمندانه‌ای نگارش شود. میلاد اکبرنژاد نیز با اشاره به فراتر رفتن از موضوعاتی نظیر شفا یا توسل می‌گوید: حضور امام رضا(ع) در ایران می‌تواند وسعت بیشتری از موضوع در اختیار هنرمندان ما قرار دهد لذا ضرورتی ندارد که فقط متن‌هایی که در آنها نامی از امام رضا(ع)، مشهد، ضریح و... برده شده است، در جشنواره شرکت داشته باشند بلکه مسوولان برگزار کننده باید به روحی که در نمایش‌ها جریان دارد که همان حضور امام هشتم است، توجه کنند. نادر برهانی مرند با اشاره به همین مطلب، مضمون امام رضا(ع) برای جشنواره کلی می‌داند: اگر جشنواره‌ با هدف زدودن وهم و خرافه از قامت تفکر دینی و با این شعار وارد عرصه شده، چنانچه فعالیت‌های خود را در این زمینه متمرکز کند، بهتر می‌تواند جواب بگیرد. برهانی تصریح می‌کند: موضوع جشنواره تئاتر رضوی این قابلیت را دارد که با ارائه منابع و پژوهش در تفکر رضوی آن را به سمت بهتری سوق داد. وی به مسوولین برگزار کننده جشنواره تئاتر رضوی پیشنهاد می‌دهد: باید به سمتی رفت که در این جشنواره، تفکر رضوی و امام رضا(ع) و جذابیت‌های پیدا و پنهان آن را برجسته‌تر شود و زیبایی این تفکر را با انجام تحقیق و پژوهش در اختیار هنرمندان قرار داد. هادی مرزبان نیز می‌گوید: جشنواره تئاتر رضوی هنرمندان را به این سمت ‌برد که به موضوعاتی توجه کنند که شاید تا پیش از این دقت نمی‌کردند می‌توانند از طریق این موضوعات و مفاهیم هم کار تئاتر را ادامه دهند. وی همچنین خواستار توجه بیشتر برگزارکنندگان جشنواره به حرفه‌ای‌های تئاتر شد و از اقدام جشنواره در دعوت از هنرمندان حرفه‌ای تئاتر برای حضور در جشنواره ابراز خرسندی کرد. پیشنهاد هنرمندان به جشنواره رضوی میلاد اکبرنژاد معتقد است در صورت تداوم این جشنواره باید از وحدت موضوعی برای آن پرهیز کرد و پیشنهاد می‌دهد این جشنواره می‌تواند به عنوان تبرک، نام امام رضا(ع) را در پیشانی خود داشته باشد اما گستره حضور آثار نمایشی را به لحاظ اجرایی، فرمی و معنایی افزایش دهد. داوود رشیدی خواستار آن شد موجی که با تئاتر رضوی آغاز شده در تمام کشور پخش شود و با اجرای نمایش‌های این جشنواره در شهرهای دیگر شرایطی فراهم شود تا مردم و نیز گرو‌ه‌های نمایشی که امکان تماشای تئاتر را ندارند، به واسطه این دسته آثار با تئاتر ارتباط برقرار کنند. وی می‌گوید: تئاتر رضوی فقط محدود به زمان جشنواره نیست بلکه لازم است با استفاده از تشکیلاتی در خور این حرکت، شرایطی را مهیا کرد که در تمام طول سال این نمایش‌ها اجرای عمومی داشته باشند زیرا همین امر باعث ملموس‌تر شدن جشنواره می‌شود. انوشیروان ارجمند پیشنهاد کرد شرایطی به‌وجود آید که انواع مختلف تئاتر در طول سال بتوانند اجرا داشته باشند و برترین آثار اجرا شده در طول سال با مضامین مذهبی به جشنواره تئاتر رضوی راه پیدا کنند، درآنجا دوباره مورد داوری و نیز مداقه قرار بگیرد و پاداش قابل توجهی به آن اختصاص داده شود. بهروز غریب‌پور خواستار توجه این جشنواره به احیای آیین‌های مرتبط با شخصیت امام رضا(ع) شد تا در آینده آثار بهتر و قوی‌تری در جشنواره تئاتر رضوی خلق شود. پیام فروتن با اشاره به تلاش این جشنواره برای نیل به اهداف خود، پژوهش‌های عمیق‌تر و اقدامات بنیادی‌تر در امر پژوهش را نیاز این جشنواره توصیف می‌کند و توضیح می‌دهد: فضای فعلی تئاتر نیاز به سرمایه‌گذاری‌های گسترده در عرصه پژوهش و مدیریت یک پارچه دارد تا ارتقا پیدا کند و به سلایق مختلف هنرمندان بها دهد. حسین محب اهری نیز برنامه‌ریزی جدی برای اجرای عمومی نمایش‌ها را مهم قلمداد می‌کند و می‌گوید: ادامه جشنواره باید در اجرای عمومی نمایش‌ها امتداد داشته باشد و برگزارکنندگان، پیگیر اجرای نمایش‌های حاضر در جشنواره باشند زیرا نمایش‌ها در جشنواره متولد می‌شوند و احتیاج به پرورش دارند. وی همچنین پیشنهاد می‌دهد نمایش‌ها در شهرهای مختلف کشور اجرای عمومی داشته باشد و یا آثاری که به لحاظ کیفی قوی‌تر هستند، در کشورهای دیگر که از جهت مذهبی به ما نزدیک‌تر هستند، به اجرا درآید. حمیدرضا آذرنگ وجود چشم‌انداز جامع برای جشنواره تئاتر رضوی را لازم برمی‌شمرد و می‌گوید: بزرگترین وظیفه جشنواره تئاتر رضوی، باز نگه داشتن وسعت اندیشه هنرمندان به اندازه موضوع حاکم بر آنها است و ابراز امیدواری می‌کند این جشنواره به اندازه کافی در میان هنرمندان تئاتر فراگر شده باشد و آنچه که مسوولین برگزارکننده به دنبال آن هستند، در میان هنرمندان نیز رخ داده باشد. حمیدرضا افشار بر ضرورت سرمایه‌گذاری برای نویسندگان مضامین دینی تاکید می‌کند و می‌گوید: باید از طریق فراخوان کلی در کشور، تمامی کسانیکه خوب می‌نویسند، بتوانند با این جشنواره ارتباط برقرار کنند و قصه‌ها و نمایشنامه‌هایی با این مضمون بنویسند و در کنار این کار می‌توان به حرفه‌ای‌ها هم سفارش کار داد. وی چنین کاری را باعث تشویق هنرمندان حرفه‌ای تئاتر و هنرمندان تجربی با ذوق و قریحه عنوان می‌کند. داوود فتحعلی بیگی به مسئولان برگزار کننده هفتمین جشنواره بین‌المللی تئاتر رضوی پیشنهاد می‌کند با برگزاری سمینارهایی با موضوع چگونگی به نمایش درآوردن قصه‌های دینی، کیفیت آثاری که در جشنواره‌ها شرکت می‌کنند را بالا ببرند. وی توضیح می‌دهد: به جای برگزاری جشنواه تئاتر رضوی به صورت سالانه، بهتر است هر دوسال یک بار برگزار شود و در سالی که جشنواره برگزار نمی‌شود، سمینارهایی راه‌اندازی شود و به آموزش اینکه اساسا چه نکاتی در فرهنگ شیعی و رضوی ما باید مورد توجه قرار بگیرد و زاویه دید نویسندگان چگونه باید باشد،‌ پرداخته شود. فتحعلی بیگی تولید متونی که ضمن قابلیت انتشار، می‌تواند برای دیگر هنرمندان به صورت الگو درآید را ازجمله فواید این کار می‌داند. امیر دژاکام نیز پیشنهاد می‌کند در کنار جشنواره تئاتر رضوی، به موضوعات دینی هم پرداخته شود و جشنواره آنقدر شمولیت داشته باشد که آثاری را که راجع به کلام الله، تاریخ اسلام، سایر ادیان یا پیامبران است، بپذیرد. وی همچنین خواستار حضور هنرمندان حرفه‌ای تئاتر در کنار تمرینات گروه‌های جوان‌تر می‌شود زیرا معتقد است اگر جشنواره در نظر داشته باشد که سطح کیفی آثار را ارتقا ببخشد می‌تواند از اساتید تئاتر و هنرمندان حرفه‌ای بخواهد در طول تمرینات گروه‌های حاضر در جشنواره به عنوان همراه یا یک استاد راهنما حضور داشته باشند زیرا بسیاری از نقاط ضعف کارها را می‌توان این گونه اصلاح کرد. دژاکام افتتاح بخش ورک شاپ را در جشنواره، به منظور دیدن اثر گروه‌های جوانی که به جشنواره راه پیدا نمی‌کنند، نیز پیشنهاد مي‌کند. سعید شاپوری خواستار کنار گذاشته شدن هنرمندانی از این جشنواره شد که به این موضوعات اعتقادی ندارند و تنها برای استفاده از امکانات جشنواره نظیر پول یا اعتبار، اثری ارائه می‌کنند. سیروس همتی ورود افراد حرفه‌ای به جشنواره تئاتر رضوی را اتفاق مبارکی می‌داند اگر این حضور‌ با نگاهی متفاوت باشد. بدین معنا که اگر بزرگان تئاتر در دوره‌های مختلف این جشنواره اثری ارائه می‌کنند، شاهد نگاه تکراری آنها به این مقوله نباشیم و کارهای آنها در یک راستا و در ادامه هم نباشد. همتی خواستار تدوین کتابچه‌ای شامل معرفی کتب و مجالس تعزیه می‌شود که در اختیار هنرمندان قرار گیرد تا در دوره‌های مختلف این جشنواره، تنها معجزات آن حضرت در جشنواره بیان نشود و به ابعاد دیگری از زندگی امام رضا(ع) نیز توجه شود. همتی همچنین انتشار و تبلیغ نمایشنامه‌های با موضوع رضوی را به زبان‌های مختلف به دست‌اندکاران جشنواره تئاتر رضوی پیشنهاد می‌کند تا بتواند در سراسر دنیا نظر هنرمندان را به خود جلب کند. گیل‌آبادی نیز با پیشنهاد زنجیره اجرای تئاتر در کشور ، این حرکت را باعث تبادل جدی فرهنگی بین استان‌ها می‌داند. وی همچنین از مسئولین فرهنگی کشور می‌خواهد تئاتر را باور و در این حوزه سرمایه گذاری جدی کنند و یاداوری می‌کند: معنای دینی از ماهیت تئاتر دور نیست اما باید به خاطر داشت که یک حرکت دینی با چنین موضوع و ماهیت دینی، امکانات خوب و درخور را می‌طلبد. وی همچنین گزارش علمی گروه‌های تئاتری و ثبت تجربه آن و نیز تشویق هنرمندان را از دیگر عوامل مهم در بالا بردن کیفیت این جشنواره و فراگیر شدن آن برمی‌شمرد و اضافه می‌کند: هنرمندان اگر فضا را برای بیان اندیشه خود آزاد ببیند، علقه بیشتری برای حضور در این جشنواره دارند و چنین کاری را به صورت خودجوش انجام می‌دهند. فرشید ابراهیمیان خواستار در اختیار گذاشتن امکانات بیشتری به هنرمندان می‌شود و می‌گوید: اگر قرار باشد جشنواره به آرمان‌های غایی و نهایی خود دست پیدا کند که بخشی از آن توسعه کیفی تئاتر و رسوخ کردن آن در دل مردم است، باید سیاست‌گذاری مطلوبی انجام شود و با امکانات لازم هنرم