حالا این مایه افتخار ماست

فرهنگ > موسیقی  - مصطفی کمال‌پور‌تراب سال‌ها بود که کسی به فکر نبود، ردیف‌های موسیقی ایرانی را ثبت و به همه دنیا معرفی کند. هر چند خیلی‌ها این موسیقی را می‌شناختند و هنرمندان ایرانی را در کنسرت‌های متعدد دیده بودند و موسیقی ایرانی به گوششان آشنا بود اما آنچه ما کم داشتیم ثبت این موسیقی به عنوان میراث جهانی بود. گفتن ندارد که موسیقی ایرانی سابقه‌ای چندین هزار ساله دارد و پایه‌های محکمی که بزرگانی چون بوعلی‌سینا، فارابی و ارموی آنها را به صورت علمی بررسی و ارائه کرده‌اند. بوعلی فارابی و بسیاری دیگر ردیف‌های موسیقی ایرانی، فاصله‌ها و کیفیت آن را در قالب دستورالعمل‌های علمی نه تنها برای ما که برای همه دنیا به امانت گذاشتند اما این مسائل علمی بعدها به عمل در آمد و توسط بزرگانی چون میرزاعبدالله و درویش‌خان عملاً به اجرا در آمدند و این شد که بسیاری از علاقه‌مندان به موسیقی در دنیا موسیقی ایرانی را شنیدند. در این دوره هم که هنرمندان معاصر با اجرای کنسرت‌های متعدد در کشورهای مختلف دنیا آشنایی با این موسیقی و حیات بین‌المللی‌اش را تداوم بخشیدند اما باز همه اینها منجر به ماندگاری این موسیقی و ردیف‌هایش در تاریخ جهان نشد تا اینکه عده‌ای از تحصیل‌کردگان رشته موسیقی و علاقه‌مندان و دل‌سوختگانی که از سواد و دانش موسیقایی برخوردار بودند گرد هم آمدند و خانه موسیقی را تشکیل دادند. موسیقی ایران که صاحب خانه شد، زمینه برای بروز و ظهور جهانی‌اش هم فراهم شد. افراد این خانه دست به دست هم دادند و تلاش گسترده‌ای را برای ثبت ردیف‌های این موسیقی آغاز کردند. تلاشی که با موانع بسیار هم روبه‌رو شد و مسائل سیاسی و بسیاری مسائل دیگر مانعی شدند سر راه ثبت جهانی این ردیف‌های موسیقی اما خوشبختانه این تلاش‌ها به بار نشست و یونسکو با همه سخت‌گیری‌هایش ردیف‌های موسیقی ایرانی را به ثبت رساند. حالا این مایه افتخار ماست که جهانیان این موسیقی را بهتر می‌شناسند اما این همه دین ما را به موسیقی ایرانی ادا نکرده است. باید بیش از پیش برای گسترش آن بکوشیم.