شعر به همان اندازه که حقیقت است می‌تواند دروغ باشد

تعداد بازدیدها: ۳۸ فرهیختگان آنلاین: بهروز قزلباش اظهار داشت: شعر حقیقی‌ترین حرفی است که یک شاعر می‌تواند بزند. البته شعر به همین اندازه می‌تواند بزرگ‌ترین دروغ باشد. به گزارش مهر، نشست نقد و بررسی مجموعه شعر "سیب حوا" سروده سودابه امینی، با حضور مسعود میری، بهروز قزلباش، فریبا یوسفی و شاعر اثر عصر روز سه‌شنبه ۶ اردیبهشت در سرای اهل قلم برگزار شد. بهروز قزلباش شاعر و منتقد ادبی در این جلسه گفت: "سیب حوا" نکته‌ای دارد به نام عشق و این عشق نه با واژه عشق و نه بروز عواطف عاشقانه که عشق‌بازی در آن صورت می‌گیرد، شباهتی ندارد. بلکه در پس و پشت ماجرا و اصل رویدادی که زبانش ترکیبی است، و با اشارات و استعارات در دنیای اسطوره‌ای شکل می‌گیرد. وی گفت: این عشق کمبودی دارد که من نامش را فقدان می‌گذارم. این فقدان در مبدا روایت باید به هبوط برگردد. شاید نام "سیب حوا" نشانه و علامتی برای مخاطب باشد که من دارم درباره عشق ازلی در مجموعه شعرم سخن می‌گویم ولی به نظرم این عشق زمینی شده است. هبوطی که باید اتفاق می‌افتاد تبدیل به یک گسست شده است. این منتقد ادامه داد: بنیان عظیمی که به گسست انجامید باعث سقوط شده و این سقوط موجب به وجود آمدن اضطراب شده است. پس در نقد این مجموعه باید درباره اضطراب صحبت کنیم. این‌جاست که آن فقدان مشهود است. اگر عاشق هست، معشوق نیست و یا برعکس. بعضی مواقع هم هر دو حضور ندارند و غایب هستند. قزلباش گفت: فراغ همان‌قدر که می‌تواند شیرین باشد، می‌تواند تلخ و جانکاه باشد. عشق این تلخی و شیرینی را با هم دارد. اما به نظرم این عشق در زندگی شاعر این مجموعه نیست. این نوع عشق به نوعی در این مجموعه مفقود است. شعر حقیقی‌ترین حرفی است که یک شاعر می‌تواند بزند. البته شعر به همین اندازه می‌تواند بزرگ‌ترین دروغ باشد. با خواندن این مجموعه متوجه شدم، عشق بزرگ‌ترین فقدان زندگی این شاعر است. شعر یک سفر درونی است در ادامه سودابه امینی شاعر مجموعه "سیب حوا" گفت: یکی از موضوعات مهم روایت جهان‌های موازی دراین کتاب است و شاید همین جهان‌های موازی باشد که ذهن مخاطب را درگیر می‌کند. من در شعرهایم دقیقا در جستجوی خودم هستم و سعی دارم جهان خودم را پیدا کنم. چون اساسا شعر همین است. به نظرم شعر یک سفر درونی و پیدا کردن خویشتن است. این شاعر ادامه داد: در سرودن اشعار مجموعه "سیب حوا" به قالب توجه زیادی داشتم و عدم استفاده از قافیه به عمد و با غرض بوده است. هنگام سرودن دنبال زبان نوآورانه نبودم. شاعرانی چون محمدرضا شفیعی کدکنی و یوسفعلی میرشکاک نمونه‌هایی در این زمینه دارند ولی من به نوعی در عدم استفاده از قافیه عمد داشتم. ارجاعات موجود در شعرها هم کلاسیک هستند که باید بگویم، ارجاع کلاسیک برایم جذاب‌تر از متن مدرن است.