بیانیه چند تن از زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین به مناسبت سالگرد قتل‌های زنجیره‌ای

هرچند که همان زمان نيز چندان اميدی به اين امر نبود ! اما در عمل و واقعيت سياسی ايران همان طيف به حيات خود ادامه داد و تنها چندماه بعد با دستگيری نزديک‌ترين ياران فروهرها و برخوردهای ديگر با اعضای کانون نويسندگان و صدور و اجرای حکم زندان برای وکيل پرونده و شکنجه‌های دردناک دستگيرشدگان در شکنجه‌گاه توحيد نشان داد که در بر همان پاشنه می‌چرخد که می‌چرخيد. آری اين طيف امکان بازسازی خود را چنان يافتند که در ادامه به آنچنان بحران‌سازی‌های سياسی - اجتماعی دست زدند که رئيس‌جمهور وقت حمله ناجوانمردانه به کوی دانشگاه در ۱۸ تير سال بعد را نتيجه پيگيری پرونده قتل‌های زنجيره‌ای بيان کند و آنگاه در سال‌های بعد بتوانند اندک روزن فضای باز سياسی پس از ۲ خرداد را نيز ببندد و روزنامه‌ها به محاق توقيف نشاند و روزنامه‌نگاران منتقد و سخن گفته در باب اين قتل‌ها به بند کشد و حتی پس از سال ۱۳۸۲ اجازه برگزاری مراسم سالگرد شهدا اين قتل‌ها را نيز ندهد! در پايان با تکرار غريو دادخواهی شيردخت پروانه و داريوش (پرستو فرهر) و ساير خانواده‌های مقتولين که "دادخواهيم اين بيداد را"، اعلام می‌داريم پرونده قتل‌های زنجيره‌ای کماکان نزد ديدگان مردم مفتوح بوده، و ما حتی در زندانی که بر آمده از بی‌عدالتی قضايی است نيز روزی را به انتظار نشسته ايم که در دادگاهی علنی و طی يک دادرسی عادلانه، آمران و قاتلان واقعی را بر روی صندلی محاکمه به نظاره بنشينيم.

امضاکنندگان: دکتر سيد محمد سيف‌زاده، جواد عليخانی، پيمان عارف، آرش صادقی، سيد مهدی خدايی، مجيد اسدی، مصطفی نيلی، احمد شاهرضائی، دکتر نادر بابايی