تجلیل رهبر معظم انقلاب از مرحوم والی به‌عنوان الگوی کار مخلصانه توأم با استقامت

تجلیل رهبر معظم انقلاب از مرحوم والی به‌عنوان الگوی كار مخلصانه توأم با استقامت تهران - حضرت آیت‌الله خامنه‌ای رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار با خانواده مرحوم 'حاج عبدالله والی' كه در ایام سالگرد درگذشت وی انجام شد، با اشاره به آثار اخلاص و بركات استقامت در كار، خاطرنشان كردند: كارهای خالصانه و بی هیاهو در كل بنای جمهوری اسلامی اثر می‌گذارد و آن را مستحكم می‌كند.

به گزارش روز جمعه ایرنا از پایگاه اطلاع‌رسانی دفتر رهبر معظم انقلاب، متن زیر چكیده‌ای از بیانات رهبر معظم انقلاب اسلامی در دیدار اخیر با خانواده مرحوم حاج عبدالله والی است:

بسم الله الرحمن الرحیم

'مرحوم آقای حاج عبدالله والی یكی از آدمهایی است كه قطعاً در تاریخ انقلاب و تاریخ كشور اسمش خواهد ماند و نامش به نیكی یاد خواهد شد؛ خداوند درجاتش را عالی كند.

من با اینكه ایشان را از نزدیك ندیده بودم و هیچ یادم نمی‌آید كه با ایشان ملاقاتی داشته باشم، اما دورادور ایشان را می شناختم، می‌دانستم كه در بشاگرد مشغول خدمات با ارزشی هستند. منطقه را هم من می شناختم، به قول خودشان، بِش‌گَرد.

ما ایرانشهر كه بودیم، از منطقه‌های دلگان و بشاگرد و میناب- چون دلگان سر راه بشاگرد به ایرانشهر است، همه‌اش سر راه میناب است- بعضی از دوست و آشناهای ما با زحمت این راه سخت و طولانی را طی می كردند و به دیدن ما می آمدند. از بشاگرد گاهی پیش من می آمدند.

یك وقت از آنجا یك پیرمردی آمد كه یك جنبه روحانی داشت- اهل علم نبود، یك پارچه سفیدی سرش پیچیده بود- یادم هم نیست اسمش چه بود. آمد و از فقر آن مردم شكایت می‌كرد.

یك عبارتی بكار برد كه از بس من خوشم آمد، بعد از سی و چند سال، تا حالا یادم مانده. گفت: آنجا 'های هایِ آب است و وای وایِ نان'! آن طرف‌های دلگان آب زیاد است، ولی زمین نیست، در نتیجه نان نیست. قبل از انقلاب مثل اینكه اینجا بكل وجود خارجی نداشت، یعنی دستگاه‌های حكومتی اصلاً به آنجا اعتنایی نداشتند.

آنوقت بعد از انقلاب، یك مرد جوانِ مؤمنِ انقلابی پا می‌شود می‌رود آنجا، همه دلبستگی هایش را، از شهر و خانه و زندگی، به مركز مأموریت منتقل می كند و برادرهایش را هم می‌كشاند، دنبال خودش می‌برد. شماها هم انصافاً ایستادید.... شما زندگی و خانواده و زن و بچه و مادر و پدر و همه اینها را گذاشتید اینجا، رفتید آنجا بی سرو صدا مشغول خدمت شدید، نه جایی ثبت كردید، نه جایی تابلو زدید.

بعضی‌ها هستند، هر كاری می‌خواهند بكنند، قبل از اینكه كار انجام بگیرد، تابلویش را می‌زنند! مدتها این تابلو آنجاست، هیچ كاری هم انجام نگرفته. بعضیها هم نه، كار را انجام می دهند، هیچ تابلویی هم ندارد. كار مرحوم حاج عبدالله والی و شماها از این نوعِ دوم است، یعنی بی تابلو رفتید و برای خدا كار واقعی كردید، اینها خیلی با ارزش است.

شما بدانید، اینجور كارهای بی سروصدا و خاموش و خالصانه، نه فقط برای شما پیش خدای متعال درجه و مرتبه درست می كند، بلكه در كل بنای جمهوری اسلامی اثر می گذارد، مثل سیمانی است كه در یك بنایی تزریق كنند و آنرا مستحكم كنند.

با انجام اینجور كارهای مخلصانه، بنای جمهوری اسلامی مستحكم می شود بدون اینكه كسی بفهمد. یعنی وقتی در گوشه و كنار كشور، در بین مردم، كسانی هستند كه كار را برای خدا می كنند، كار را مخلصانه انجام می‌دهند، دنبال هیاهو و جلب نظر این و تحسین آن نیستند، یكی از خواصش این است كه اصلاً خود این بنا را مستحكم می كند، مثل روحی كه در یك كالبدی بدمند. بنابراین، این كارهای شماها اینجور ارزش دارد ...

این اخلاص و تداوم كار، خیلی ارزش دارد. ببینید، در این كارهای معنوی و توسلات و دعا و ذكر و اینها هم روایت داریم كه كار را تداوم بدهید.

در روایت دارد كه حداقل مدتی كه شما یك عملی را انجام می‌دهید، یك سال باشد. فرض بفرمایید شما بنا می گذارید یك نمازی را كه مستحب است، هر شب یا در شب معین خودش در هفته، بخوانید. می‌گویند حداقل یك سال این را ادامه دهید، هرچند بهتر این است كه انسان تا آخر عمر ادامه بدهد. یعنی تداوم، یك عنصر جدیدی است غیر از خودِ اصلِ شروعِ عمل.'فلذلك فادع و استقم كما امرت'. استقامت، یعنی همین كار را در همان خط و جهت درست دنبال كردن.الحمدلله شما استقامت كردید...

این را هم من به شما خانمها- بخصوص همسران- بگویم؛ بخش عمده از ثواب كاری كه انجام می گیرد، مال شماست، چون شماها اگر چنانچه همراهی نمی كردید، نق می زدید، دعوا می كردید- این چه وضعی است؟ این چه زندگی ای شد؟ شما كه اینجا پیداتان نمی شود- مردان شما دیگر طاقت نمی آوردند. بالاخره هر چه هم آدم انگیزه داشت، دیگر نمی توانست. این همراهی شماهاست كه به اینها دل داد، جرأت داد، و رفتند؛ اینها خیلی مهم است....

** حاج عبدالله والی را می‌توان یكی از اسوه‌های درخشان عمل و اقدام جهادی دانست كه در لبیك گویی به اشاره حضرت امام (ره) كه فرموده بودند: 'به داد بشاگرد برسید!' به منطقه دور افتاده و محروم بشاگرد هجرت كرد.'

حاج عبدالله والی در عمل به تكلیف، سالها با بشاگردی ها نفس كشید و با آنان زندگی كرد. وی در بیست و سه سال خدمت و تلاش مخلصانه این دیار محروم را به آبادانی نسبی رساند به طوریكه حقیقتاً می‌توان او را نمادی از 'مدیریت جهادی' دانست.این هجرت و جهاد عظیم، سال 1361 آغاز و در هشت اردیبهشت 1384 با رحلت او پایان گرفت. روحش شاد

سیام*2023*1580

انتهای خبر / خبرگزاری جمهوری اسلامی (ايرنا) / کد خبر 80184027