آیت‌الله بیات زنجانی: زندانی کردن زنان و جداکردن آن‌ها از خانواده گناه کبیره است

  جرس: آیت‌الله بیات زنجانی در پاسخ به استفتایی درباره وضعیت برخی زندانیان سیاسی که از فرزندان خود دور نگه داشته شده اند، اصل حبس زنان و جداکردن آنها از خانواده و همسر و به خصوص فرزندان را جز در موارد خاص و نادر، امری مبغوض و نامطلوب دانست و ایجاد حائل و مانع بین مادران و فرزندان را غیر اخلاقی و گناه کبیره توصیف کرد.    

 

این مرجع تقلید نواندیش با تاکید بر اینکه مرتکبین چنین عملی، هم عمل غیر اخلاقی انجام داده و هم مرتکب گناه کبیره شده اند؛ تصریح کرد: اگر فرد مرتکب چنین عملی متصدی امری است، باید صلاحیتش جهت تصدی و تولی آن امر مورد تجدید نظر قرار بگیرد چراکه غیر اخلاقی نشان دادن چهرۀ رئوفانۀ اسلام، خود عملی قبیح و مشکوک است و قطعاً موجب نزول غضب و نکال الهی خواهد شد.

به گزارش کلمه، در سؤال مذکور به وضعیت سه زندانی سیاسی فعلی که شرایط بحرانی دارند، اشاره شده است: محمدصدیق کبودوند که به خاطر بیماری حاد فرزندش درخواست مرخصی برای پیگیری وضعیت او را دارد و چون مسئولان قضایی موافقت نکرده اند از یک ماه و نیم قبل دست به اعتصاب غذا زده؛ نسرین ستوده که از ملاقات حضوری با فرزندانش محروم نگه داشته شده و نرگس محمدی که با وجود بیماری شدید، به بند مجرمان خطرناک در زندان زنجان منتقل شده و دور از فرزندانش نگهداری می شود.

متن این پرسش و پاسخ را به نقل از وب سایت آیت الله بیات زنجانی در ادامه می خوانید:

 

سؤال

با سلام؛ یک سوال: ۳۱ روز است که یکی از زندانیان سیاسی دست به اعتصاب زده و گفته می شود کلیه هایش عفونت کرده است. او برای این اعتصاب غذا فقط یک خواسته دارد: دیدار با فرزند بیمارش ! خانم زندانی دیگری هم گفته است که به خاطر جلوگیری مسؤولان از دیدار او با فرزندانش دست به اعتصاب غذا می زند. گفته می شود خانم محمدی از دیگر زندانیان سیاسی نیز در چنین شرایطی به سر می برد! آیا از دیدگاه حضرت عالی برخوردهایی که با زندانیانی نظیر کبودوند و ستوده و محمدی می شود که نه مرخصی به آنها می دهند و نه اجازه ملاقات با فرزند دارند و نه امکان مداوای خودشان در خارج زندان، آیا این یک رفتار اسلامی و انسانی هست؟

پاسخ

با سلام و تحیت؛ اسلام، مبنایش بر رأفت و رحمت است و به صورت خاص با احکام رحمانیه اش، اصل اولی را بر برائت قرار داده است؛ از طرف دیگر در لسان قرآن کریم از پدر و مادر “ربّیانی صغیراً” تعبیر شده و حتی در دَوَران بین حرمت مادر و پدر، مادر را ترجیح داده و مقدم داشته است و در لسان روایات، بهشت “تحت اقدام مادران” آورده شده است.

با این مقدمه باید تاکید کرد که اسلام در اجرای احکام، در مورد زنان به ظرافتها و ویژگی های لازم توجه فرموده و برای صیانت و تکریم آنان از تمام توان و از هر نوع تسهیلات تقنینی، فرهنگی و اخلاقی بهره برده است و به صورت خاص در مسائل مربوط به اجرای حدود، حتی وضع حمل و تمام مراحل رضاع را مدنظر قرار داده است که در این موضوع مرور بر آیات قرآن کریم و سنت محمدی(ص)، علوی(ع) و فقه اهل بیت(ع) بهترین دلیل و گواه است.

به نظر می رسد در شرع مقدس، اصل حبس زنان به جز در موارد خاص و نادر و جداکردن زنان از خانواده و همسر و بالاخصوص فرزندان – بویژه اگر صغیر باشند – امری مبغوض و نامطلوب است و اگر خدای ناکرده به دلیل عملکردها میان مادران و فرزندان – بویژه اگر دچار مریضی و کسالت باشند – حائل و مانعی بوجود آید مرتکبین، هم عمل غیر اخلاقی انجام داده و هم مرتکب گناه کبیره شده اند و اگر فرد مرتکب چنین عملی متصدی امری است، باید صلاحیتش جهت تصدی و تولی آن امر مورد تجدید نظر قرار بگیرد چراکه غیر اخلاقی نشان دادن چهرۀ رئوفانۀ اسلام، خود عملی قبیح و مشکوک است و قطعاً موجب نزول غضب و نکال الهی خواهد شد.