"چرا دانشگاه به پاتوق سیاسیون بیکار تبدیل شده است؟"

پارسینه: دانشگاه جایی برای تربیت نسل جوان است.جایی که در آن جوان نه تنها علم آموزی می کند بلکه راه و رسم حضور در اجتماع ، هنجار ها و ضد هنجارها  و خلاصه رسم زندگی کردن و کار کردن را می اموزد.

در 8 سالی که گذشت اما دانشگاه حال و روز خوشی نداشت.این را می توان به خوبی از گلایه های استاتید باتجربه که بازنشسته شدند و خانه نشین، و گلایه های دانشجویانی که  از فضای بسته و امنیتی دانشگاه ها گلایه دارند فهمید.

بازنشستگی استادان اما از ابتدای دولت نهم و در دو سال گذشته دولت دهم، همیشه یکی از حاشیه های دولت بوده است. دو وزیر علوم دولت های احمدی نژاد همیشه تاکید داشتند استادان بازنشسته به سن بازنشستگی رسیده اند و به همین دلیل از دانشگاه کنار رفته اند. اما استادان می گفتند به اجبار بازنشسته شده اند و البته اهالی دانشگاه هم چنین بازنشستگی هایی را غیرمعمول و بعضا سیاسی می دانستند.

حالا اما دولت دهم به پایان رسیده و اکثریت کابینه  محمود احمدی نژاد می گویند می خواهند به دانشگاه بازگردند و مشغول تدریس شوند.

حتی رئیس سابق دولت اعلام کرده دانشگاهی تاسیس خواهد کرد و  آنجا را با یاران گرمامه و گلستانش اداره خواهد کرد.

به این ترتیب، دانشگاهی که قرار است احمدی نژاد تاسیس کند خود مقصد بعدی بسیاری از نزدیکان احمدی نژاد هم شده است. محمد رضا میرتاج الدینی که از دل مجلس به کابینه احمدی نژاد راه یافت گفته که به کارهای آموزشی و فرهنگی در دانشگاه و جاهای مختلف خواهم رفت. هر وقت دانشگاه آقای رئیس جمهور هم شکل گرفت ما در کنار آقای احمدی‌نژاد خواهیم بود.

مجتبی ثمره هاشمی دستیار ارشد رئیس جمهور هم گفته که احتمالا به دانشگاه، صدا و سیما یا دانشگاه دیگری می‌روم اما اینکه دانشگاه احمدی‌نژاد بروم یا نه معلوم نیست.

برخی دیگر از وزیران احمدی نژاد گفته اند که خودشان دانشگاه دارند و به دانشگاه خودشان می روند. حمیدرضا حاجی بابایی و کامران دانشجو در این ردیف هستند.

 حاجی بابایی گفته که بعد از دولت به هر جایی که بتوانم در آنجا کار کنم می روم به قول معروف آخرش دانشگاه است. من خودم دانشگاه دارم و عضو دانشگاه بوعلی سینا هستم.

کامران دانشجو هم گفته : من هم دانشگاه دارم. دانشگاه من دانشگاه علم و صنعت است و به آنجا برمی‌گردم و به کار معلمی خود ادامه می‌دهم.

با این تفاسیر هر کدام از نزدیکان احمدی نژاد می خواهند بعد از 4 یا 8 سال که بیکار شدند به دانشگاه بازگردند و کار خطیر علم اموزی به جوانان کشور را انجام دهند.

افرادی که شاید سالهاست به دلیل فعالیت های سیاسی و حضور در عرصه های مختلف به جز علم، از فعالیت های علمی دور شده اند و به خاطر مشغله های دیگر فرصت مطالعات علمی را از دست داده اند حالا قرار است آینده سازان کشور را تعلیم دهند و آنها را نه برای کار بلکه برای زندگی آماده کنند.

این در حالی است که بسیاری از با تجربه های دانشگاهی و اساتید با تجربه در زمان حیات سیاسی همین آقایان که خود را از دانشگاه می دانند خانه نشین شده اند تا جای خود را به استادان سیاسی تزئینی بدهند! و اصلا سوال اینجاست که چرا باید به کسانی که فعالیت سیاسی در سطح مدیران ارشد را دارند اجازه داد که نام  آنها جزء اساتید دانشگاه ها باشد ؟آیا مشغله مثلا وزرات اجازه انجام کار علمی را می دهد؟

این در حالی است که صرف داشتن مدرک دکترا برای آموزش به دانشجویان کافی نیست و بسیاری هستند که با این مدرک تحصیلی توانایی آموزش به دانشجویان را در خود نمی  بینند.

در هر حال باید به این نکته تاکید شود که دانشگاه جایی برای پر کردن اوغات فراغت و بیکاری سیاسیون نیست که هر کس بیکار شد صرف داشتن مدرک تحصیلی و تجربه کوتاه مدت تدریس بخواهد به دانشگاه بازگردد.