داده‌های انبوه: دریچه‌ای به روابط عاشقانه‌ پایدار؟

کریستین رادر، از پایه گذاران اوکی‌کیوپید (وب‌سایت دوست‌یابی آمریکایی) می‌گوید: "کافی‌ است سر قرار، از طرف مقابلتان این سه سوال را بپرسید تا بفهمید که آیا قرارتان به رابطه‌ بلندمدت می‌انجامد یا نه."

"از فیلم ترسناک خوشت میاد؟ تا حالا تنهایی سفر خارج رفته‌ای؟ حال نمی‌ده اگه بزنیم زیر همه‌چی و بریم تو یه قایق بادبانی زندگی کنیم؟"

او می گوید: "زوج‌ها سر اولین قرارشان، بیش از هر سوال دیگری در مورد جواب این سوال‌ها توافق دارند."

تحلیل داده‌های کسانی که از طریق سایت اوکی‌کیوپید کسی را برای رابطه‌ بلندمدت پیدا کرده‌اند، او را به این نتیجه رسانده است.

هنگام ثبت‌نام در سایت‌های زوج‌یابی مثل اوکی‌کیوپید، مچ‌دات‌کام (که درسال ۲۰۱۱ اوکی‌کیوپید را به مبلغ ۵۰ میلیون دلار خرید)، ای‌هارمونی و سایر سایت‌ها کاربران وادار می‌شوند که به سوال‌های شخصی‌ای در مورد خودشان پاسخ دهند و به این ترتیب داده‌های مورد احتیاج بنگاه‌ها جمع‌آوری می‌شود.

بعضی از این بنگاه‌ها تا ۴۰۰ سؤال از کاربران‌شان می‌پرسند و جواب‌ها را در پایگاه‌های عظیم داده ذخیره می‌کنند. مچ‌داک‌کام تخمین می‌زند که بیش از ۷۰ ترابایت (۷۰ هزار گیگابایت) داده در مورد کاربرانش در اختیار دارد.

شرکت‌های دوست‌یابی از روش‌های تحلیل داده‌های انبوه (Big data) برای کندوکاو در این گنجینه‌ اطلاعات استفاده می‌کنند تا بهترین جفت را برای مشتری‌هایشان پیدا کنند. راضی نگه داشتن مشتری، به معنی سود بیشتر است.

به ادعای شرکت تحقیقاتی آی‌بیس‌ورلد، در حالی که از هر ۱۰ آمریکایی تنها یک نفر تاکنون از خدمات سایت‌های زوج‌یابی استفاده کرده‌ است؛ پولی که این شرکت‌ها در آمریکا دریافت می‌کنند به مرز سالی دو میلیارد دلار (۱.۲ میلیارد پوند) می‌رسد.

به طور خاص، بازار قرار گذاشتن ها با استفاده از اپلیکیشن‌های تلفن همراه بسیار داغ است. موسسه‌ تحقیقاتی جونیپر پیش‌بینی می‌کند اندازه‌ این بازار از ۱ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۱ به ۲/۳ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۶ برسد.

خالی‌بندی؛‌ مشکل این است که مردم دروغ می‌گویند

کاربران برای بهتر کردن چهره‌ خود، لزوما اطلاعات کاملا صحیح را در اختیار دیگران نمی‌گذارند. مردان در مورد سن، قد و درآمدشان و زنان در مورد سن، وزن و شکل اندام‌شان اغراق می‌کنند.

کریستین رادر اضافه می‌کند که کاربران زیادی اشتباها اطلاعات غلط دیگری نیز می‌دهند.

او می‌گوید: "احساس من این است که بیشتر چیزهایی که کاربران می‌گویند درست است. هرچند تصویری که هر کس از خودش در ذهن دارد، ممکن است صدردرصد منطبق بر واقعیت نباشد."

مثلا کاربری ممکن است معصومانه باور داشته باشد که بیشتر موسیقی کلاسیک گوش می‌دهد؛ ولی تحلیل آن‌چه روی آی‌تیونز گوش کرده یا فهرست‌هایی که روی اسپاتیفای درست کرده است، تصویر دقیق‌تری از سلیقه‌ موسیقی او می‌دهد.

اطلاعات غلط ممکن است به قرار گذاشتن با فرد نامناسب منجر شود. برای حل این مشکل بنگاه‌ها دنبال روش‌هایی می‌گردند که اطلاعاتی را که کاربر در اختیارشان می‌گذارد با داده‌هایی که از منابع دیگر جمع‌آوری می‌کنند، تکمیل کنند.

کاربران می‌توانند به شرکت‌های زوج‌یابی اجازه بدهند که به داده‌های فراوانی که در منابع مختلف انباشت شده‌ است دسترسی پیدا کنند. این منابع ممکن است شامل تاریخچه‌ مرورگر اینترنتی و جستجوهای اینترنتی کاربران، فیلم‌هایی که با استفاده از سرویس‌هایی مانند نت‌فلیکس و لاوفیلم دیده‌اند و سابقه‌ خریدهای آنلاین‌شان از شرکت‌هایی مانند آمازون باشد.

هرچند کریستین رادر معتقد است که مشکل این روش محدود بودن حجم داده‌ی به‌دردبخور است.

او می‌گوید: "ما می‌دانیم که بخشی از این اطلاعات واقعا قابل استفاده است ولی جمع‌آوری هرچه بیشتر داده، لزوما به کیفیت بهتر منتهی نمی‌شود."

مهندسی اجتماعی

هرچند داده‌ی بیشتر لزوما به معنی کیفیت بهتر نیست، هینج، یک شرکت زوج‌یابی مستقر در واشنگتن‌دی‌سی، از صفحه‌های فیس‌بوک کاربرانش اطلاعات جمع‌ می‌کند.

موسس هینج جاستین مک‌لاود معتقد است که داده‌های فیس‌بوکی دقیق‌ترند چون بقیه‌ کاربرهای فیس‌بوک ناظر آن هستند.

متضادها برای هم جذاب‌ترند یا کسانی که با آنها دوست مشترک یا سلیقه‌ موسیقی یکسان دارند؟

او می‌گوید: "در فیس‌بوک نمی‌توانید در مورد جایی که در آن درس خوانده‌اید دروغ بگویید، چون دوستانتان مچتان را خواهند گرفت."

او اضافه می‌کند: "در ضمن فهرست کسانی که با آن‌ها در فیس‌بوک دوست هستید هم در مورد شما اطلاعات می‌دهد. حتما فرق می‌کند که شما با چه کسی دوستید!"

هینج پیشنهاد می‌کند با کسانی که در فیس‌بوک با آن‌ها دوست مشترک دارید، قرار بگذارید.

مک‌لاود توضیح می‌دهد: "از اطلاعاتی مانند این‌که شما به کسانی که در بانک یا بیمه کار می‌کنند - یا حرفه‌های مشابه دارند – بیشتر علاقه دارید یا دوستان دوست‌تان، باب، را به دوستان دوست‌تان، آن، ترجیح می‌دهید؛ برای پیدا کردن زوج مناسب شما استفاده خواهیم کرد."

مک‌لاود اضافه می‌کند: "گزینه‌های ممکن زیادند چون کاربران هینج به طور متوسط ۷۰۰ دوست فیس‌بوکی دارند."

پالایش مشارکتی

اما به نظر می‌رسد که الگوریتم‌ها می‌توانند زوج مناسب را بدون این‌که از کاربر اطلاعات مستقیمی بخواهند پیدا کنند.

به عنوان مثال، دکتر کانگ ژاو، استادیار دانشگاه آیوا، که متخصص تحلیل تجاری و تحلیل شبکه‌های اجتماعی است، یک سیستم زوج‌یابی بر مبنای روشی به نام پالایش مشارکتی درست کرده است.

دکتر ژاو رفتار کاربران را وقتی که یک سایت قرار گذاشتن اینترنتی را به امید یافتن زوج بالا و پایین می‌کنند و هم‌چنین واکنش سایر کاربران را به تماس آن‌ها تحلیل می‌کند.

او توضیح می‌دهد:"برای پسرها، ما دنبال پسرهایی می‌گردیم که به دخترهای یکسانی علاقه نشان داده‌اند تا سلیقه‌شان را بشناسیم. و همین‌طور پسرهایی را که این دخترها به تماس‌شان واکنش مشابه نشان داده‌اند برای فهمیدن نوع جذابیت‌شان تحلیل می‌کنیم."

وب‌سایت‌هایی مانند آمازون یا نت‌فلیکس با تحلیل رفتار سایر کاربرانی که محصولات مشابهی با شما خریده‌اند یا فیلم‌های مشابهی را دوست داشته‌اند به شما کالا یا فیلم پیشنهاد می‌کنند. الگوریتم دکتر ژاو از همین روش برای یافتن زوج مناسب استفاده می‌کند.

هرچند که دوست‌یابی اینترنتی بازار بزرگی دارد، هنوز کسی روشی تضمینی برای آن پیدا نکرده است. ممکن است واقعا گشودن رمز عشق واقعی با روش‌های "داده‌های انبوه" یا انواع دیگر تحلیل ممکن نباشد.

کریستین رادر نتیجه می‌گیرد که "دونفر ممکن است دقیقا تاریخچه‌ یکسانی روی آی‌تیونز داشته باشند؛ ولی اگر یکی از لباس یا قیافه‌ دیگری خوشش نیاید، رابطه‌شان محتوم به شکست است."