اندامِ زمین چه روشن است این جا و چه بعدازظهرِ شگفتی ست! منم و گستره ی این همه گور و این همه شمعِ سرخِ سوسوزَن.

 چه دسته هایِ گلی!
اندامِ زمین چه روشن است این جا
و چه بعدازظهرِ شگفتی ست!
منم و گستره ی این همه گور
و این همه شمعِ سرخِ سوسوزَن.
مَنا! می بینی؟
گورستان می تواند چنین زیبا باشد
و مهمانی ی مردگان
می تواند شعرِ تَر شود
وقتی که زنده گانِ ناشکیبا؛
زندگی را به شیطانِ شتاب می بازند.

رد پایِ تو را می گیرم:
ردِ پایِ عشق را می یابم
می دانم
این راهِ هماره ی من است.

می روم:
پروانه ای فرازِ شانه ام می پرد
چند قطره تنهایی
چند قطره ناگهان
چند قطره از تو
بر راهِ رفته می ماند.

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: