پشت سر دکتر و پرستاری که با ماسک و دستکش وارد اتاق ام شدند، ایستاده است. با شاخه ی یاسی پُرگل. " آمدی ماجرای ماسک و دستکش را به یادم بیاوری؟ یادم هست عزیزم" غروب بود، پای یاسِ پُرگل درمانگاه نشسته بودی، و گیسوان سیاهِ بلندت را می بافتی. با اشاره دست صدایم زدی، با اشاره دست که نه، با اشاره مچِ دست، جذام انگشتان وکف دستت را تا مچِ دست خورده بود.

اخبار مرتبط: زبان وسیله است، نه هدف. گرایش انسان به گفتن و شنیدن و خواندن و نوشتن و گوش سپردن به سخنان دیگران و درگیر شدن در داستان های آنان و دلسپاری به روایت های دیگران از هستی، رفتارهایی برآیشی در راستای تجربه اندوزی ست. هر تجربه ی تازه، گامی بسوی سازگاری با زیستبوم می تواند باشد. گزارشِ تجربه های دیگران، شیوه ی ارزان و آسانی برای یادگیری ست که با ذات تجربه جوی انسان همخوان است و زبان، ابزاری برای سیرکردنِ این گرایش ذاتی ست. درک و دانستن تجربه های دیگران، نه تنها ژرفای تجربی ما را گسترش می دهد، بلکه بما نشان می دهد که ما تنها کسانی نیستیم که با ناسازگاری های زیستی دست و پنجه نرم می کنیم