خود آموزی جهانگیر صداقت فر

 ...آنگاه -

          به خود آموختم

که تهاجمِ توفان و باد را به همان مایه دوست بدارم

که رامشِ تالاب را در آغوشِ خنیاگرِ نسیمِ سحر گاه.



آموختم که سحاب

                   خصمِ آفتاب نیست ؛

هیاهوی باد

             ویرانگرِ سکوتِ حجله‌ی مهتاب نیست.

و آزمودم

که انعکاسِ نورِ امید در شوره زارِ گذاره‌ی هستن

الزاماً فریبِ سراب نیست.



پس آنگاه دریافتم

                که زوال

                      خود واپسین رباطِ فرایندِ حیات است ،

و که لایزالیِ زمان

                   مصداقِ جاودانگیِ جان نباید بوده باشد،

و قصه‌ی ققنوس تلبیسی اساطیری ‌ست

تا از ناگزیری مرگ نهراسیده باشی‌ .

                            ********

تیبوران - ۲۶ سپتامبر ۲۰۱۶
 

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: