کرونا؛ عامل هم سرنوشتی

گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو - حامد صالحی؛ * ویروس کرونا، این موجود ذره بینی بسیار کوچک تیغ تیغی که علیرغم کشندگی پایین‌تر نسبت به عوامل بیماری زایی مشابه نظیر آنفولانزا، بسیار فراگیرتر عمل می‌کند و از غرب تا شرق دنیا دارد جولان می‌دهد و نفس هر کسی را که مخاطب او باشد به شماره می‌اندازد.

ویروسی که به تمام مردم دنیا فهماند که ما چقدر در سرنوشت همدیگر دخالت داریم، وقتی قرار باشد فاجعه‌ای جهانی رخ دهد ایرانی، چینی و ایتالیایی نمی‌شناسد و تنها راه حل آن درک هم سرنوشت بودن و کنترل همگانی است. کنترل شهر به شهر، خانه به خانه و نفر به نفر جمعیت که قطعا این فرایند را هیچ دولت یا حکومتی نمی‌تواند بدون مشارکت همگانی مردم اجرا و مدیریت کند. پس مردم نقش کلیدی در این کنترل دارند.

همانگونه که آمار‌ها نشان می‌دهد کشور چین که مرکز شیوع این ویروس بوده، چند روزی است که مبتلای جدیدی به این بیماری نداشته است. همان کشوری که شهر ۱۱ میلیونی ووهان را با بروز اولین آثار بیماری قرنطینه کامل کرد و ما شاهد شهر و خیابان‌های خالی از جمعیت در عید کریسمس در این کشور بودیم، ولی نمای ایران در سال نو، کلان شهر‌های شلوغ، بازار‌های عید، ترافیک خودرو‌هایی که برای خروج از شهر‌ها صف کشیده‌اند، بود؛؛ تا جایی که تا دوم فروردین ۱۳۹۹ سرپرست هلال احمر اعلام کرد حدود سه میلیون نفر از ۱۳ استان کشور برای سفر‌های نوروزی از شهر‌های خود خارج شده اند و این درحالی است کل رسانه‌های رسمی و غیر رسمی کشور فریاد می‌زنند که در خانه بمانیم.
‌
نمی‌دانم این فاجعه تا به کجا باید در ایران قربانی بگیرد تا این عده بفهمند. مسافرانی که دارند جنایتی بزرگ را در حق هموطنان خود انجام میدهد و این ویروس منحوس فقط قصد جان ما را ندارند، بلکه اگر گسترش این ویروس بدست یک عده همچنان ادامه پیدا کند خسارتی که این ویروس به معیشت قشر‌های آسیپ پذیر جامعه و مشاغلی که با آمدن این ویروس تعطیل شده اند یا از رونق افتاده اند وارد خواهد کرد دست کمی از از تلفات جانی آن نخواهد داشت، آسیب‌های اجتماعی فراوان نظیر طلاق، اعتیاد، دزدی و... و آسیب‌های جبران ناپذریر به صنایع کشور.

بیایید جنایتکاران احتمالی یک فاجعه ملی نباشیم و بخاطر عزیزان خودمان هم که شده رعایت کنیم و بدانیم که هیچ خانواده و نفری نیست که در مقابل این ویروس استثنا باشد، بلکه همه به یک اندازه در خطریم.