آغاز فصل بلندی در حیات بشر

چکیده :پگاه سومین طلوع شعبان المعظم محمل درخشش آفتاب تابانی است که با عزم مقابله با نیرنگ به استقبال نیزه‌ها رفت و شانه‌های ستبرخود را تکیه گاه عزت و آزادگی نمود. قله بلند شرافت و انسانیت که تا عمق ناپیدای جان ها ریشه دارد و نام ویادش خواب ستمگران را برمی...

اسماعیل علوی

به مناسبت میلاد با سعادت رهبر آزادگان جهان اباعبدالله الحسین (ع)

سوم شعبان یادآور میلاد شورانگیزترین چهره تاریخ بشر، اباعبدالله الحسین (ع) است.نوزادی که درآغوش عظمت وفضیلت متولد شد، بالید وبا خلق حماسه ای ابدی، رهبرآزادگان جهان نام گرفت. همان چهره درخشانی که با به نمایش درآوردن جلوه هایی ازایثاروفتوت، کرامت وعزت، رشادت وشجاعت، روح حماسه را متجلی وبا منطق شهادت شعله‌ عشق به عدالت و آزادی را در جان‌ها برافروخت؛ شعله‌ای که تا ساحل ابدیت خاموشی نخواهد گرفت. پگاه سومین طلوع شعبان المعظم محمل درخشش آفتاب تابانی است که با عزم مقابله با نیرنگ به استقبال نیزه‌ها رفت و شانه‌های ستبرخود را تکیه گاه عزت و آزادگی نمود. قله بلند شرافت و انسانیت که تا عمق ناپیدای جان ها ریشه دارد و نام ویادش خواب ستمگران را برمی آشوبد. اباعبدالله الحسین(ع) در خانه علی(ع) و فاطمه(س) چشم به هستی گشود تا جغرافیای عدالت را گسترش دهد ومرام ومکتب اش موقف فریاد علیه ستم وستمگر گردد. روز ولادت حسین بن علی(ع) سرآغاز فصل بلندی در تاریخ است که بشریت بدان نیازمند بود. بدان سبب که جوهره حق نمایانده ومطلوب آزادگان شود. براین اساس می توان گفت، میلاد حسین بن علی(ع) رستاخیزی است که همواره تاریکی جهل وخشونت ظلم و پیچیدگی‌ ریا و تزویر را هدف قرار می دهد و خون سرخش در رگ غیرت جاری است. سوم شعبان مطلع‌الفجری است که نور محمدی(ص) بار دیگر از افق آن سر زده و عزم حیدر(ع) و مظلومیت زهرا(س) را به همراه دارد. در غیاب مولود این روز معلوم نبود سرنوشت آدمی به کجا خواهد انجامید!؟ و یزیدهای هر عصر و نسلی چه راهی را پیش پای انسان و انسانیت می‌گذاشتند! از آن هنگام که آفاق بشری به نور فرزند علی(ع) و زهرا(س) منور شد، راهی به سوی آگاهی،عدالت‌طلبی و رهایی گشوده شد. راهی که هماره درهمه عصرها و نسل ها طنین دارد و درس آزادگی و یکتاپرستی می‌آموزد. مولودی که مقصد و مقصود آزادگان شد و دروازه‌های زمان را به روی دلتنگی‌های زمین گشود.‌ زاده این روز(ع) بی‌وقفه از معبر تاریخ عبور کرده وحکایت سرخ مظلومیت را با لهجه عاشورایی روایت می‌کند. یاد و نام او(ع) انتها وتوقف ندارد ودر رگ ثانیه‌ها جاری ست و به بی نهایت راه می‌برد وهمه جا سایه به سایه ظالم ومظلوم پیش می‌رود و در تلاقی تندباد غیرت و صاعقه آگاهی به اقامه عدل می‌ایستد. هرگاه نزدیک است که مظلومیت در قاب قامت ظلم قد خم ‌کند، نام حسین درس عشق می‌آموزد وخیمه عاشورا برپا کرده و با نای نار و نی حماسه می‌آفریند. هرکه می‌خواهد مسافت اندوه ستم را کوتاه کند، باید که تا کرامت سبز حسینی(ع)راه بپوید و تا انتهای غیرت حسینی صبر جوید. حسین(ع) آمده است تا از افق روز واقعه ، ابرهای تیره بختی را از ساحت حیات انسان‌ بپراکند و به بشریت طعم عدالت را بچشاند. او(ع) آمده است تا تبلور الگوى عملی براى جداسازى «حق» از «باطل» باشد؛ آن هنگام که نمودهاى حق در خدمت اهداف باطل قرار گرفته باشند و باطل با لفافه حق پوشانده شود و کسانى با بهره‌جویى از جلوه حق جولان باطل دهند. میلاد اباعبدالله الحسین (ع) تفسیرعشق وعرفان میانه میدان، بر تمامی آزادگان جهان مبارک باد.