تقابل نابرابر؛ گزارش تحلیلی رویترز درباره توان هوایی جمهوری اسلامی و اسرائیل در میانه نگرانی‌ها از درگیری طولانی در منطقه

خبرگزاری رویترز روز پنجشنبه ۳۰ فروردین در میانه «نگرانی‌ها از یک درگیری طولانی» در منطقه در گزارشی تحلیلی، توان هوایی جمهوری اسلامی و اسرائیل را بررسی کرده است.

رویترز با استناد به گزارشهای موسسه بین‌المللی مطالعات استراتژیک لندن نوشت: نیروی هوایی جمهوری اسلامی ۳۷ هزار نفر پرسنل دارد، اما دهه‌ها تحریم بین‌المللی ایران را تا حد زیادی از دستیابی به آخرین تجهیزات نظامی پیشرفته محروم کرده است.

براساس این نوشته، جمهوری اسلامی در حال حاضر تنها چند ده هواپیمای تهاجمی فعال دارد که شامل جت‌های روسی سوخو ۲۴ و میگ ۲۹ و جنگنده‌های قدیمی اف ۴ و اف ۵ و تعدادی هواپیمای اف ۷، اف ۱۴ ساخت ایالات متحده است که همه آنها قبل از انقلاب ۵۷ در دوره محمدرضا شاه پهلوی خریداری شده‌اند.

ایران برای دفاع به ترکیبی از سامانه‌های موشکی سطح به هوا و پدافند هوایی ساخت روسیه و تولید داخلی متکی است. تهران در سال ۲۰۱۶ سامانه پدافند هوایی اس-۳۰۰ را از روسیه دریافت کرد که سامانه های موشکی سطح به هوای دوربرد و قادر به درگیری همزمان با چندین هدف از جمله هواپیماها و موشک های بالستیک هستند.

در مقابل اسرائیل دارای یک نیروی هوایی پیشرفته با صدها جنگنده چند منظوره اف ۱۶، اف ۱۵ و اف ۳۵ آمریکایی است که در سرنگونی پهپادهای ایرانی در حمله اخیر جمهوری اسلامی به اسرائیل نقش به‌سزایی داشتند.

رویترز همچنین اسرائیل را «پیشگام در فناوری هواپیماهای بدون سرنشین» دانست و اضافه کرد: پهپادهای «هرون» قادر هستند بیش از ۳۰ ساعت برای عملیاتهای دوردست پرواز کنند در مقابل، ایرانی‌ها هواپیماهای بدون خلبانی دارند که برای پرواز به سمت اهداف و انفجار طراحی شده‌اند.

رویترز در این گزارش تحلیلی همچنین با اشاره به سخنان امیر واحدی، فرمانده نیروی هوایی ایران در روز چهارشنبه که گفته بود «سوخو ۲۴های ما در بهترین وضعیت آمادگی خود برای مقابله با هرگونه حمله احتمالی اسرائیل قرار دارند» وابستگی جمهوری اسلامی به این جتهای تولیدی دهه ۱۹۶۰ روسیه را نشان‌دهنده ضعف نیروی هوایی جمهوری اسلامی دانست.

این خبرگزاری در زمینه سیستم دفاع هوایی هم خاطرنشان کرد که ایران بیش از ۳۵۰۰ موشک زمین به زمین دارد که برخی از آنها با کلاهکهای نیم تنی قابلیت دسترسی به اسرائیل را ندارند ضمن این که از سکوهای موشک زمین به هوای باور و همچنین سامانه‌های بومی دفاعی صیاد و رعد بهره می‌برد که چندان قابل اعتماد نیستند.

از سوی دیگر اما اسرائیل یک سیستم دفاع هوایی چند لایه دارد که با کمک ایالات متحده پس از جنگ خلیج فارس در سال ۱۹۹۱ توسعه یافت. ضمن اینکه اسرائیل چندین گزینه اضافی برای سرنگونی پهپادها و موشکهای دوربرد ایرانی نیز در اختیار دارد.

رویترز در پایان نتیجه گرفت که اگر درگیری بزرگی بین دو کشور رخ دهد، جمهوری اسلامی احتمالاً بر موفقیت شانسی در حملات تمرکز می‌کند اما اسرائیل با توانی مشابه قدرت ایالات متحده دست بالا را در این نبرد خواهد داشت.