"قافیه اندیشم ودلدارِ من" گشته به جان رنجه از این کارِ من. گویدم:-"این قافیه سنجی تو را غافل کرده ست ز دیدارِ من.

"قافیه اندیشم ودلدارِ من
گویدم مندیش جُز دیدارِ من."

مولوی

"قافیه اندیشم ودلدارِ من"

گشته به جان رنجه از این کارِ من.

گویدم:-"این قافیه سنجی تو را

غافل کرده ست ز دیدارِ من.

"یار" مرا خوانی و،این دم، مرا

نیستی ، انگار، تو خود یارِ من.

پیشِ منی و ز منی دور،آه:

می شود این مایه ی آزارِ من.

من به کنارِ تو و تو بر کنار

از منی، ای خُفته و بیدارِ من!

اشکِ من از شور نبینی:که این

است گواهِ دل ِ بیزارِ من.

""قافیه اندیشم ودلدارِ من گویدم مندیش جُز دیدارِ من." مولوی "قافیه اندیشم ودلدارِ من" گشته به جان رنجه از این کارِ من"

من به تو نزدیک و هماندیش و تو

غافل و دور از دلِ هشیارِ من.

این همه از پرده برون افکند

رازِ دورویی ی تو در کارِ من.

رو نگران باش به شعرِ خود و

چشم بپوش از من و دیدارِ من."

*

این سخن ها گفت و تنهایم نهاد

یارِ خوش رفتار و خوش گفتارِ من.

وین زمان، بر دفتر، از بارانِ اشک

تَر می آید شعرِ حسرتبارِ من.

بیست و هشتم اردیبهشت ۱٣۹٣،
بیدرکجای لندن

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:.