برگ از درختِ پشتِ پنجره می ریزد ریزش برگ های سبز؛ در گرمایِ میانه ی تیر چه اتفاق غریبی! می بینی؟!

 برگ از درختِ پشتِ پنجره می ریزد
ریزش برگ های سبز؛
در گرمایِ میانه ی تیر،
چه اتفاق غریبی!
می بینی؟!
خشکیده رویِ میز؛
دسته گلی که مهمانم؛
به اشتیاقِ میزبانی ی من آورد؛
و من خود میهمانِ خانه ی آیینه بودم
من، در خانه نبودم!

برگ های این گُلِ سوری؛
می ریزند.
برگ های تقویمِ اطاقم؛
ورق می خورند.
و من در میانه ی پاییز مانده ام.
چه بویِ خوشی دارد هنوز؛
شامی که برای تو پُخته بودم.
و شانه ام هنوز بویِ گیسویت را دارد؛
در غروبِ بازگشتِ تو به خانه.
شب... شب... چه دروازه ی غریبی ست این زمانواژه!
دلم شور می زند...
و بویِ شب بو چه بی قرارم می کند.
در آستانه ی شب؛
در آستانه ی در؛
هنوز...
سایه ای پیداست
... دلم می لرزد.

۲۴ تیر ۱٣۹٣ - اِسِن

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: