دوستت دارم: چنان آشکار؛ چون این شقایقِ وحشی که در قلبم می روید چنان روشن؛ چون این ستاره که به چشمانِ تو می خواندم

 دوستت دارم:
چنان بی امان؛
چون بارش دیوانه وار باران:
در اردیبهشتی مست؛
که صحرا ها را می شوید
و دریاهارا می آشوبد.

دوستت دارم:
چنان بی تاب؛
چون تپشِ دلِ کبکِ مادر
در فراخنایِ دامنه ی کوهستان:
که باشه ای بر فرازِ آشیانه اش می چرخد،
و جوجه هایش با دهان هایی باز:
مرگ را از منقارِ آسمان می بلعند.

دوستت دارم:
چنان آشکار؛
چون این شقایقِ وحشی که در قلبم می روید
چنان روشن؛
چون این ستاره که به چشمانِ تو می خواندم
چنان داغ؛
که از خاکستر ام آذرخش می جهد
و سینه ی آسمان را آتش می زند.

مهر ۱٣۹٣ – در پناهِ تو

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: