وعده‌های دولت دهم سرانجامی ندارد

 ملی پوشان والیبال ایران دریکی دو سال اخیر همواره گل کاشته اند. تقویم اخبار ورزشی ایران گواه این است که ملی پوشان والیبال بارها دل مردم را شاد کرده و خلق شگفتی کرده‌اند.

پس از کسب نخستین قهرمانی در آسیا، درخشش درجام جهانی و راه‌یابی به لیگ جهانی والیبال حالا بلندقامتان ایران لقب غول کش های لیگ جهانی را بدست آورده اند.

تیم ملی والیبال ایران بر خلاف انتظارها در نخستین سال حضورش موفق شد تا صربستان(قهرمان اروپا)، ایتالیا دومین تیم پرافتخار تاریخ والیبال جهان و کوبا کشور صاحب سبک این رشته ورزشی را شکست دهد.

نمایش فوق العاده تیم ملی والیبال موجب برانگیخته شدن غرور ملی ایرانیان شد و موجب گشت تا همه جهانیان انگشت حیرت به دهان بگیرند؛ پیروزی هایی که اتفاقی بدست نیامد و حاصل تلاش شبانه روزی سربازان والیبال ایران بود.

ملی‌پوشان نشان دادند که ایرانی نه تنها چیزی از دیگران کم ندارد بلکه می تواند بر قله رفیع افتخارات نیز بایستد. اما کم لطفی مسئولان ورزش به آن‌ها و نادیده گرفتن موفقیت های تیم ملی درقیاس فوتبال دل والیبالیست‌ها را شکست.

شب هنگام بعد از اینکه شادمانه پس از فتح کوبا به هتل برگشتند و خبر رسید برخلاف قول مسئولان هواپیمایی از ایران دنبال آن‌ها نیامده آب سردی به پیکر تیم ملی ریخته شد. شنیده می‌شد زیر لب می گفتند اگر فوتبالیست بودیم فلان مسئول و فلان چهره سیاسی هم با هواپیما به استقبالمان می‌آمدند.

اما حالا هیچ کس ما را تحویل نمی گیرد. البته مسئولان عدم همکاری برخی از کشورها را توجیه اعزام نشدن هواپیمای ویژه برای برگرداندن تیم ملی از هاوانا به تهران عنوان کردند.

اما ورزشکاران که این دلایل را نمی‌پذیرند و بازیکنان تیم ملی والیبال ایران باید در کمتر از سه روز دیگر در تهران و مقابل هزاران هوادار خود مقابل آلمانی‌های مقتدر به میدان بروند.

"شنیده می‌شد زیر لب می گفتند اگر فوتبالیست بودیم فلان مسئول و فلان چهره سیاسی هم با هواپیما به استقبالمان می‌آمدند.اما حالا هیچ کس ما را تحویل نمی گیرد"پروازهای طولانی از هاوانا به مسکو و معطلی در فرودگاه مسکو و پرواز چند ساعته تا تهران قطعا تیم ملی را خسته و بر رنج بازیکنان می‌افزاید.

والیبالیست هایی که از جان و دل برای سرافرازی پرچم ایران جنگیده اند حالا با دلخوری به کشور باز می‌گردند. آن‌ها حاضر نیستند در این باره مصاحبه کنند و حرفی بزنند اما در فضای دوستانه و صمیمی گلایه‌های خود را تکرار می کنند.

یکی از بازیکنان می گفت: یادمان نمی رود که پاداش صعود به لیگ جهانی را پس از ۹ ماه به ما دادند اما بلافاصله بعد ازهرموفقیت فوتبال دم فوتبالیست ها رامی‌بینند.

هیچ کس شائبه ای در تقدیر از قهرمانان فوتبال ندارد اما انصافا چرا مسئول اول ورزش کشور عنوان می‌کند که موفقیت فوتبال دررسیدن به جام جهانی از همه افتخارات رشته های ورزشی دیگر مهمتر است.

آیا به راستی این اظهار نظرها کام سایر قهرمانان ازجمله والیبالیست ها را تلخ نمی کند؟

آیا معیار تشویق قهرمانان و نخبه های علمی میزان تلاش آن‌هاست یا نوع و کلاس رشته ورزشی‌شان تعیین کننده است؟

سوالی که حالا برای کاروان ایران قبل از بازی با آلمان به دغدغه ای بزرگ تبدیل شده است.

بازیکنان تیم ملی والیبال ایران آنقدر عزت نفس دارد که مانند خیلی ها پاداش خود را گدایی نکنند. آن ها خوب می‌دانند که در کشور قلب های بسیاری برایشان می‌تپد.

اما براستی مسئولان به فکر شاد کردن دل حماسه سازان هستند؟

پس ازهمه کم لطفی هایی که نسبت به افتخارآفرین‌های والیبال درسال های اخیر شده است،انتظار می رود حداقل به موفقیت های تیم ملی والیبال هم‌پای صعود تیم ملی فوتبال پاداش اعطا شود.

انتظار می رود تا مسئولان نه در حرف بلکه درعمل ثابت کنند که بین رشته های ورزشی مختلف تبعیض قائل نمی‌شوند.

والیبالیست ها تا اینجا وظیفه خود راانجام داده اند حالا باید دید مسئولانی که خود را دراین موفقیت ها سهیم می دانند چگونه به تلاش ملی پوشان ارج می گزارند.

حالا زمان آن است که صاحب ورزش کشورودولت از والیبالیست ها دلجویی کنند و روحیه و انگیزه بازیکنان را برای بازی با آلمان وهمچنین قهرمانی درآسیا بالا ببرند.