محمود بهشتی لنگرودی عضو هیات مدیره کانون صنفی معلمان ایران، در یادداشتی به مناسبت اعتصاب غذای جعفر عظیم زاده، حمایت بی قید و شرط از او و دیگر زندانیان اعتصاب کننده را لازم دانسته است

جعفر عظیم زاده را یک بار، آن هم فقط به مدت چند دقیقه دربند هشت زندان اوین دیدم. در هیجدهمین روز از سومین اعتصاب غذای خود بودم و دادیار ناظر بر زندان به بند هشت آمده بود و بازندانیان سیاسی این بند سرگرم گفت و گو بود. درادامه مرا هم از بند هفت خواسته بود و ضمن شنیدن حرف ها و خواسته هایم و اعلام این که کاری ازدستش بر نمی آید، تقاضا می کرد که به اعتصاب غذا پایان دهم.

در پایان این گفت وگوی بی نتیجه، از وی خواستم که اجازه دهد چند دقیقه ای با زندانیان سیاسی و صنفی بند هشت که پشت در منتظرم بودند گفت و گویی داشته باشم. ایشان هم پذیرفت و فرصتی پیش آمد تا با دوستانی که خیلی هایشان را نمی شناختم و بعضا فقط اسمشان را شنیده بودم روبرو شوم. البته همکارانم، اسماعیل عبدی، رسول بداقی و علیرضا هاشمی هم درجمع آنان بودند.

اکثریت این دوستان و یا بهتر است بگویم تمامی آن هایی که با آن ها به گفت و گو پرداختم به شدت نگران سلامتیم بودند و درخواست داشتند که به اعتصاب غذایم پایان دهم.

یکی ازکسانی که بیش از همه نگران بود و از من می خواست راه های دیگری برای پی گیری خواسته ها و بیان اعتراضاتم به احکام ناعادلانه پیداکنم، جعفر بود.

"در هیجدهمین روز از سومین اعتصاب غذای خود بودم و دادیار ناظر بر زندان به بند هشت آمده بود و بازندانیان سیاسی این بند سرگرم گفت و گو بود"نگاه دلسوزانه ی او به موضوع و بیان صادقانه ی درخواستش برای شکستن اعتصاب غذا، مرا به شدت مجذوب وی کرده بود اما از آن جا که بر ادامه ی راه مصمم بودم نتوانستم به درخواست او و سایر دوستان پاسخ مثبت دهم.

به هرحال چند روز بعد، دادستانی، با قول مساعد برای پی گیری پرونده ام، مرا روانه ی منزل کرد و متعاقب آن در ۳۲ مرخصی بودم و بحث اعاده ی دادرسی را پی گیری می کردم.

چند ماهی از آن دیدار گذشت و هم زمان با اعتصاب غذای اخیر، تعداد زیادی از دوستانی که آن روز مرا از اعتصاب غذا نهی می کردند، دست به اعتصاب غذا زدند که در بین آن ها نام جعفر عظیم زاده نیز به چشم می خورد.

این که چرا و چگونه فرد یا افرای به این نتیجه می رسند که دست به این عمل خطرناک بزنند را فقط خود اعتصاب کننده می تواند توضیح دهد و چه بسا شرایطی پیش می آید که برخی از افراد علی رغم تمامی دلایل و استدلالهایی که برای نفی این عمل دارند مجبور به انتخاب این راه می شوند، یعنی به مرحله ای می رسند که احساس می کنند تمامی راه های رساندن پیام و یا رسیدن به نتیجه به رویشان بسته شده و باالاجبار به این روش پناه می برند.

افرادی مانند جعفر عظیم زاده، کبودوند و دیگران نیز قطعا همین مسیر را طی کرده اند و پس از روزها و ساعت ها کلنجار رفتن با خود و بررسی فواید و ضررهای کار، تن به این انتخاب داده اند.

با این اوصاف و علی رغم همه ی نظرات موافق و مخالفی که در باب اعتصاب غذا وجود دارد و بدون لحاظ کردن جنبه های مختلف قضیه که خود نیاز به نگارش مقالاتی مستقل، انتقادی و تحلیلی دارد، معتقدم وظیفه ی تک تک انسان هایی که نظاره گر ماجرا هستند، حمایت بی قید و شرط از شخص اعتصاب کننده در زمان اعتصاب غذا و تلاش برای انتقال پیام وی و جلب رضایت مسوولان مربوطه برای حل مشکلات اعتصاب کننده است. رفتاری که در چنین شرایطی، یعنی زمانی که مشاهده می کنیم جان انسانی درخطراست به طور کاملا طبیعی از همنوعان انتظار میرود.

یادم هست، وقتی که حسین رونقی ملکی در اعتصاب غذا بود و وضعیتش به مرز بحران رسیده بود، حتی برخی زندانیان مالی، که بعضا به دلیل اختلافات سیاسی در جبهه ی مخالف او قرار داشتند نیز نتوانستند نسبت به سرنوشتش بی تفاوت باشند و با امضای نامه ای در حمایت از او، خواستار رسیدگی به وضعیتش شده بودند.

با این اوصاف، درحال حاضر بیش از ۳۷ روز از اعتصاب غذای جعفر عظیم زاده می گذرد، یعنی جعفر تاکنون خود را ازخوردن حداقل ۱۰۰ وعده ی غذایی محروم کرده است و این یعنی نگرانی، نگرانی برای بروز و وقوع یک فاجعه که هر لحظه ممکن است اتفاق بیفتد. امروز جان امثال عظیم زاده و کبودوند و ... به شدت در معرض خطر است. انسان هایی که نه مرتکب جنایتی شده اند و نه حق مظلومی را ضایع کرده اند و شاید تنها جرمشان این باشد که نتوانستند یا نخواستند نسبت به آن چه در اطرافشان می گذرد بی تفاوت باشند.

به عقیده ی حقیر، وظیفه ی انسانی هر فردی است که از تمام توان خود برای نجات انسانی دیگر که در معرض مرگ و خسارت است استفاده نماید.

در این راه، رایزنی با مسوولان، بویژه مسوولان دادستانی و نمایندگان مجلس نیز به عنوان یک گزینه ی تاثیرگذار در کنار سایر گزینه ها، هرگز نباید نادیده گرفته شود.

در خاتمه به مسئولان قضایی وامنیتی نیز یادآوری می کنم که ایجاد فضای امنیتی برای فعالیتهای صنفی و مدنی و سوق دادن فعالان اجتماعی محکوم به احکام سنگین به سمت تصمیمات خطرناکی چون اعتصاب غذا، ممکن است عواقب بسیار خطرناک و جبران ناپذیری برای فرد و جامعه به همراه داشته باشد که قطعا باتدبیر و مدارا می توان مانع از بروز این خسارت ها شد.

والسلام
محمود بهشتی لنگرودی
۱۴ خرداد ۱۳۹۵

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: