فرافکنی در سیاست خارجی؛ آیا جمهوری اسلامی برای نجات خودش جنگ راه می‌اندازد؟

باوری عمومی وجود دارد مبنی بر اینکه برخی رهبران سیاسی، گاهی با هدف عبور از یک بحران داخلی، تنش‌هایی مصنوعی در سطح بین‌المللی به وجود می‌آورند؛ مثلا تصمیم می‌گیرند که با کشور دیگری وارد جنگ شوند یا اختلافات قدیمی با رقبای بین‌المللی‌شان را بار دیگر زنده می‌کنند. این تحلیل، برخلاف اجزای ساده و همه فهمش، ریشه در یکی از جنجالی‌ترین نظریه‌های روابط بین‌الملل دارد: نظریه «فرافکنی در سیاست خارجی» که از نگاه برخی، یک تئوری قابل اعتنا برای فهم برخی تصمیمات کشورها در سطح بین‌المللی است و برای برخی دیگر، توضیحی پیش‌پاافتاده است برای پاسخ به پرسش‌هایی دشوار. در چارچوب این نظریه، موارد تاریخی قابل اعتنایی وجود دارد که نشان می‌دهند، در مواردی رهبران سیاسی با هدف رسیدن به اهدافی مرتبط با امور داخلی کشور، در سیاست خارجی خود به رویکردی تهاجمی و در نهایت تنش نظامی و جنگ با کشورهای دیگر روی آورده‌اند. آیا حالا که جمهوری اسلامی در ایران با اعتراض‌هایی بی‌سابقه و تاریخی روبه‌رو شده، ممکن است برای نجات خود، جنگی به راه بیاندازد؟ و آیا اساسا چنین اقدامی، کمکی به جمهوری اسلامی خواهد کرد؟