مطالباتی که بوی رقابت‌ می‌دهد /نگاه دولت روحانی به جناح لیبرال چگونه‌ است؟

سرویس سیاسی «فردا»؛ نغمه جدایی بدنه اصلاح‌طلب از دولت یازدهم به گوش می‌رسد. این مساله ای است که به وضوح می‌توان از میان سخنان برخی چهره‌های نزدیک به دولت یازدهم مشاهده کرد. در انتخابات سال ۹۲ اصلاح‌طلبان با نامزدی محمدرضا عارف به میدان آمدند اما با توجه به اقبال کم مردم به عارف و با اصرار برخی از چهره‌های اصلاح‌طلب عارف به نفع حسن روحانی از نامزدی انتخابات انصراف داد و سید محمد خاتمی و اکبر هاشمی رفسنجانی هر دو در فیلم تبیلغاتی روحانی از وی حمایت کردند. این یک شروع هماهنگ میان کسانی بود که سال‌ها قبل در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۷۶ به عنوان رقیب در برابر یکدیگر صف‌آرایی کردند.

اینک اما پس از پیروزی روحانی در انتخابات شاهد ایجاد نوعی شکاف در میان این دو جریان سیاسی هستیم. اصلاح طلبان دولت روحانی را دولت مطلوب خود نمی دانند و کارگزاران دولت روحانی نیز سعی دارند از اینکه برچسب اصلاح‌طلبی به دولت روحانی بخورد، اجتناب کنند.
اصلاح‌طلبان یکی از مطالبات و درخواست‌شان این است که دولت روحانی به مساله حصر خانگی میرحسین موسوی و مهدی کروبی که در جریان حوادث سال ۸۸ به عنوان سران اغتشاشات عمل کردند، پایان دهد اما دولت روحانی حرف دیگری در این زمینه می‌زند و به طور عقلانی و نه به عنوان یک مطالبه جناحی با این موضوع برخورد می‌کند.

در همین راستا، حسام‌الدین آشنا، مشاور روحانی و یکی از چهره‌های شاخص دولت یازدهم درباره حصر میرحسین موسوی می‌گوید: «آن که تحت حصر است باید تصمیماتی بگیرد .اگر او نتواند و یا نخواهد تصمیم بگیرد کار برای همگان دشوار می‌شود...درباره اقای منتظری نیز حصر اقای منتظری برداشته نشد مگر اینکه ایت الله منتظری هم قبول مسولیت کرد.»

درواقع آشنا می‌گوید که حصر موسوی مسئولیتی است که باید خود موسوی بر عهده بگیرد و دولت به عنوان واسطه این امر مسئولیتی‌ در این زمینه نخواهد پذیرفت؛ چراکه این دولت نمی‌خواهد عامل ایجاد تنش باشد و به طور برنامه‌ریزی شده‌ای از تنش و التهاب سیاسی اجتناب می کند.

"این مساله ای است که به وضوح می‌توان از میان سخنان برخی چهره‌های نزدیک به دولت یازدهم مشاهده کرد"حرف‌های دیگر مشاور روحانی بر این نکته تاکید دارد.

آشنا درباره تفاوت اصلاح‌طلبان با اقای روحانی معتقد است « تلاش اقای روحانی همیشه این بوده که از تولید "ضد" علیه خودش اجتناب کند...برای اقای روحانی خیلی مهم بوده که دولت اشتی ملی درست کند تا هیچ کس احساس بازنده بودن نکند. این فاصله اصلاح طلبان و اقای روحانی است .اصلاح طلبان در ضد زنده هستند.»

ایجاد مرز میان اصلاح‌طلبان و دولت روحانی نکته مشخص سخنان آشناست. به نظر می‌رسد که این سخنان یک نوع مرزبندی تعمدی از سوی نزدیکان دولت روحانی با اصلاح‌طلبانی باشد که هر از چندگاهی مطالباتی را با توجه به دینی که به گردن روحانی می‌بینند، مطرح می‌کنند که این مطالبات بیش از هر چیز بوی تنش می‌دهد؛ چراکه دوباره منجر به ورود با مجوز گروه‌ها وطیف‌های سیاسی می‌شود که  به نظر «آشنا» حیات‌شان در ضد است.

اصلاح‌طلبان لیستی از مطالبات مختلفی که از رفع حصر خانگی تا آغاز به کار احزاب منحله اصلاح‌طلب و ...

را شامل‌ می‌شود به دولت ارائه کرده‌اند. لیستی که هدفی جز احیای دوباره این طیف در فضای سیاسی کشور ندارد. بدون شک اصلاح‌طلبان به آینده می‌نگرند، آینده‌ای که یک دولت تمام قد اصلاح‌طلب زمامدار امور باشد. درواقع اصلاح‌طلبان دولت یازدهم را به مثابه پوسته‌ای می‌بینند که نگهدارنده نطفه جدید آنهاست و پس از اینکه این نطفه شکل گرفت این جریان به صورت تازه تولد خود را اعلام می کند و با شکستن این پوسته از تخم بیرون می‌آید و به فعالیت سیاسی خود به طور مستقل ادامه می‌دهد.

این موضوعی است که « عبدالله نوری» به عنوان یکی از چهره‌های اصلاح طلبی تلاش می‌کند. وی صریح‌ترین انتقاد را در این زمینه به دولت وارد کرده و در اظهاراتی گفته است: «روحانی و دولت محترم فراموش نکنند که پایگاه رای و بدنه اجتماعی حامی شان اغلب کسانی بودند که از بی‌قانونی و تضییع حقوق شهروندی و تنگ‌نظری‌ها به ستوه آمدند و با امید رهایی از این وضعیت راهی متفاوت را برگزیدند.»

اما در این زمینه دولت یازدهم از تنش اجتناب دارد و سران فتنه نیز خود تنش هستند و عدم مسئولیت پذیری آنها عاملی بود که در حوادث سال ۸۸ مشکلات عمده‌ای در کشور بوجود آمد.

"این فاصله اصلاح طلبان و اقای روحانی است .اصلاح طلبان در ضد زنده هستند.»ایجاد مرز میان اصلاح‌طلبان و دولت روحانی نکته مشخص سخنان آشناست"کارشناسان سیاسی این اختلاف را شکافی در یک سد بزرگ می بینند که در پس آن موجی از اختلافات وجود دارد که ممکن است در ایجاد دو جناح جدید مخالف برابر هم در انتخابات آینده ریاست جمهوری تاثیرگذار باشد.

در همین راستا دولت یازدهم با  دو چالش روبروست. یک اینکه با توجه به وعده‌های اقتصادی که دولت داده است باید فضای آرام و بدون تنشی را برای رشد اقتصادی فراهم کند که لازمه آن آرامش و ثبات بازار است و در سطح بین‌الملل نیز ثبات سیاسی در داخل کشور که اجازه هیچ‌گونه بهانه تراشی را برای طرف غربی نمی‌دهد، نیازاست. دولت به این مسائل به خوبی واقف است. از این رو سعی می‌کند که از ایجاد تنش در این چهار سال به طور منطقی جلوگیری کند.

نکته دوم نیز بدون شک به رقابت سیاسی آینده باز می‌گردد. بسیاری از چهره‌های اصلاح‌طلب بر این موضوع تاکید داشته‌اند که دولت روحانی اصلاح‌طلب نیست و همین موضوع فصل جدایی دولت روحانی از اصلاح‌طلبان را رقم می‌زند.

قطعا در آینده شاهد حضور اصلاح طلبان برای در دست گرفتن کرسی‌های مجلس و ریاست جمهوری خواهیم بود. این مساله از رقابت انتخاباتی ناطق نوری و محمدرضا عارف به عنوان سرلیست بودن برای انتخابات مجلس مشخص است، موضوعی که زمزمه‌های کنارگذاشتن عارف به عنوان یک عنصر اصلاح‌طلب از آن شنیده می‌شود. این موضوعی است که کارشناسان سیاسی نیز بر روی آن صحه می گذارند و همراهی امروز اصلاح طلبان با دولت را برای کسب موقعیت و نفوذ در دستگاه حاکمیت قلمداد می‌کنند که در آینده با ایجاد ثبات سیاسی و تثبیت پایه های قدرت اصلاح‌طلبان به زاویه گرفتن ازدولت منجر خواهد شد.