آنان اکنون توانگرانند با شادمستی هاشان پر هلهله در شب‌های بدر و خورشیدِ بخت‌شان شکوهمندانه بی‌ کسوف

 
 آنان اکنون توانگرانند

با شادمستی هاشان پر هلهله در شب‌های بدر

و خورشیدِ بخت‌شان شکوهمندانه بی‌ کسوف

و بانگِ شباهنگِ قهقهه شان

  پیش آهنگِ اذانِ سپیده .

ما شب زنده دارانِ بی‌ نصیب

سیاهی را

 در قصیده‌هایِ تلخ سرودیم

و با طلوعِ بی‌ رغبتِ آفتابی بی‌ رمق

 دل خوش داشتیم .

اندیشیدن

  گواهِ معصومیِ ما بود

و ما

 به همین سفره‌ی بی‌ رونق

 غافلانه قناعت کردیم .

[میا‌‌نِ آنان و ما

به جز یقینِ میلاد و مرگ-

  پنداری

هیچ وجهی به تشابه نیست .]

***

آه ،

گناه از سپهرِ بی‌ سهیل نبود ،

 نه -

شگفتیِ ماجرا از این قرار است

که ما مظلومان زدیر باز

تنها به اندیشیدن

  دل بسته بوده ایم

و این دلخوش‌کنک

 - به تغافل -

 طریقِ رستگاری ما شد !

  *********

جهانگیر صداقت فر

تیبوران - ۸ آپریل ۲۰۱۵

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: