رنج های کارگران زیر تیغ کرونا

رنج های کارگران زیر تیغ کرونا 
ساعت‌های طولانی کار زیر تیغ کرونا

به نقل روزنامه ایران / 

هر‌چند به‌گفته استاندار البرز، با همکاری تولیدکنندگان و کارگران، این استان توانسته در حوزه تولید مواد ضدعفونی‌کننده و سایر اقلام پزشکی و دارویی برای مقابله با کرونا اقدامات بزرگی انجام دهد اما مصاحبه‌های خبرنگار ما با برخی کارگرانی که در این واحدهای تولید کار می‌کنند روایت‌های رضایتبخشی از وضعیت بهداشتی این کارگاه‌ها و الزام کارفرماها به رعایت استانداردها منعکس نمی‌کند.

نگران بچه کوچکم هستم
علی کارگر جوانی که به تازگی پدر شده و در شهرک صنعتی سیمین دشت در یک کارخانه لوازم بهداشتی مشغول به کار است، می‌گوید: هر روز از ترس کرونا با هزارسلام و صلوات راهی محل کارم می‌شوم. ترسی از مردن ندارم اما نگران پسرم هستم اگر خانواده‌ام به‌خاطر من بیمار شوند هرگز خودم را نمی‌بخشم. نه می‌توانم خانه بمانم نه اعصاب درست و حسابی برای سر کار رفتن دارم. مرتب اعلام می‌کنند کارگران می‌توانند برای مبتلا نشدن به کرونا مرخصی بگیرند اما در عمل کارفرما می‌گوید اگر مرخصی می‌خواهی به فکر کار جدید باش.او که از روزهای بیکاری می‌ترسد و دعا می‌کند هیچ وقت پای کرونا به بخش تولید باز نشود، ادامه می‌دهد: ترس از بیکاری و شرمنده زن و بچه شدن درد همه کارگران است. ما همه مثل هم هستیم، یک روز کار نکنیم گرسنه می‌مانیم.

"ترسی از مردن ندارم اما نگران پسرم هستم اگر خانواده‌ام به‌خاطر من بیمار شوند هرگز خودم را نمی‌بخشم"بچه من نداری را نمی‌فهمد به شیر و پوشک نیاز دارد پس هر جور شده باید به محل کارم بروم.

نمی‌خواهم شب عید دست خالی به خانه بروم
محمود که بیشتر روزهای عمر ۴۷ ساله‌اش را در کارخانه گذرانده هم از اجبار برای سر کار رفتن در این روزها می‌گوید: ما کل سال را صبح تا شب کار کرده‌ایم که شب عید دست خالی به‌خانه نرویم اما حالا با آمدن این ویروس کارفرما تا الان که چند روز بیشتر به عید نمانده هنوز عیدی ما را نداده و می‌گوید اگر عیدی می‌خواهید خبری از مرخصی نیست؛ بمانید ۲۸ اسفند واریز می‌کنم. تازه به‌جای کم کردن ساعت کار، تولید بیشتر شده و مجبوریم تا آخرشب در کارگاه باشیم. فرق من کارگر با یک کارمند چیست؟ چطور ساعت کاری کارمندان کم شده اما من کارگر باید کار کنم، آن هم بدون هیچ‌گونه امکانات بهداشتی، این انصاف نیست.
تا چند روزپیش که خبری از ماسک و دستکش هم نبود و خودمان با وایتکس و صابون سرو ته قضیه را هم می‌آوردیم اما انگار بهداشت گیر داده و مجبور شده‌اند برای ما ماسک و دستکش بخرند. البته به جای آن ناهار را به بهانه بیماری و تذکر بهداشت تعطیل کرده‌اند. رستوران کارگاه هم بسته شده و آوردن غذا ممنوع است.

مجبوریم با غذای حاضری که نیازبه گرم کردن نداشته باشد خودمان را سیرکنیم.

ما اگرمی توانستیم در خانه می‌ماندیم
خدیجه ۲۸ ساله که در یکی از فروشگاه‌های زنجیره‌ای مواد غذایی در کرج کارمی کند نیز نگران بیماری است و می‌گوید: هر روز با صدها نفر در ارتباط هستیم. انگاربعضی‌ها باور ندارند بحث کرونا جدی است چون فروشگاه از همیشه شلوغ‌تر است. خانوادگی و حتی با بچه کوچک برای خرید می‌آیند و ما هم مجبوریم در این شلوغی به کارمان ادامه دهیم. نمی‌دانم چرا فروشگاه را با این وضع تعطیل نمی‌کنند.
همکار او مریم هم به خبرنگار ما می گوید:«اینجا هر روز کلی مواد ضدعفونی کننده به مردم می‌فروشیم اما مدیر فروشگاه حاضر نیست ژل ضدعفونی و دستکش به کارکنان بدهد. مجبوریم با هزینه خودمان وسایل بهداشتی را بخریم.

"فرق من کارگر با یک کارمند چیست؟ چطور ساعت کاری کارمندان کم شده اما من کارگر باید کار کنم، آن هم بدون هیچ‌گونه امکانات بهداشتی، این انصاف نیست"هیچ نظارتی بر شرایط بهداشتی وجود ندارد. چند روز پیش همکارم با وجود علائم بیماری کلی برای مرخصی اصرار کرد اما قبول نکردند. امروز متوجه شدیم در خانه حالش بد شده و بعد از انتقال به بیمارستان تست کرونای او مثبت اعلام شده است. همه کارکنان و خیلی از مردم با او در ارتباط بوده‌اند. حالا دیگر خودتان شرایط کارگر بیچاره را حساب کنید.

ما اگرمی‌توانستیم در خانه می‌ماندیم اما باور کنید نمی‌شود ما منبع درآمدمان خودمان هستیم باید کار کنیم.»

نگران کارگرانم هستم اما...
«جواد مرادی» که صاحب یک کارخانه بزرگ تراشکاری در کمال آباد با ۱۵۰ کارگر است می‌گوید: قبل از شیوع این ویروس، کلی سفارش کار گرفته‌ام و چاره‌ای جز تولید ندارم. من هم زن و بچه دارم و نگرانی نیروهایم را درک می‌کنم اما اگر تعطیل کنم چطور حقوق، عیدی و سنوات این بنده‌های خدا را بدهم. هر روز در به در دنبال مواد ضدعفونی‌کننده هستم تا حداقل کارگران با خیال راحت کار کنند. از ما کارگاه‌های کوچک کاری ساخته نیست. حتی کارگاه‌های بزرگ هم تعطیل نکرده‌اند آن وقت چه توقعی از ما دارید.

"تا چند روزپیش که خبری از ماسک و دستکش هم نبود و خودمان با وایتکس و صابون سرو ته قضیه را هم می‌آوردیم اما انگار بهداشت گیر داده و مجبور شده‌اند برای ما ماسک و دستکش بخرند"اگر یک روز تعطیل باشیم باید کارگاه را جمع کنم. ۱۵۰ نفر از اینجا نان می‌خورند خودشان هم راضی به این کار نیستند.
*