ماجرای گِرا دادن به توپخانه از زیر پتو!

به گزارش خدمت به نقل از افکارنیوز؛ جانباز «فیروز احمدی» فرمانده دید‌بانان گردان بریر(ادوات) تیپ ۱۰ حضرت سیدالشهدا(ع) و تیپ ۱۱۰ خاتم(ص) است. او در قسمت نخست مصاحبه از نحوه ورودش به دیدبانی تا خاطرات آزمون‌ دیدبانی توسط سه سرهنگ از ارتش را برایمان بازگو کرد.

در ادامه ماحصل قسمت دوم مصاحبه خبرنگار ما با وی را از نظر می‌گذرانید:

اگر ممکن است کمی در خصوص جنگ افزار و آتشبار توضیح دهید؟

احمدی: منظور از جنگ‌افزار گلوله‌اندازها، موشک‌اندازها و توپ‌ها است که هر کدام با کالیبر مختلف شناخته می‌شود مثلا توپ ۱۲۲ میلیمتری یا توپ ۱۳۰ میلیمتری یا خمپاره انداز ها یا موشک انداز ۱۰۷ میلیمتری و ....

هر قبضه یا جنگ افزار به‌صورت گروهی عمل می‌کند و دارای ساختار و سازمان مخصوص خود می‌باشد.

هر سه قبضه یک آتشبار نامیده می‌شود که تحت فرماندهی یک فرمانده ولی هر کدام با سازمان خود کار می‌کند. در سازمان هر قبضه یک نفر بنام هدایت آتش فعالیت می‌‎کند که وظیفه‌اش تنظیم مختصات خواسته شده دیدبان ‌روی سلاح است. در آتشبار نیز یک نفر وجود دارد که کارش هماهنگ کردن آتش سلاح‌های موجود در آتشبار است که به آن نفر تطبیق آتش می‌گویند.

ما چه نوع خمپاره‌هایی در اختیار داشتیم؟
احمدی: کوچک‌ترین قبضه خمپاره ۶۰ میلیمتری بود که برد آن یک کیلومتر است. این نوع خمپاره نیاز به دیدبان ندارد چون شخصی که شلیک می‌کند خود محل انفجار را می بیند و خودش با چپ و راست کردن و یا کم و زیاد کردن گلوله را هدایت می‌کند.

خمپاره‌ ۸۱ میلیمتری‌ تا ۶ کیلومتر و خمپاره ۱۲۰ میلیمتری ۸ کیلومتر تا ۱۲ کیلومتر برد دارد.

"به گزارش خدمت به نقل از افکارنیوز؛ جانباز «فیروز احمدی» فرمانده دید‌بانان گردان بریر(ادوات) تیپ ۱۰ حضرت سیدالشهدا(ع) و تیپ ۱۱۰ خاتم(ص) است"خمپاره‌اندازها در پشت مواضع قرار می‌گیرد و با خط مقدم فاصله داشت تا یک وقت هدف گلوله‌های نزدیک دشمن قرار نگیرد.

جنگ افزارها و سلاح‌های ادوات چند نوع گلوله داشت؟

احمدی: چهار نوع فسفری، جنگی(آنی)، زمانی و منور داریم.

نخستین گلوله را با فسفری شلیک می‌کنند تا آن را ثبت کنند.

«آنی» گلوله‌ای است که تا زمانی که ماسوله آن به جسمی برخورد نکند، منفجر نمی‌شود. این نوع خمپاره به شکل بیضی است و هنگام برخورد با زمین، ترکش آن به شعاع ۳۰ درجه به اطراف پرتاب می‌شود. با صدای سوت، رزمندگان به‌سمت زمین خیز برمی‌داشتند.

گلوله زمانی از آنی پیشرفته‌تر است. گلوله زمانی قبل از رسیدن به زمین در فاصله ۲۰ متری منفجر می‌شود(البته می‌شد زمانش را جوری تنظیم کرد که بالاتر هم منفجر شود؛ چون زمانش قابل تنظیم بود).

آیا رژیم بعثی عراق نیز از دیدبانی به خوبی استفاده می‌کرد؟
احمدی: آن‌ها بهترین امکانات را در اختیار دیده‌بان‌هایشان می‌گذاشتند. وگرنه اصول دیدبانی در ایران و آمریکا و هر کجای دنیا یکی است و فرقی نمی‌کند.

نمی‌توان گفت که رژیم بعث در خصوص دیدبانی از ما قوی‌تر بود؛ زیرا آن‌ها مهمات نظامی بیشتری از ما داشتند.

گاهی یک منطقه را به فاصله یک کیلومتر ۲۴ ساعته آتش می‌ریخت و ما به‌دلیل تحریم‌های دشمنان لازم بود که با حداقل گلوله به‌ جنگ آنان برویم. ‌آن‌ها زمین را با حجم آتش خود شخم می‌زدند، ولی ما لازم بود که با دقت بالا به آنان خسارت بزنیم.

فرق دیدبانی ما با عراقی‌ها در این بود. مهمترین عامل برتری ما بر دشمن ایمان و شجاعت دیدبان‌های ما بود. که در طول دفاع مقدس در مقابل آن همه تجهیزات دشمن با دست خالی و حداقل امکانات موفق به پیروزی می‌شدند. تلفات زیادی را از طریق توپخانه و ادوات به دشمن وارد کردیم.

"در سازمان هر قبضه یک نفر بنام هدایت آتش فعالیت می‌‎کند که وظیفه‌اش تنظیم مختصات خواسته شده دیدبان ‌روی سلاح است"عراق با شلیک ۱۰۰ میلیون گلوله نتوانست ۷۰ هزار نفر از ایرانیان را به شهادت برساند؛ ولی ما با ده میلیون گلوله، بالای ۳۰۰ هزار نفر از عراقی را کشتیم! گلوله‌ها را حساب شده و به بهترین نحو استفاده می‌کردیم.

دیدبان باید چه تجهیزاتی را با خود به همراه داشته باشد؟
احمدی: بی‌سیم، قطب‌نما، دوربین دستی، نقشه، کالک طراحی از آخرین وضعیت استقرار دشمن در منطقه.

از چه نوع بی‌سیم‌هایی استفاده می‌کردید؟
احمدی: در مکان‌هایی که دیدگاه ثابت داشتیم و منطقه تقریبا امن بود، از تلفن‌های باسیم که به اسم قورباغه‌ای معروف بود استفاده می‌کردیم که این نوع ارتباط خود دارای مشکلاتی بود. روزی چند مرتبه باید سیم‌ها را چک می‌کردیم تا ارتباط قطع نشود. از بی‌سیم‌های با برد حداقل ۷ کیلومتر هم استفاده می‌کردیم، که به آن بی‌سیم پی‌آرسی می‌گفتند.

فکر می‌کنید که بهترین دیدبانی را در کدام عملیات انجام دادید؟
احمدی: تمام تلاشم را کردم تا وظیفه‌ای که بر عهده دارم را به بهترین نحو انجام دهم. در عملیات والفجر یک، رژیم بعث یک پاتک سنگینی زد تا خط را بکشند. با یک روش جدیدی در حال پیش‌روی بود.

۲۷ تانک از سه سمت هجوم می‌آوردند. هر ۹ تانک یک جیپ فرماندهی در کنارشان بود. این تانک‌ها پشتیبانی هوایی نیز می‌شدند.

با یک حجم گسترده آتش توپخانه‌ای به‌سمت ما می‌آمدند تا خط را بشکنند. اگر خط را می‌شکستند، بین نیروها فاصله می‌افتاد و اسیر می‌شدیم. به‌دلیل آتش سنگین دشمن، نیروی پیاده قادر به جلوگیری از پیش‌روی آن‌ها نبود.

در حال دیدبانی متوجه فرماندهی این تانک‌ها توسط جیب بودم.

"این نوع خمپاره به شکل بیضی است و هنگام برخورد با زمین، ترکش آن به شعاع ۳۰ درجه به اطراف پرتاب می‌شود"با محدودیت‌هایی که در گلوله داشتیم تصمیم گرفتم به جای تانک، جیپ‌ها را بزنم. آن روز به‌همراه شهید حسن بختیاری با چند قبضه خمپاره و آتش توپخانه توانستیم از پاتک دشمن جلوگیری کنیم.

کدام یک از عملیات‌های شما خیلی مُهیج و مُهم است؟
احمدی: بعد از عملیات والفجر ۴ که تیپ حضرت سیدالشهدا(ع) در پدافندی منطقه قرار داشت، من برای هماهنگی آتش، به مقر ارتش در احمدآباد(ارتفاعات لری) رفته بودم؛ هنگامی که به خط برگشتم، خط ماتم‌سرا بود. عراق آتش ریخته بود و ۱۴ رزمنده به شهادت رسیده بودند. در میان آن‌ها یک دیدبان ارتش به‌نام هادی بود که با هم بسیار صمیمی بودیم. وقتی خبر شهادت هادی را شنیدم بسیار ناراحت شدم، نمی‌توانستم شهادتش را باور کنم.

گفتم شما چرا جواب آتش دشمن را ندادید. گفتند ما نمی‌توانیم بیش از ۵ گلوله بزنیم. گلوله‌ها جیره‌بندی شده بود.

شهید شفیع‌زاده کُد ارتش را به من داده بود. با کُد ارتش از طرف قرارگاه به یگان‌های توپخانه ارتش آماده‌باش دادم. اسم عملیات را والفجر ۷ گذاشتم.

"با صدای سوت، رزمندگان به‌سمت زمین خیز برمی‌داشتند.گلوله زمانی از آنی پیشرفته‌تر است"این عملیات خودجوش، فقط با آتش توپخانه‌ انجام شد.

با کُد ارتش درخواست آتشِ تهیه کردم(آتشِ تهیه یعنی گلوله‌باران انبوه توپخانه‌ای به خطوط دشمن، پیش از حمله اصلی). فرماندهان گروه‌های توپخانه ارتش حاضر در منطقه که با شنیدن صدای بی‌سیم تصور می‌کرد عملیات آغاز شده، شروع به شلیک گلوله کرد. با ثبتی‎‌های که قبلا انجام داده بودیم مکان‌های حساس را به گلوله بستیم. حدود ۴ هزار گلوله آن شب بر سر دشمن فرود آمد.

چون می‌دانستم که صبح روز عملیات باید به قرارگاه پاسخگو باشم، لوازم را جمع کرده و از منطقه به‌سمت تهران فرار کردم، در اتوبوس بودم که با کمال تعجب مارش عملیات والفجر ۷ را از رادیو شنیدم و با خوشحالی از رفتن صرف‌نظر کردم و به‌سمت خط برگشتم.

آن شب ما تلفات زیادی را بر دشمن وارد کردیم؛ زیرا دشمن در حال آماده شدن برای شروع یک حمله بود که غافلگیر شد. فردای آن روز دشمن با عقب‌نشینی، نیروهای مازاد خود را از منطقه خارج کرد.

بعد از این بود که در تقویم عملیات‌های دفاع مقدس، عملیات والفجر ۷ انجام نشد.

بعد از عملیات والفجر ۶، والفجر ۸ صورت گرفت.

دقیق‌ترین مختصاتی که دادید در کدام عملیات بود؟
احمدی: در عملیات والفجر یک، آتش دشمن بسیار سنگین بود. من مشغول دیدبانی بودم که دو نفر از نیروهای پیاده همان خط پیش من آمدند و گفتند: در سمت ما تانک‌های دشمن منطقه را نا امن کرده است و از من تقاضا کردند که کاری کنم؛ با اصرار آن‌ها پذیرفتم. آن سمتی را که آن‌ها گفتند را با دوربین رصد کردم و شیاری در بین تپه ۱۱۰ تا ۱۱۲ نظرم را جلب کرد. تانک‌ها به نوبت از پشت تپه خارج شده و شلیک می‌کردند و دوباره به پشت تپه برمی‌گشتند؛ با توپخانه تماس گرفتم و درخواست گلوله کردم. سرهنگ محمدی(فرمانده آتشبار توپخانه) پشت خط بود و خودش تطبیق آتش را بر عهده گرفت و مختصات را گفتم.

نیت حضرت ابالفضل کردم که آقا یاری کند و از آتشبار تقاضای یک راکت اولیه کردم.

"‌آن‌ها زمین را با حجم آتش خود شخم می‌زدند، ولی ما لازم بود که با دقت بالا به آنان خسارت بزنیم.فرق دیدبانی ما با عراقی‌ها در این بود"یک موشک کاتیوشا شلیک شد. در همان لحظه تانک در حال شلیک بود که موشک کاتیوشا درست به بُرجک تانک اصابت کرد. با مهماتی که تانک داشت انفجار مَهیبی رخ داد. رزمندگان در خط بلند تکبیر گفتند. ۴۰ موشک دیگر برای همان نقطه درخواست کردم که به‌محض اجرا و انفجار موشک‌ها‌، منطقه‌ای که تانک‌ها در آن مستقربودند به جنهم عراقی‌ها تبدیل شد.

این یک امداد غیبی بود که گلوله مستقیماً به هدف خورد و خط در آن روز و شب امن و امان شد.

از میان خاطرات شما کدام خاطره‌ شیرین‌تر است؟
احمدی: طبق فرمایش امام(ره) که فرمودند جزایر را باید حفظ کنیم، تیپ ده سید الشهدا(ع) یک عملیات ایذایی بعد از عملیات خیبر در طلاییه انجام داد تا جزایر را حفظ کند. ما که عملیات را آغاز کردیم، باران شدیدی شروع به باریدن کرد. دشمن نیز آب را به‌سمت ما هدایت کرد.

زمین طلاییه به گونه‌ای است که با مخلوط شدن با آب مثل سریش چسبنده می‌شود و آب به داخل زمین نمی‌رود. تعدادی از ماشین‌ها و مهمات زیر آب رفته بود. جنگ راکد شد و چند روزی نه ما خمپاره‌ای می‌زدیم نه دشمن.

سه‌ شبانه‌روز می‌گذشت که من نخوابیده بودم.

"که در طول دفاع مقدس در مقابل آن همه تجهیزات دشمن با دست خالی و حداقل امکانات موفق به پیروزی می‌شدند"در سنگر فرماندهی تیپ، پشت بی‌سیم نشسته و دیدبان‌ها را هدایت می‌کردم. سنگر فرماندهی دراز بود. فرمانده گردان‌ها و تیپ‌ها می‌آمدند در سنگر، توجیه می‌شدند و می‌رفتند. هیچ کس در سنگر نبود. یک گوش من کاملا شنوایی نداشت.

زیر پتو رفتم، بی‌سیم را زیرگوش سالمم گذاشتم تا اگر دید‌بانی درخواست گلوله کرد، بشنوم.

یک اخلاقی در جبهه بود که اگر کسی خواب بود رعایت می‌کردند و آرام می‌نشستند. فرمانده لشکر، معاونش، فرمانده گردان، مسئولین قرارگاه از بالای سر من عبور کرده و در آخر سنگر جلسه گذاشته بودند و من که زیر پتو بودم از حضورشان بی‌اطلاع بودم.

دیدبانی داشتیم به نام آیت، که بعداً قائم مقام ادوات شد و در عملیات والفجر هشت شهید شد. کُدش را می‌گفت و درخواست گلوله می‌کرد؛ اما ارتباطش با توپخانه برقرار نمی‌شد. من بین توپخانه و دیدبان بودم. صدای هر دو را می‌شنیدم، ولی آن دو صدای همدیگر را نداشتند.

"این تانک‌ها پشتیبانی هوایی نیز می‌شدند.با یک حجم گسترده آتش توپخانه‌ای به‌سمت ما می‌آمدند تا خط را بشکنند"بنابراین روی خط توپخانه رفتم و گفتم: «هانی هانی حمید!» و مختصاتی که دیدبان می‌داد را به توپخانه می‌دادم. هر چه این دیدبان می‌گفت من تکرار می کردم و به توپخانه می‌گفتم. ازآن طرف برای خدا قوت به برادران ارتشی‌مان در قبضه توپخانه و دلگرمی‌شان، همین‌که دیدبان می‌گفت به هدف خورد، من هم زیر پتو خطاب به توپخانه می‌گفتم الله‌اکبر، دقیقا به هدف خورد و از این حرف‌ها.

فرماندهان جلسه را تعطیل کرده بودند و به من نگاه می‌کردند که این چه کسی است که از زیر پتو درخواست گلوله می‌کند!؟

برادر «تقی محققی پتو را از روی من بلند کرد و گفت: «هانی هانی! زیر پتو! الله اکبر!». حالا هرچه من توضیح می‌دادم که در حال رله کردن بودم، آن‌ها قبول نمی‌کردند و می‌خندیدند. شهید کاظم رستگار که من را می‌شناخت، گفت: «اذیتش نکنید.

داشت ارتباط را رله می‌کرد». خلاصه این اسم «هانی» بر روی من ماند. الان هم وقتی من را جایی می بینند با کد «هانی هانی» صدایم می‌کنند.

در دوران دفاع مقدس چندبار مجروح شدید؟
احمدی: من در طول دوران دفاع مقدس شش مرتبه مجروح شدم که اولین آن در مرحله سوم عملیات بیت‌المقدس، تیر مستقیم تانک به وسط ستون نیروهای پیاده اصابتا کرد و تعدادی از نیروها شهید و مجروح شدند و من نیز بر اثر اصابت ترکش به ناحیه شکم و کمر به‌شدت مجروح شدم که من را به‌سرعت به بیمارستان منتقل کردند و شش ماه دوران نقاهتم طول کشید.

دومین مجروحیتم در عملیات والفجر ۲ بود که در حال دیدبانی بودم که مورد شناسایی قرار گرفتم. دشمن حجم آتش را بر روی من زوم کرده بود. با شنیدن صدای هر خمپاره خیز برمی‌داشتم.

"به‌دلیل آتش سنگین دشمن، نیروی پیاده قادر به جلوگیری از پیش‌روی آن‌ها نبود.در حال دیدبانی متوجه فرماندهی این تانک‌ها توسط جیب بودم"پس از شلیک چند خمپاره، یک خمپاره زمانی دقیقا بالای سرم منفجر شد. ترکش آن سمت راست بدن و دست راستم را مجروح کرد و دو انگشتم نیز قطع شد.

سومین مجروحیتم در عملیات خیبر بود. که تیربار هواپیمای دشمن، محل استقرار ما را به رگبار بست و بر اثر اصابت گلوله دو زمانه به زمین و پرتاب ترکش‌های آن، از ناحیه کمر مجروح شدم.

چهارمین مجروحیتم در پادگان امام حسین(ع) رخ داد. خانواده‎ام معترض بودند و می‌گفتند با وجود دو فرزند به جبهه نرو و پیش خانواده‌ات بمان. به ناچار قبول کردم.

در آموزش نظامی ناحیه شمال تهران مشغول به‌کار شدم و در یکی از این آموزش‌ها در پادگان امام حسین(ع)، یک تیر به سنگ خورد و کمانه کرد و به پای من خورد و در بیمارستان بستری شدم و زمانی که خانواده‌ام برای ملاقات به بیمارستان آمدند، رضایت دادند که به جبهه برگردم.

پنجمین مجروحیت در عملیات کربلای پنج، زمانی رخ داد که من به‌دلیل درد کلیه توسط آمبولانس به عقب منتقل می‌شدم و آمبولانس در بین راه با سرعت زیاد با ماشین دیگری تصادف کرد و چندین بار ملق زد و من از ناحیه سر آسیب دیده و به شیراز منتقل شدم