تحریم دارو؛ بازی دولت آمریکا با جان شهروندان ایرانی / وقتی مدعی حقوق بشر، اصول و قوانین حقوق بشر و بین الملل را زیر پا می‌گذارد

به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری دانشجو؛ حق سلامتی یکی از حقوق بنیادین بشری در نظام بین المللی حقوق است که با به رسمیت شناختن این حق، دولت‌ها در برابر اتباع‌شان متعهد و مسیول به تامین و تضمین این حق هستند و با وجود اینکه دولت‌ها نسبت به تامین حق سلامتی شهروندان دیگر کشور‌ها مسیولیتی ندارند، اما اجازه ندارند با اقدامات خود منجر به ایجاد ضرر بر حق سلامتی دیگر شهروندان شوند حالا، اما تحریم‌ها علاوه بر اثراتی که بر سیاست‌ها و اهداف کلان کشور‌ها می‌گذارد در نهایت بصورت مستقیم و غیرمستقیم بر حق و حقوق شهروندان کشور‌های مورد تحریم ویژه حق سلامتی آن‌ها تاثیر منفی گذاشته است؛ در این خصوص ایران و شهروندان ایرانی نیز از این اثرات منفی تحریم‌ها دور نمانده‌اند و حالا در ایام شیوع جهانی ویروس کرونا، شهروندان ایران بیش از هر حق دیگری از حق سلامتی محروم مانده‌اند و این اتفاق خلاف اصول حقوق بشر است.

اولین اشاره مبانی جهانی به حق بر سلامت در ۵۵منشور ملل متحد آمده است؛ بند ب این ماده می‌گوید: دولت‌ها متعهد به ترویج راه‌حل‌هایی برای مشکلات مربوط به‌سلامت هستند و در اساسنامه سازمان بهداشت جهانی، سلامتی را نه صرفاً به معنای فقدان بیماری بلکه در مفهوم سلامت کامل جسمی و روانی شناخته و هدف سازمان جهانی بهداشت را ارتقای سطح سلامتی تمام افراد جهان تا بالاترین حد ممکن است و مقدمه اساسنامه سازمان بهداشت جهانی، بهره‌مندی از بالاترین استاندارد قابل حصول سلامتی را یکی از حق‌های بنیادی هر انسانی می‌داند.

از طرفی کمیته‌ی حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در تفسیر عمومی شماره ۱۴ خود، دسترسی به دارو‌های اساسی را حقی بشری خوانده و این حق را اصلی‌ترین حق برای تحقق عالی‌ترین سطح قابل حصول سلامت جسمی و روانی می‌داند و البته در کنار همه این مواد، کمیسیون حقوق بشر ملل متحد نیز می‌گوید: دسترسی به دارو در بیماری‌های فراگیر لازمه تحقق حق بر سلامت است