فوت حاج احمد دلجو ۲۱ سال پس از وفات!

به گزارش خبرنگار مهر، سید وحید فخر موسوی کارشناس تئاتر و رئیس شورای ارزشیابی و نظارت اداره کل هنرهای نمایشی در یادداشتی در مقام یک کارشناس تئاتر، درباره مشکلات این روزهای تئاتر، لزوم توجه به بیانات مقام معظم رهبری درباره وظیفه‌ای که نهادهای حکومتی در قبال حمایت از تئاتر دارند، رسالت حمایت از آثار ملی و مذهبی و همچنین فرصتی که برای اجرای نمایشی درباره زندگی حاج احمد دلجو مداح چهارپایه خوان بازار تهران با وجود حمایت‌های اولیه از دست رفته، نوشته است.

در این یادداشت آمده است:

«این روزها رنگ غالب زندگی سیاه است و این سیاهی تنها برای خانواده‌های داغدار از بلای قرن نیست بلکه این روزها در تقویم ما مسلمانان «شورشی است که در خلق عالم است» و این سیاهی و ظلم «سرهای قدسیان را بر زانوی غم نهاده» چون «این رستخیز عام نامش محرم است.»

هرکس به طریقی عرض ارادت خود را به ساحت مقدس این خاندان بیان می‌کند، یکی لباس سیاه بر تن می‌کند، دیگری نذری می‌دهد، کودکی گل به سر می‌مالد و جوانی علم می‌گرداند و پیرمردی بر سر و سینه می‌زند و در این میان رسالت عده‌ای از خواص به نام هنرمند جوششی است که از اعماق روح و ذهنشان به نام اثر هنری پدید می‌آید و این رستخیز را مانا و ماندگار می‌کند، آثاری چون؛ اشعار محتشم، تابلوی عصر عاشورای فرشچیان، «اپرای عروسکی عاشورا» غریب پور، «سمفونی عاشورا» چکناواریان، سریال «مختارنامه» و...

جمله ناب و زیبای «هنر دمیدن روح تعهد در کالبد انسان ها» می‌تواند گویای بخشی از این مدعا بر این گروه خاص باشد و اما در میان این هنرها تئاتر به مراتب رسالتی سنگین‌تر داشته و دارد، تئاتری که «منبر» و گاهی «فراتر از منبر» است و نقش مهمی در تربیت اخلاقی و روحی جامعه دارد.

این روزها به صواب یا ناصواب زیاد می‌شنویم که تئاتر محلی برای بدحجابی و موازین غیراخلاقی و توهین به ارزش‌ها و آرمان‌های ملی و مذهبی است که این جملات نیز خود نیازمند بررسی و تحقیق بیشتری بر اساس مستندات است و جمع بستن آن به کل خانواده فهیم و سختکوش تئاتر که این روزها سختی رویارویی با کرونا گریبانشان را گرفته و می‌فشارد و روزگار با سختی و رنج می‌گذرانند کمی به دور از انصاف است.

گرچه بنده به واسطه مسئولیتم مغضوب دو طرف هستم، از یک طرف با عنوان سانسورچی و ممیز و طرف دیگر اهمال در سانسور و ممیزی. که دیدگاه شخصی خودم تعامل و برطرف کردن موانع به جای برخورد سلبی است. این نکته نیز حائز اهمیت است که پس از گذشت ۲۱ سال از تصویب مصوبات شورای عالی انقلاب فرهنگی در خصوص شورای ارزشیابی و نظارت بر نمایش هنوز هیچ بازنگری و تعیین مصادیقی برای آن مصوبات انجام نگرفته و اگر بوده در حد پیشنهاد و طرح بود که به تصویب نرسیده و نیازمند بررسی مجدد در این خصوص است.

*و اما بحث اصلی*

در دیدار خصوصی ای که سال ۹۸ تعدادی از هنرمندان تئاتر با مقام معظم رهبری داشتند ایشان نکته مهمی را در صحبت‌هایشان مطرح کردند و فرمودند: «نهادهای حکومتی در قبال شما دو وظیفه دارند یکی اینکه از تئاتر حمایت مالی بکنند و دیگر اینکه برای فعالیت شما فضا و مکان بسازند.» دو نکته مهمی که اهالی تئاتر سال‌ها با آن درگیر هستند. دو روز قبل در خبری از خبرگزاری مهر از کهبد تاراج خواندم که «فرصت اجرای زندگی حاج احمد دلجو از دست رفت!» انگار دنیا بر سرم خراب شد، چون از ابتدا در جریان تولید این نمایش بودم، تمامی اعضای گروه با عشق و پشتکار این طرح و بعد نمایشنامه را ارائه دادند و بسیاری از مدیران با تعریف و تمجید گروه را به سمت تولید این نمایش سوق دادند، ولی متاسفانه نه بعد از تعریف پیگیر شدند و نه یادشان آمد و نه...

ای کاش حداقل جهت فراموشی هایمان به پیرامون خود، فضای سیاه پوش شده شهر، رسالت حمایت از آثار ملی و مذهبی و حتی به پیراهن سیاهی که در این ایام به تن داریم دقت می‌کردیم و کمی تامل تا شاید به یاد این پروژه و گروهش بیافتیم.

کاری که داستانش زندگی حاج احمد دلجو تنها مداح چهارپایه خوان بازار تهران بود و کل برآورد تولید نمایشش ۹۰ میلیون تومان، فقط ۹۰ میلیون تومان بود. ۹۰ میلیون تومانی که شاید بیشتر از خرج دودی کردن شیشه و روکش صندلی خودروهای یک حوزه معاونت از وزارتخانه‌ای نمی‌شود!!

بله دقیقاً دیروز حاج احمد دلجو پس از ۲۱ سال وفات، مجدداً در فراموشی‌های ما فوت شد.

«وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم که درطریقت ما کافریست رنجیدن»

۱۵ شهریور، سید وحید فخر موسوی»