پناهجویان افغان در سائوپائولو: در جستجوی زندگی بهتر از ایران به برزیل آمدیم

بسیاری از این شهروندان افغانستان از جمله کودکان و کهنسالان اکنون روز‌هاست که در فرودگاه سائوپائولو، بزرگترین شهر برزیل در انتظار یاری برای یافتن سرپناه موقت حضور دارند. برخی از آن‌ها که در گوشه اتاق انتظار گردهم آمده‌اند در هراس از شناسایی شدن توسط طالبان صورت‌های خود را می‌‌پوشانند. 

آگهی

بنابر اعلام وزارت امور خارجه برزیل، این کشور تا کنون بیش از ۱۱هزار ویزای بشردوستانه صادر کرده است. این درحالی است که تعداد افرادی که با این ویزا‌ها وارد کشور شده‌اند بیشتر از تعداد سرپناه‌های تدارک دیده‌ شده برای مهاجرین است. 

محمد زمان زمانی، یک ماه پیش به همراه همسر باردار و دختر پنج‌ساله‌اش به برزیل آمد. همسر او پس از گذراندن شبی طاقت‌فرسا و طولانی در فرودگاه به بیمارستان منتقل شد. پس از مرخص شدن او، آن‌ها به سکونت‌گاه موقتی در شهر ساحلی پرایا گرانج منتقل شدند.

محمد زمان زمانی و خانواده‌اش

Andre Penner/Copyright ۲۰۲۳ The AP.

"بسیاری از این شهروندان افغانستان از جمله کودکان و کهنسالان اکنون روز‌هاست که در فرودگاه سائوپائولو، بزرگترین شهر برزیل در انتظار یاری برای یافتن سرپناه موقت حضور دارند"All rights reserved

آقای زمانی درباره دلیل مهاجرت خود می‌گوید: «تمام زندگیم را از زمان تولد تا کنون در جنگ گذراندم. ما به ایران رفتیم و سپس دریافتیم که دولت برزیل ویزای بشردوستانه صادر می‌کند و برای آن اقدام کردیم. ما پیشتر از مهربانی مردم برزیل اطلاع داشتیم و به جستجوی زندگی بهتر به اینجا آمدیم تا بتوانیم یک زندگی جدید را از نو شروع کنیم.»

اگرچه ویزای بشر دوستان به این شهروندان افغانستانی اجازه کار می‌دهد، اما زبان مانع اصلی آن‌هاست. این پناهجویان در سکونت‌گاهشان از کلاس‌های زبان پرتغالی رایگان و کمک برای ادغام در جامعه بهره می‌برند.

• وضعیت زنان افغانستان در دومین سالگرد سقوط کابل؛ طالبان سعی در حذف نیمی از جامعه دارد

فروزان رحیمی، دیگر پناهجوی افغانستانی هر روز صبح سکونتگاه را ترک می‌کند تا همراه دختر دوساله‌اش بر ساحل شنی اقیانوس قدم بزند. همسر او که در افغانستان قاضی بود، با روی کار آمدن طالبان، در هراس از تحت تعقیب قرار گرفتن توسط این افراط‌گرایان اسلامی جلای وطن کرد. 

فروزان رحیمی و دخترش

Andre Penner/Copyright ۲۰۲۳ The AP.

All rights reserved

خانم رحیمی می‌گوید: «فقط امیدوارم روزی امنیت و رفاه در کشورمان ببینیم و بتوانیم به افغانستان بازگردیم.»