یادِ سهراب سپهری اسماعیل خوئی

 شاعرِ چله نشین
به شبستانِ یقین
در دلِ برجِ بلورینه ی عرفانی
  نابهنگام!
حسرتِ جانِ پریشان منی،
  عارفِ رامآرام،
که به رامآرامی،
 در قرنِ پریشانی ی جان،
شک ندارم که تکی.

گرچه، در چشمِ خرد،
خانه ی شیشه ای ی آیین ات
 تا که تَرَک بردارد،
بیشتر از بس خواهد بود
سنگ نه، ریگِ شکی،
لیک،
زنده می بودی اگر،
از پسِ فاجعه هایی که خدا را هم کُشت،
باز هم
 آیا
سنگ بارانِ شک آسیب نمی زد بر بُرجِ بلورینِ یقینِ تو یکی؟!

کاش می بودی!
کاش می دانستم!

یکم اسفندماه۱٣۹۱،
بیدرکجای لندن

 

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: