این که تنها بچه های مادران مرده می توانند مرده برگردند از آب های گنگ

 
پدرت
آن گوزن کوهی ی با نشان

این که تنها
بچه های مادران مرده
می توانند مرده برگردند
از آب های گنگ
دیر
پیر فلک بسوزد
لاغرمرده هم نبودم
تو را در دندان قبراق برگردانم
از دریاهای خون سرد
قتل هم مثل خود مرگ
هزار صورت دارد
می کشد
دوباره می کشد
در هر باز شدن
بگوها
نگوها
آوار شود خانه اش این فلک
پدرت
آن گوزن کوهی ی با نشان
که تاج کاس استخونی ی پر صلابت سرش
سنگین تر و قوی تر از درخت غان بود
نه در روزش به درد مادرت دوایی زد
نه به درد تو ببکم
مثل راز دق کرده ی دلم
دست مرگ باز است دیگر
روی سینه برگردانده تو را مرتب
موج های ورم کرده ی کبود
موهایت را شسته
شانه زده
فرقت را باز کرده
از یک ور
نخواسته حتی کفش هایت مثل مادر
لنگه به لنگه شود
لب هایت را از مرکب ماسه مالی کرده
سبز شده کم کمک
روییده از میان سنگ قبرم
یک جفت
تاج کاس استخونی ی پر صلابت 

شعر را با صدای شاعر بشنوید:
https://soundcloud.com/ziba-karbassi-۱/ziba-karbassi-poem-daglaar-ogi-atavoon

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید: