احمدی‌نژاد عقب نشینی نکرد

سیاست > احزاب و تشکل ها  - حشمت الله فلاحت پیشه سفر دیپلماتیک جمهوری اسلامی ایران به نیویورک و سخنان آقای احمدی‌نژاد در شصت‌وچهارمین مجمع عمومی سازمان ملل متحد از دو جنبه قابل بررسی است. 1- سخنرانی ایشان در سازمان ملل و واکنش‌هایی که به آن شد، 2- ماهیت و اصل هیأت دیپلماتیک ایران. سخنرانی رئیس جمهوری در مجمع عمومی نسبت به گذشته قوی‌تر و دیپلماتیک‌تر بود و سعی شده بود موضع‌گیری‌ها به گونه‌ای باشد که علاوه بر اینکه ابهامات کمتری ایجاد کند، ابهامات گذشته هم تاحدودی برطرف شود.در این سخنرانی جمهوری اسلامی انتقادهای منطقی از شرایط روز دنیا داشت و بر ضرورت اصلاح ساختار سازمان ملل متحد و عادلانه‌تر شدن روابط اقتصادی و سیاسی دنیا تأکید کرد. به هر حال جمهوری اسلامی ایران کشوری است که باید متن سخنرانی و موضع رئیس‌جمهورش با متن سخنرانی رئیس‌جمهور لیبی که بسیار تند و با چاشنی توهین به منشور سازمان ملل متحد بود متفاوت باشد.در واقع در چنین فرصت‌های دیپلماتیکی علاوه بر اینکه باید موضع‌گیری‌ها را مطرح کرد باید ابهامات را هم برطرف کرد و به گونه‌ای برخورد شود که هیأت‌های دیپلماتیک سایر کشورها را هم بتوان با خود همراه کرد.به طور مثال بحث اصلاح ساختار سازمان ملل متحد را که دیگر کشورها هم مطرح کردند و امروز تبدیل به یک بحث عمومی در مجمع عمومی سازمان ملل متحد شده است و ایران نیز همراه با سایر کشورها به خوبی به این مسئله اشاره کرد.البته من به شخصه انتظار داشتم رئیس‌جمهور براساس بسته پیشنهادی ایران به گروه 1+5 برای حل بحران‌های بین‌المللی و تنش‌زدایی در رابطه ایران با دیگر کشورها راهکارهای عملیاتی‌تری را ارائه کنند. ولی دیدگاه‌ها به صورت کلی مطرح شد و راهکارهای دیپلماتیکی که از دیگر کشورها پاسخ بخواهد کمتر دیده شد. ولی ارزیابی کلی من این است که سخنان رئیس‌جمهور نسبت به قبل قوی‌تر و دیپلماتیک‌تر بود و نباید آن را یک عقب‌نشینی دیپلماتیک تلقی کرد و حتی می‌تواند مقدمه مذاکرات ملموس‌تر و اختلافات کمتر حتی با مخالفان ایران در عرصه بین‌الملل‌ باشد و ما باید از این لحن در سیاست خارجی استقبال کنیم؛ چرا که تنش‌ها در روابط خارجی ایران به گونه‌ای فزاینده و مصنوعی توسط چند قدرت در حال افزایش است. لازمه یک دیپلماسی خوب هم واقعیت‌سازی این تنش‌هاست.یعنی اگر ما واقعاً تهدیدی علیه صلح به حساب نمی‌آییم دیپلماسی ما هم باید در عمل این مسئله را به دیگر کشورها بقبولاند، نه اینکه تحلیل‌های غیرمنطقی غربی چهره‌ ما را در عرصه بین‌المللی مخدوش کند.اما در مورد اصل هیأت دیپلماتیک همراه رئیس‌جمهور جدا از موضع‌ سخنرانی این هیأت، بحث، رایزنی‌ها و مذاکرات دوجانبه قوی عمل نکرد. این هیأت بخش عمده‌ تلاش خود را بر روی تنظیم متن و محتوا ‌و شکل ارائه سخنرانی رئیس‌جمهور گذاشته بود و به تنظیم رایزنی و مذاکرات دوجانبه توجه کافی نکرده بود.در این اجلاس که 192 هیأت سیاسی از کشورهای مختلف دنیا که بیشتر آنها در سطح رئیس‌جمهور و یا حداقل سطوح میانی برگزار شده بود حضور داشتند، شخص رئیس‌جمهوری و هیأت دولت و پارلمانی همراه می‌توانستند از این فرصت دیپلماتیک برای مذکرات دوجانبه استفاده بهتری کنند. بسیاری از ابهامات و تنش‌ها در این مذاکرات دوجانبه تعدیل می‌شود و بسیاری از موضع‌گیری‌های مشترک از این مذاکرات حاصل می‌شود.به طور طبیعی در چنین اجتماع دیپلماتیک بزرگی که هرساله در تاریخ مناسبات کشورها شکل می‌گیرد، از چند ماه قبل برنامه‌ریزی صورت می‌گیرد، ابتدا هیأت‌های کارشناسی با هم مذاکره‌ می‌کنند و مقدمه را برای مذاکره و برنامه‌ریزی وزرای امور خارجه فراهم می‌کنند و وزرای خارجه هم در صورت نیاز زمینه ملاقات رؤسای جمهور با دیگر کشورها و مقامات را فراهم می‌کنند.من معتقدم هیأت دیپلماتیک ما شبیه یک تیم فوتبال شده بود که فقط بازیگر داشت و بقیه نقش تماشاچی را داشتند.اما در‌خصوص هولوکاست، هولوکاست یک بحث علمی و تاریخی است و مطرح شدن آن از سوی ایران نباید با واکنش اسرائیل و حتی کشورهای غربی همراه شود.کما اینکه کشورهای غربی هم در خیلی از مسائل ایران اظهار نظر کرده‌اند که در حوزه اختیار آنها نیست‌ پس نباید گفت ایران حق مطرح کردن آن را ندارد.هولوکاست واقعیتی است که با دو مشکل اصلی روبه‌رو است: 1- این واقعیت به دلیل اغراق‌های زیادی که شده است به شکل افسانه درآمده است.2- از این افسانه برای تحمیل یکسری اقدامات و نظامات سیاسی به دنیا و منطقه خاورمیانه اسلامی استفاده شده است.صهیونیست‌ها هنوز هم از موضع هولوکاست بهره‌برداری سیاسی می‌کنند. آنها حتی توانستند یک قطعنامه را در شورای امنیت سازمان ملل متحد تصویب کنند که براساس آن انکار هولوکاست جرم محسوب می‌شود. اما در چند سال اخیر که به دلیل جنایات لبنان و غزه از سوی اکثر محافل سیاسی دنیا و غرب و محافل وابسته به سازمان ملل متحد مثل شورای حقوق بشر محکوم شده‌اند استفاده ابزاری از هولوکاست برای پوشاندن این جنایات بیشتر شده است.