اسلحه ها را تحویل دهید، جنگ مجازی آغاز شد

خبرگزاري فارس: جنگ جديدي در راه است. جنگي كه در آن نه صداي شليك مي‌شنويد و نه بوي باروت را استشمام مي‌كنيد. جنگ بدون اسلحه و خونريزي، جنگ در فضاي مجازي. نشريه فارين پاليسي در نگاهي تحليلي به آغاز گونه اي جديد از جنگ در مناقشه‌هاي سياسي مي‌نويسد: در فضاي مجازي جنگي بي صدا و آرام به را افتاده است. روزنامه وال استريت ژورنال با انتشار يك خبر موجي از نگراني را در ميان سيستم‌هاي دفاعي و امنيتي كشورها به راه انداخت. پنتاگون در تازه ترين تعريف از راهبردهاي نظامي ‌خود اعلام كرد كه خرابكاري‌هاي ديگر كشورها در فضاي مجازي سيستم‌هاي امنيتي و دفاعي واشنگتن هم مصداق عيني جنگ دارد و در صورت رخداد ؛ واشنگتن حق مقابله به مثل را براي خود قايل است. اين تصميم در راهبرد جديد ايالات متحده هم كه تا چندي پيش علني منتشر مي‌شود قيد شده است. پنتاگون حتي پا را از اين فراتر نهاده و تاكيد كرده است كه در صورت شناسايي عوامل اين حمله سايبري به شكل دقيق، ارتش آمريكا مي‌تواند در قالب نظامي ‌و با تسليحات متعارف نظامي ‌پاسخ دهد. البته مجوز اين امر در شرايطي صادر خواهد شد كه در اين حمله سايبري فرد يا افرادي آسيب ببينند. يك عضو پنتاگون در گفتگو با ژورنال در اين خصوص گفت: اگر شما نيروگاه ما را هدف قرار دهيد ممكن است ما هم موشكي به يكي از تاسيسات شما پرتاب كنيم. واشنگتن پست و نيويورك تايمز هم گزارش‌هايي مشابه را پوشش دادند. در اين ماجرا ريسك بزرگي نهفته است. زماني كه ارتش ايالات متحده از تلافي كردن حملات سايبري سخن مي‌گويد بسياري آن را منطقي و اصولي مي‌دانند. اما هيچ كس نيست كه تمايلي به هدف قرار گرفتن در اين قبيل حملات داشته باشد. البته مناقشه در فضاي مجازي پيچيدگي‌هايي دارد كه ما در رقابت‌هاي تسليحات هسته اي شاهد آن نيستيم. نخست بحث شناسايي فرد يا گروهي است كه در پشت پرده اين حملات قرار دارد. در نشريه علوم آكادميك اخيرا مقاله اي منتشر شد در خصوص همين بحث و پيچيدگي‌هاي آن. شناسايي عامل حمله و يا نسبت دادن يك حمله به فردي واحد يا گروهي مشخص مي‌تواند اندك اندك در مبحث جلوگيري از وقوع حادثه هم تاثير گذار باشد. در حملات سايبري معمولا شناسايي عامل حمله كار چندان آساني نيست. در بسياري از موارد دست هكرهايي در كار است كه شخصيت حقيقي وحقوقي جدا دارند اما در استخدام دولت‌ها هستند. استخدامي‌كه اثبات آن كار آساني نيست. در روسيه و چين به عنوان نمونه گروه‌هاي هكري وجود دارند كه مي‌توانند نيروگاهي را در آمريكا با حملات سايبري خود از كار معلق كنند. اما آيا ما مي‌توانيم با پرتاب موشك به سمت چين يا روسيه اين جنگ را از فضاي مجازي خارج كرده و به فضاي بين المللي و قشون كشي نظامي ‌بكشانيم؟ در جنگ هسته اي و با ابزار متعارف ما مي‌توانيم از چند و چون حمله آگاهي يابيم. مي‌توانيم انكي قبل از وقوع حمله با سيستم‌هاي امنيتي از نزديك شدن دشمن آگاهي يابيم. مي‌دانيم زميني كه بايد هدف حملات هوايي يا زميني قرار دهيم دقيقا كجاست و چگونه موقعيت جغرافيايي دارد. اما در حملات سايبري از اينگونه تجهيزات اندك خبري نيست. ايالات متحده كميته ويژه حملات سايبري را تهيه ديده است. بخش اعظم رسالت اين كميته هم دفاع است و نه حمله. البته عدم استفاده از واژه تهاجم در مانيفست اين كميته به معناي عدم وجود آن نيست. بنابراين جنگ در فضاي سايبر به آرامي‌آغاز شده است. اگر ما در موقعيت تهاجم و حمله قرار بگيريم بي شك سايرين هم از ما تبعيت خواهند كرد. در اين فضا كه عقل سليم چندان نمي‌تواند در خصوص حد و اندازه حملات سايبر و تبعات آن سخن بگويد بهتر است به اين ماجرا بسنده كنيم كه حمله نظامي ‌به آنها كه با هك كردن ما را هدف قرار مي‌دهند چندان هم بيراه و اشتباه نيست. اما آقايان به اين نكته توجه داشته باشيد كه ايران در حال حاضر درست در موقعيتي قرار دارد كه شما مقابله به مثل در آن را روا مي‌دانيد. آيا ايران هم مي‌تواند به دليل حملات ويروسي اينترنتي به عنوان استاكس نت ، خاك آمريكا يا اسراييل را هدف قرار دهد؟ براي متوقف كردن جنگ در فضاي سايبر يا مهار آن بسيار دير است. بي شك ديگر كشورها هم مانند آمريكا دست به اقداماتي در حوزه دفاع و حمله در فضاي سايبر كرده اند.تهديد‌ها جدي است اما امكان مقابله با آنها صفر. ايالات متحده مي‌تواند به راحتي هدف حملات سايبري از سمت كشورهايي قرار بگيرد كه در مواجهه نظامي ‌با ارتش آمريكا حرف چنداني براي گفتن ندارند اما در فضاي مجازي دستي باز براي قدرت نمايي در اختيار دارند. سوال اساسي اينجاست كه آيا واقعا مي‌توانيم تبعات تلافي حملات سايبر با لشگر كشي نظامي ‌را بپذيريم؟ منبع : باشگاه انديشه انتهاي پيام/