مهتاب کرامتی: آسیبهای اجتماعی مشکل اصلی کودکان در کلانشهرهاست، مهر

کرامتی نیازهای حمایتی کودکان در شهرهای بزرگ و کلانشهرها را با وضعیتی که کودکان در روستاهای کشور دارند متفاوت دانست و افزود: در روستاها که ارتباطات خانوادگی نزدیک تر است و جامعه هنوز ساختار سنتی و نیز قومیتی خود را حفظ کرده، کودکان در صورتی که مشکلی برای سرپرستی داشته باشند برای مثال اگر والدینشان را از دست بدهند اغلب فرد یا افراد دیگری از خانواده هستند که از او حمایت می کنند و این مشکل در همان جامعه کوچک روستا حل می شود اما در شهرهای بزرگ و به ویژه کلانشهرها کودکان در معرض آسیب های اجتماعی بیشتری هستند در حالی که در روستاها با شکل دیگری از مشکلات و کمبودها مواجه اند. به گفته سفیر صلح یونیسف در ایران، مشکل اصلی کودکان در روستاهای کشور مساله آموزش است ، آموزش در دو سطح هم برای کودکان و هم برای والدین آنها که اغب اطلاعات کمی در مورد چگونگی تغذیه کودکان، سلامت آنها و موارد مشابه دارند. به همین دلیل بخش عمده فعالیت های یونیسف در روستاها در همین زمینه متمرکز شده است. فعالیت روستا مهدها از تجربه های موفقی است که به اعتقاد کرامتی امکان برخورداری از شرایط آموزشی متفاوتی را برای کودکان روستایی مهیا کرده است: بچه ها در روستا مهدها بازی می‌کنند، یک وعده غذای گرم می‌خورند و فرصت دارند که برای چند ساعت در روز کودکی کنند و پیش از آنکه وارد دبستان شوند، آموزش ببینند و این فرصتی است که تا پیش از این نداشتند. چنانکه کرامتی می گوید، در شهرها و به ویژه کلانشهرهایی مانند تهران مشکلات کودکان به مراتب پیچیده تر است و اینجاست که نهادهای غیر دولتی و انجمن هایی که فعالیت های داوطلبانه انجام می دهند اهمیت بیشتری پیدا می کند. وی در بازدید دو ساعته ای که از موسسه شبانه روزی حمایت از دختران مهر طه داشت پرسش های متعددی را درباره شرایط آموزشی، فعالیت های فرهنگی و بهداشتی دختران ساکن این موسسه مطرح کرد و بخش عمده از پرسش های او به زندگی روزمره دختران در این موسسه شبانه روزی اختصاص یافت ، پرسش هایی چون آنها چطور لباس می پوشند، لباس هایشان را چه کسی برایشان انتخاب می کند چون دختران روی لباس هایشان حساسند؟، بچه ها در هفته چقدر پول تو جیبی می گیرند؟، چقدر کتاب می خوانند و چه کتاب هایی مورد علاقه آنهاست؟، چه فیلم هایی را بیشتر دوست دارند؟. در این نشست دوستانه زهره زارع، مدیرعامل موسسه مهرطاها مهمترین مشکل این موسسه را بازسازی نشدن یکی از مراکز نگهداری کودکان در خیابان لارستان تهران دانست و گفت: با اینکه اقدامات اولیه برای تملک این ساختمان انجام شده و فرد خیری که خریدار این ملک بود در مزایده ایی که برگزار شده به عنوان برنده معرفی شد و حتی 20 درصد از مبلغ مورد نظر را هم پرداخت کردند اما پس از مدتی اعلام شد که از فروش ساختمانی که در اختیار ماست منصرف شده اند. در چنین شرایطی امکان بازسازی و تجهیز مرکز وجود ندارد. متاسفانه یک ماه قبل بخشی از موتورخانه این ساختمان هم به دلیل فرسودگی دچار آتش سوزی شد و همه را نگران کرد به ویژه بچه ها که مدام می گفتند خانه ما آتش گرفت. وی در ادامه گفت: یکی از مهمترین مشکلات ما هنوز این است که اتاق خواب بچه ها هنوز شکل سربازخانه ای دارد و با همه تلاش هایی که در این زمینه داشتیم هنوز نتوانسته ایم آن فضای گرمی که باید در یک خانه برای بچه ها مهیا باشد را در اتاق خواب هایشان فراهم کنیم در هر زمانی که تصمیم گرفتیم در این زمینه هزینه ای کنیم متاسفانه اتفاقی افتاده و مثلا شهرداری گفته باید خانه را تحویل بدهید و در نتیجه برای نوسازی و تجهیز فضا دست ما بسته است. موسسه مهر طه اکنون 49 نفر از دختران را تحت پوشش خود دارد که در فاصله سنی 6 تا 24 سال و در دو خانه مجزا در تهران زندگی می کنند. این موسسه خیریه از فرزندان دختر فاقد سرپرست (ایتام)،؛ کسانی که عمدتا پدر یا مادر خود را از دست داده اند و فرزندان دختر بدسرپرست یا به عبارتی کسانی که پدر یا مادر آنها به دلایل مختلف فاقد صلاحیت برای نگهداری و حمایت از آنها هستند را حمایت می کند. همچنین حمایت از خانواده های نیازمند و زنان سرپرست خانوار از دیگر گروه هایی هستند که از سوی این موسسه حمایت می شوند. در ادامه این دیدار دوستانه کرامتی دقایقی در جمع کودکان و نوجوانانی که در موسسه خیریه مهر طاها زندگی می کنند، نشست، از علاقه مندی های آنها به سینما پرسید، اینکه چه فیلم هایی می بینند و چه فیلم هایی را بیشتر دوست دارند. کرامتی از آنها خواست به او بگویند چطور و در چه زمینه هایی می تواند در کنار آنها باشد؟ سفیر صلح یونیسف در ایران، همچنین با دختران قرار گذاشت که برای دیدن یکی از فیلم های در حال اکران او با هم به سینما بروند. کرامتی در این دیدار دو ساعته بیشتر شنونده بود، همه تماس های تلفنی اش را بی پاسخ گذاشت و از آنچه دید و شنید به دقت یادداشت بر می داشت. یک عروسک بافتی و دست بندهای دست ساز بچه های موسسه هدیه ای بود که او با خود به خانه برد.