ازانتظار تبلیغاتی منتظران قدرت تا انتظار منتظران مهدی فاطمه (س)

وقتی کلمه انتظار را می شنوییم ،اولین تداعی معنایی که به ذهنمان می رسد  امید است،  امید به روزی که ،دردهای نگفته  وفریادهای فروخفته  خویش را به صاحب عصری بگوئیم که  بدون منت وبی واسطه رابطان  متملق امروز ،برسفره اسرارما نشسته و به ما اجازه طرح الاممان  بدهد.

 به گزارش «تابناک»  ، از انتظار واقعی سخن می گوئیم ، عطف به چنین انتظاری امید به تعالی ورهایی ازقید وبندهای تحمیل شده نیز مطرح میگردد.  

 گشایش در امور  وامید به بهبود در شرایط سخت  ، ره آورد فرهنگ انتظار راستین است ، ولی همچنانکه مسخ هویتی افراد  در پاره ای اوقات ، منجر به پرستش خدایان دروغین به جای خدای واقعی می گردد ، درمورد فرهنگ انتظار نیز گاهی  مسخ هویتی افراد، منجر به انتظارهای دروغین می گردد.

 انتظاری که مراد ومنظور آموخته های اصیل دینی ماست ، به مجموعه  باورها  ورفتارهایی اشاره دارد که بواسطه  همان باورها ورفتارهای درست ، جهان درمسیر ظهور منجی  بشریت قرارگرفته باشد.

 متاسفانه مواقعی وجود داشته است که مشکل مسخ هویتی درافراد ، بجای اینکه از فرهنگ انتظار ره آورد امید وگشایش درامور را برای مردمان منتظر فراهم آورد ، بجای آن مجموعه باورها ورفتارهای آغشته به خرافات وفرصت طلبیها را برای جوامع به ارمغان آورده است.

 البته در تاریخ ادیان الهی نیز همواره  انسانهای مسخ یافته ای وجود داشته است که  درکنار زحمات پیامبران درجهت راهنمایی وتبیین تربیتی جوامع ، درصدد الگوبرداری کاذب وسوء استفاده بوده اند.

 شاید قصه مدعیان دروغین پیامبری که بالاخص بعد از تبیین پیامبران واقعی به رسالت الهی ، درصدد فریب افکار عمومی وعوام فریبی بوده اند ، وادعای رسالت نموده اند ، خود سندی گویا در جهت بهره برداریهای فرصت طلبانه از ادیان الهی بوده باشد.

 درزمان امروز ما نیز همین مشکل مسخ هویتی افراد ، درمواقعی منجر بدین ادعاهای کاذب گشته است که طیفی از فرصت طلبان دین ستیز با نقاب خدمت به آرمانهای دینی ، عملا" پا درعرصه تبلیغات وبهره برداری ابزاری ازمقدسات نهاده واز اعتقادات دینی مردم سوء استفاده ها کرده اند.
 
فرهنگهای انتظاری که به اقتضای مصالح افراد سراز فرهنگ ایران باستانی در آورده اند ، باورها ورفتارهای  مدعیان انتظاری که به صورت فصلی  وآنهم در آستانه انتخابات مهم مردمی، درجهت عوام فریبی  افکار عمومی  ادعاهایی کاذبی از انوار خیالی تا قصه پردازیهای مجعول  مستند ، درجهت تاثیر گذاری بر نگرش وقضاوت افراد درجهت اهادف سیاسی ودنیوی خود  داشته اند ، همه وهمه بخاطر بحران هویتی افراد  بوجود آمده است

چطور ممکن است افرادی ادعای انتظار راستین داشته باشند ولی درهمان حال بحران اخلاقی را از تهمت تا برچسبهای تحقیر کننده نسبت به آحاد جامعه روا داشته باشند؟ چگونه می شود ازفرهنگ انتظار سخن گفت درحالیکه انتظار امید دیگران را به نومیدی بدل  نموده باشیم؟